Παιδική Δανειστική Βιβλιοθήκη

Εχτές το απόγευμα κάναμε την πρώτη μας επίσκεψη και εγγραφή στην παιδική δανειστική βιβλιοθήκη του Δήμου μας. Είναι κάτι που ήθελα από καιρό να το κάνουμε, και μια το ένα, μια το άλλο, όλο έμενε πίσω. Τόσο εγώ όσο και ο Στάθης αγαπάμε το διάβασμα, και θέλουμε και τα παιδιά μας να το αγαπήσουν, να χαθούν στις σελίδες ενός βιβλίου, να ονειροπολήσουν, να ταξιδέψουν, να σκεφτούν, να προβληματιστούν, να μάθουν.

Έτσι από πολύ μωρά, αγοράζουμε βιβλιαράκια, διαβάζουμε τις ιστοριούλες, κοιτάμε τις εικόνες. Ευτυχώς, δείχνουν και τα δυο να το απολαμβάνουν. Το βράδυ πριν κοιμηθούν, αλλά και το μεσημέρι - ειδικά ο Βαγγέλης- θέλουν να διαβάσουμε κάποιο από τα βιβλιαράκια. Και βλέπω πως η Ιωάννα, κατά τη διάρκεια της ημέρας, περιγράφει αυτό που κάνει, με ύφος αφήγησης παραμυθιού. Δηλαδή, παίρνει την κούκλα της αγκαλιά και λέει: "Και ύστερα η Χιονάτη πήρε αγκαλίτσα το μωράκι της και πήγε βόλτα στο δάσος...". Τρελαίνομαι να την βλέπω να παραμιλά έτσι. Το ύφος που παίρνει είναι αυτό του...παραμυθά, χρωματίζει τη φωνή της ανάλογα με αυτό που περιγράφει, χρησιμοποιεί διάφορες λεξούλες, ολοκληρωμένες προτασούλες...

Δεν θέλει κόπο...θέλει τρόπο!

Είναι μερικές φορές, που σαν γονείς, "ξεφεύγουμε" λιγάκι και μιλάμε στα παιδιά μας σε έντονο τόνο, ή με άσχημα λόγια, χωρίς εκείνη την ώρα να το συνειδητοποιούμε. Είναι φορές που η γκρίνια και η ιδιοτροπία τους, σε συνδυασμό με την κούραση, το άγχος και τα διάφορα προβλήματα μας, κάνουν ένα εκρηκτικό μείγμα! Πόσες φορές όμως όταν ηρεμώ νιώθω άσχημα, για τον τόνο της φωνής μου, για τα λόγια που είπα, για το άγριο βλέμμα μου!

Όταν ξανασκεφτώ ψύχραιμα πια, τη σκηνή που εκτυλίχθηκε λίγο πριν, όταν ξαναφέρω στο νου μου τα δακρυσμένα ματάκια τους, ή την απογοήτευση που ένιωσαν επειδή τα μαλώσαμε εγώ ή ο μπαμπάς τους, δε μπορώ παρά να παραδεχτώ πως σε τελική είναι παιδιά, τώρα μαθαίνουν τα όρια τους, τα δοκιμάζουν, μας δοκιμάζουν και το μόνο που διεκδικούν είναι η δική μας προσοχή. Σαφώς και δεν ξέρουν ακόμα πως να χειριστούν κάποιες καταστάσεις, ή και κάποια συναισθήματα, και σαφώς μαθαίνουν από μας πως να αντιδρούν σε κάθε περίσταση. Οπότε εκεί είναι που ακυρωνόμαστε ως γονείς, γιατί τι τους μαθαίνουμε με αυτό τον τρόπο;

Καλό Φθινόπωρο!!!

Ξεκίνησαν τα σχολεία, ήρθαν τα πρωτοβρόχια, βάλαμε και ζακετούλα, κλείσαμε τις πόρτες το βράδυ και βγάλαμε και τις πικέ κουβερτούλες για να σκεπαστούμε!!! Φθινόπωρο δηλαδή, με τα όλα του!!! Εμείς ήδη περάσαμε και το πρώτο κρυωματάκι της σχολικής χρονιάς, οπότε νομίζω πως ήμαστε ήδη "κομπλέ"...Βέβαια, πήγε το αγόρι μου την πρώτη μέρα στο σχολείο, μετά 2 μερούλες ήταν κλειστό λόγω απεργίας, και την τρίτη που κανονικά θα ξαναπήγαινε, ανέβασε πυρετό!!! Οπότε σήμερα πήγε, μετά από μια εβδομάδα, και ήτανε πολύ cool, ούτε στραβοκοιτάγματα, ούτε γκριμάτσες, ούτε τίποτα! Λίγη γκρίνια το πρωί λόγω νύστας, αλλά τίποτα μη αντιμετωπίσιμο, χα χα!
Και μια και ο καιρός δεν πολυβοηθά για βόλτες, και λόγω κρυώματος από την άλλη, είπαμε να το ρίξουμε στις μικροκατασκευές, σχετικές με την εποχή, για να παίζουμε και μαθαίνουμε...
Ορίστε λοιπόν, κάποιες κατασκευές που μπορούμε να φτιάξουμε παρέα με τα μικρά μας. Για οδηγίες πατήστε στο link Κάτω από τις φωτογραφίες...

Δυο μικρά ξωτικά από κουκουνάρια!!! Τα λάτρεψα, τόσο γλυκούλικα που είναι!!!

via

Στα προνήπια!!!

Καλημέρα και καλή σχολική χρονιά σε όλα τα παιδάκια!!! Καλό κουράγιο στους γονείς αλλά και τους δασκάλους, να έχουν υπομονή, και με χαρά και όρεξη να μάθουν στα παιδιάκια μας καινούρια πραγματάκια!!!

Σήμερα το πρωί ετοιμαστήκαμε κι εμείς για το σχολείο μας. Προνήπια φέτος! Βέβαια!!!!! Μεγαλώνουμε!!! Από το βράδυ ετοίμασε την τσαντούλα του. Πήγαινε, ερχόταν στη ντουλάπα του, έβγαζε ρουχαλάκια που θα πάρει μαζί του, τα βάλαμε ίσια - ίσια στην τσαντούλα, για να μην τσαλακωθούν, και το πρωί σηκώθηκε χαρούμενος που θα πάει στο σχολείο του ξανά!

Τελικά.....Καλά κάναμε!!!!

27/08/2006....η επίσημη αρχή της κοινής μας ζωής! Μια μέρα χαράς και ευτυχίας, μια μέρα γιορτής, έτσι όπως την θέλαμε! Με το γνωστό σφίξιμο στο στομάχι την ώρα που έφτασα στην εκκλησία, με μια συγκίνηση την ώρα του μυστηρίου, με τεράστια ευτυχία την ώρα της φωτογράφησης και του γλεντιού! Άσχετα αν μετά την φωτογράφηση με έπιασε δύσπνοια και ξεκουμπώναμε το νυφικό άρον-άρον για να πάρω ανάσα πριν γίνω μπλε! Μόλις φτάσαμε στο χώρο της δεξίωσης, ξεφαντώσαμε!!! Και περάσαμε υπέροχα, κι εμείς και οι φίλοι που ήταν  μαζί μας στη χαρά μας!!!

Έξι χρόνια μετά, καθόμαστε στο σαλόνι του σπιτιού μας.

Όταν οι διακοπές...δεν είναι ΔΙΑΚΟΠΕΣ....

Επιστρέψαμε κι εμείς από τις διακοπές μας, και ξαναμπήκαμε στους ρυθμούς μας... Οι διακοπές μας φέτος, δεν ήταν ακριβώς αυτό που είχα στο μυαλό μου όταν ξεκινήσαμε και όπως σας είχα περιγράψει πριν ξεκινήσουν... όχι πως δεν είχαν τις ξέγνοιαστες, όμορφες στιγμές τους, όμως στο σύνολο τους συνοδεύτηκαν από μια γκρίνια και μια υπερένταση άνευ προηγουμένου...

Πήγαμε στη Χαλκιδική, στο οικογενειακό σπίτι, που σημαίνει πως ήμασταν άνθρωποι 4 γενεών, ο καθένας με τις ανάγκες του και τις ιδιοτροπίες του.

Καλό καλοκαίρι!!!

Καλημέρα!!! έχω πολύ καιρό να γράψω τα νέα μας, αλλά τον τελευταίο καιρό, έτρεχα και δεν έφτανα, οπότε που καιρός ή όρεξη για να γράψω...Βέβαια έμπαινα στα σπιτάκια σας και διάβαζα τα νέα σας!!! Σήμερα όμως είναι η τελευταία μέρα δουλειάς, από το απόγευμα ξεκινάει η άδεια μου, που σημαίνει πως για τρεις βδομάδες θα είμαι εξαφανισμένη!!!! Παίρνω τα παιδάκια μου και πάμε Χαλκιδική, να κάνουμε μπανάκια, να αλλάξουμε παραστάσεις, να ξεκουραστούμε, να κυληθούμε στην άμμο, να ξεφύγουμε από όλα αυτά που μας ψυχοπλακώνουν και μας κουράζουν!!! Για 3 βδομάδες μακριά από υπολογιστές, Internet, χωρίς τηλεόραση από επιλογή, θα ασχοληθώ μόνο με τα παιδιά μου! Ελπίζω να περάσουμε όμορφα, να γεμίσουμε μπαταρίες και να επανέλθουμε δριμύτεροι!!! Το μόνο μείον είναι πως ο Στάθης δε θα μπορέσει να μας ακολουθήσει, λόγω φόρτου εργασίας, και ακόμα δεν ξέρει αν και πότε θα μπορέσει να ξεκλέψει έστω και μια βδομάδα για να είναι μαζί μας, κλαψ!!!  Έτσι για αρχή θα αρκεστούμε να τον βλέπουμε μόνο τα Παρασκευοσαββατοκύριακα...

http://abstract.desktopnexus.com/wallpaper/85590/

Κάναμε σχέδια για το πως θα περνάμε τις μέρες μας, ότι θα καθόμαστε στη θάλασσα όλη μέρα μέχρι αργά, ότι φέτος, που μεγάλωσε κάπως και η Ιωάννα θα είναι πιο εύκολο και θα είμαστε λίγο πιο "χύμα" στις διακοπές μας...όμως είπαμε, όταν οι άνθρωποι κάνουν όνειρα, ο Θεός γελάει!!!

Επιχείρηση...γιο-γιο!!!

Η Ιωάννα είναι 27 μηνών και από 18 μηνών κάθε φορά που θέλει να κάνει την ... ανάγκη της, μας το λέει. Σε αυτό το διάστημα, μερικές φορές ζήτησε να την βάλουμε στο γιο-γιο του Βαγγέλη, την μία τα κατάφερε και έκανε τα τσισάκια της. Χαρές, πανηγύρια, χειροκροτήματα, επιβράβευση! Μια φορά όμως έπεσε από το γιο-γιο την ώρα που πήγε να καθίσει, και από τότε δεν ήθελε να ξανακαθίσει...Εννοείτε πως δεν την πιέσαμε, καθώς θεωρούμε πως έτσι κι αλλιώς είναι αρκετά μικρούλα, οπότε το αφήσαμε το θέμα. 

Εδώ και τρεις μέρες, είπαμε να κάνουμε ένα πείραμα, να βγάλουμε το pampers κατά τη διάρκεια της ημέρας, να βάλουμε χαριτωμένα υφασμάτινα βρακάκια, και να ξανακαθίσουμε στο γιο-γιο χωρίς πίεση όμως. Ευτυχώς το δέχτηκε χωρίς γκρίνια και φόβο. Μάλιστα μερικές φορές θέλει να παίρνει κάποιο βιβλιαράκι ή χαρτάκι και στυλό και να γράφει την ώρα που κάθεται...Πολύ γέλιο!!!

Ο γάμος του πρίγκηπα Λεμόνι με την όμορφη Κρεμμύδω...και μια μικρή απόδραση!

 Όχι, δε θα σας γράψω κάποιο παραμύθι για παιδιά, απλά αναφέρομαι στην καλοκαιρινή γιορτή της τάξης του Βαγγέλη. Εχτές, λοιπόν, έγινε η καλοκαιρινή γιορτούλα τους, όπου ανέβασαν ένα θεατρικό με θέμα τον γάμο του πρίγκιπα Λεμόνι με την όμορφη Κρεμμύδω! Τι συνδυασμός, ε; 

Το concept ήταν να μυηθούν τα παιδιά στην υγιεινή διατροφή μέσα από μια διασκεδαστική, χιουμοριστική ιστορία, όπου όλα τα φρούτα, τα λαχανικά και οι βιταμίνες ήταν καλεσμένες στο πάντρεμα των δυο, οι οποίοι συναντήθηκαν μέσα σε μια σαλάτα και φυσικά...ερωτεύτηκαν!

Είχε πολύ χορευτικό, αστεία κειμενάκια, αναπαράσταση του γάμου, μέχρι με γουρούνα πήρε ο γαμπρός τη νύφη μετά το τέλος του μυστηρίου, και φυσικά κρέμονταν και τενεκεδάκια! 

Ο Βαγγέλης ήταν η βιταμίνη D, η οποία προέτρεπε τα παιδάκια:

Happy birthday to me!!!

Σήμερα είναι τα γενέθλια μου!!!
Χρόνια μου καλά, πολλά και ευτυχισμένα, με όλους όσους αγαπώ τριγύρω!!!

Ελάτε να σας κεράσω ένα κομμάτι τούρτα σοκολάτας με βύσσινο, έτσι για το καλό!!!

Ένα πρωινό μαζί...μόνες εγώ κι εσύ!

Σήμερα έμεινα σπίτι με....αναγκαστική άδεια... Μια αδιαθεσία της γιαγιάς μου ανάγκασε τους γονείς μου να φύγουν άρον-άρον για Χαλκιδική, και μέχρι να ρθει η έκτακτη βοήθεια - βλέπε πεθερικά- κάποιος έπρεπε να μείνει με την Ιωάννα. Έτσι λοιπόν, σηκώθηκα στην ώρα μου το πρωί, ετοίμασα τον Βαγγέλη για το σχολείο,  ξεπροβόδισα μπαμπά και γιο, και μέχρι να ξυπνήσει η Ιωάννα, ήπια έναν γρήγορο καφέ και παράλληλα έκανα κάποιες δουλειές στο σπίτι. Ρε παιδί μου, να μη μπορώ να απολαύσω καφέ με την ησυχία μου! Μες στο άγχος...κάνω τον καφέ μου και πάντα κάτι σκέφτομαι ότι πρέπει να γίνει, και τσουπ, σηκώνομαι, το κάνω, αφήνω τον καφέ στη μέση...

Και να φανταστεί κανείς, όταν το έκανε η μάνα μου την έκραζα.

Τι κάνουν αυτοί οι άνθρωποι μαμά;

Εχτές είχαμε ραντεβού στον παιδοφθαλμίατρο για να δούμε πως πάει η όραση του Βαγγέλη. Ο γιατρός φάνηκε πολύ ευχαριστημένος με την πρόοδο που έκανε, το οπτικό νεύρο ξύπνησε για τα καλά, υπάρχει τάση να μειωθούν οι βαθμοί της υπερμετρωπίας του, κάτι που αναμένουμε να συμβεί γύρω στα 4,5 - 5 χρόνια του Βαγγέλη. Γενικά ήταν πολύ αισιόδοξος και καθησυχαστικός, οπότε χαρήκαμε όλοι πολύ, και ανανεώσαμε το ραντεβού μας σε κανένα 6μηνο!

Πηγαίνοντας όμως στο ραντεβού μας, και αφού είχαμε κατέβει στο κέντρο της Θεσσαλονίκης λίγο νωρίτερα, είπαμε να κάνουμε μια μικρή βόλτα, να χαζέψουμε λιγάκι, έως ότου περάσει κάπως η ώρα. Περπατώντας λοιπόν είδαμε πολλούς, μα πάρα πολλούς ανθρώπους να ζητιανεύουν. Τόσους πολλούς δε νομίζω να έχω ξαναδεί μέσα σε τόσο λίγο χρονικό διάστημα και σε τόσο μικρή διαδρομή. Και φυσικά ήταν κάτι που έκανε φοβερή εντύπωση στον Βαγγέλη. Ήταν η πρώτη φορά που τους παρατήρησε και αμέσως έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον αλλά και απoρία για το τι κάνουν αυτοί οι άνθρωποι και γιατί.

Το δώρο μου για τη γιορτή της μητέρας...

Φέτος είναι η πρώτη χρονιά που πήρα δωράκι από το Βαγγέλη, κάτι που έφτιαξαν στο σχολείο του για τις μανούλες τους, και η συγκίνηση μου είναι πολύ μεγάλη!!!
Το δωράκι του έτσι όπως μου το έφερε...με τη συσκευασία!!!!

Πικ-νικ...

Καλό μήνα σε όλους!!!!

Μπήκε ο αγαπημένος μου μήνας, που μου φέρνει αισιοδοξία και χαρά, κι ας είναι ο γενέθλιος μου μήνας, που σημαίνει πως μεγαλώνω...ή μήπως καλύτερα να πω πως...γίνομαι πιο σοφή (!), χαχαχα...

Λοιπόν, τις προηγούμενες μέρες περάσαμε πολύ όμορφα. Την Κυριακή κάναμε πικ-νικ,  παρέα με τους νονούς μας και κάτι άλλους φίλους. Πήγαμε στον Ποταμό, στην Επανωμή, στρωθήκαμε κάτω από τη σκιά ενός beach bar, το οποίο ακόμα δεν είχε ανοίξει, στρώσαμε την πραμάτεια μας, τραπεζομάντιλα, ταπεράκια, τσιπουράκι και κρασί, τα παιδιά δε σταμάτησαν να παίζουν με την άμμο, τα κουκουβά όπως τα λέει η Ιωάννα (κουβαδάκια), και τη μπάλα τους. Χαλαρή διάθεση από όλους, κυληθήκαμε κάτω, τρέξαμε, παίξαμε, πετάξαμε χαρταετό, ήπιαμε, φάγαμε...και γεμίσαμε χαρά και γέλια! Δεν έχω πολλές φωτογραφίες όμως να σας δείξω, πιο πολύ video τραβήξαμε...

Δεν τελείωσε ακόμα το Πάσχα!!!

Τη μισή σχολική χρονιά, ο Βαγγέλης την πέρασε στο σπίτι και όχι στο σχολείο, καθώς οι ιώσεις δε μας άφησαν σε ησυχία...μόλις πήγαινε 2-3 μέρες, η μύτη μπούκωνε ή έτρεχε-ανάλογα τα κέφια, η θερμοκρασία ανέβαινε, ο βήχας δεν είχε σταματημό και σε κάθε ανάσα το "χουρ-χουρ" ακουγόταν ανατριχιαστικό...Το aerolin έγινε φίλος μας καλός, και την Πρωτοχρονιά τρέχαμε για ακτινογραφίες και εξετάσεις αίματος, οπότε μετά από παρότρυνση της παιδιάτρου μας, είπαμε να αράξουμε σπίτι για όσο διάστημα ήταν σε έξαρση οι ιώσεις...δυστυχώς οι ιώσεις δεν είχαν τελειωμό, το Πάσχα ήρθε νωρίς, οπότε από τα Χριστούγεννα ως το Πάσχα το παιδί πήγε δεν πήγε στο σχολείο συνολικά δυο-τρεις βδομάδες...

Δεν ξέρω τελικά αν του κάναμε καλό που δεν τον στέλναμε, ή αν έπρεπε να τον στείλουμε στο σχολείο μέχρι να πάθει ανοσία, αλλά δεν έχει και νόημα να το σκέφτομαι, αφού έτσι κι αλλιώς ο χρόνος πίσω δε γυρνά... Τέλος πάντων, τώρα που μπήκε η Άνοιξη, και οι ιώσεις κάπως μας άφησαν, είπαμε πως ήρθε η στιγμή να ξαναπάει, να δει τους συμμαθητές του, τους οποίους να πω την αλήθεια μου δεν τους έχει συνηθίσει και πολύ-πολύ, και τη δασκάλα του, την οποία για καλή μας τύχη αγαπά πολύ και την έχει σε μεγάλη εκτίμηση.

Απόδραση στην Καστοριά...

Από τότε που γίναμε γονείς, η αλήθεια είναι πως δεν έχουμε κάνει πολλά πράγματα με το Στάθη, μόνοι οι δυο μας, χωρίς τα παιδιά...κι όχι γιατί δε θέλουμε να αποχωριστούμε τα παιδιά μας, απλά γιατί έχω το εξής κόλλημα. Οι γονείς του Στάθη μένουν εκτός Θεσσαλονίκης, που σημαίνει πως τις περισσότερες μέρες, αναγκαστικά, κοιτούν τα παιδιά οι δικοί μου γονείς. Νιώθω λοιπόν πως δε μπορώ να τους τα "φορτώνω" τα Σαββατοκύριακα, τις αργίες, ή ακόμα και τα απογεύματα από τη στιγμή που τα έχουν κανένα 10ωρο την ημέρα, παρά μόνο αν είναι πολύ απαραίτητο-και ντρέπομαι που το λέω, αλλά αυτό συνήθως συμβαίνει για τη δουλειά.... Το ίδιο θα ίσχυε φυσικά και αν ήταν τα πεθερικά μου στη θέση των γονιών μου. Θεωρώ πως στην ηλικία τους, είναι ήδη πολύ που ασχολούνται τόσες ώρες με δυο μικρά παιδιά, και πως έχουν το δικαίωμα να έχουν και το δικό τους χρόνο, να κάνουν πράγματα για τον εαυτό τους, να ξεκουραστούν, να κάνουν τις δουλειές τους, να δουν τον εαυτό τους...

Έτσι, όπου πάμε τις περισσότερες φορές πάμε πακέτο...

Καλή Μεγάλη Εβδομάδα και Καλή Ανάσταση...

Ήρθε η Μεγάλη Εβδομάδα, και ούτε που το κατάλαβα! Πολύ δουλειά στο γραφείο και ωράρια πέρα από το κανονικό, δεν πήρα είδηση για πότε έφτασε ο καιρός! Το Πάσχα μου αρέσει πολύ...μου προκαλεί μια γλυκιά μελαγχολία, μου φέρνει μνήμες από άλλες εποχές, όταν ήμουν μικρή, που στολίζαμε τον Επιτάφιο μαζί με τη φίλη μου τη Μαρία, που φτιάχναμε τσουρέκια και βάφαμε αυγά μαζί με τη μαμά μου, που μύριζε αλλιώς η ατμόσφαιρα - άνοιξη, που στην περιφορά του Επιτάφιου ψάχναμε να βρούμε το αγόρι που μας άρεσε από το σχολείο, που περιμέναμε να φορέσουμε τα καινούρια μας ρούχα και παπούτσια για να πάμε όλοι μαζί στην Ανάσταση, που ψήναμε το πρωί της Κυριακής και γιόρταζε ο μπαμπάς μου....Ένα σωρό "που", που τα έχω φυλαγμένα στο ντουλαπάκι του μυαλού μου και μου φέρνουν ένα γλυκό χαμόγελο! 

Διάβαζα τις προάλλες την ανάρτηση της Κατερίνας και όλες οι μνήμες ξεπήδησαν με μιας...

4 + 2 χρόνια ευτυχίας!!!

Εχτές γιόρταζε το μικρό μας αγοράκι, ο Βαγγελάκης μας!!! Και στις 29 έχει τα γενέθλια του, κλείνει τα 4....και στις 31 του μηνός κλείνει τα 2 το φραουλάκι μας, η Ιωάννα μας!!! Και αύριο έχει τα γενέθλια του ο μπαμπάς μας (δεν λέω πόσα χαχαχα)!!! Σας το έχω ξαναπεί, η τελευταία εβδομάδα του Μάρτη είναι πολλαπλά εορταστική στο σπίτι μας!!! Και είμαι τόσο χαρούμενη!

Εχτές λοιπόν, με την ευκαιρία της γιορτούλας του Βαγγέλη, έσβησαν οι αγάπες μου και τα κεράκια για τα γενέθλια τους! Κάναμε ένα μικρό παρτάκι, με συγγενείς και νονούς να μας εύχονται ολόψυχα και να χαίρονται μαζί μας...

Συναισθηματική νοημοσύνη και παιδί

Διαβάζω τον τελευταίο καιρό πολύ συχνά για τη συναισθηματική νοημοσύνη και πως αυτή σχετίζεται και καθορίζει το πόσο πετυχημένος μπορείς να γίνεις στη ζωή σου, και να πω την αλήθεια μου, προβληματίζομαι αρκετά. Κάνουμε ό,τι είναι δυνατό ως γονείς για να βοηθήσουμε τα παιδιά μας να αναπτύξουν τη νοημοσύνη αυτή;

 Η συναισθηματική νοημοσύνη ευτυχώς είναι επίκτητη αλλά απαιτεί αρκετό χρόνο και προσπάθεια ώσπου το παιδί βαθμιαία να ωριμάσει συναισθηματικά. Για μένα είναι πολύ σημαντικό τα παιδιά μου να μάθουν να κατανοούν και να διαχειρίζονται τα συναισθήματα τους αλλά και αυτά των άλλων, να αποκτήσουν ενσυναίσθηση, και να ισορροπήσουν την καρδιά και το νου. Βλέπω ενήλικες γύρω μου, μερικές φορές κι εγώ η ίδια, που δεν ξέρουν πως να φερθούν σε μια δεδομένη ψυχολογική κατάσταση, δεν μπορούν να κατανοήσουν τα συναισθήματα των άλλων, δεν ξέρουν πως να αντιδράσουν σε δεδομένες καταστάσεις, πως να διαχειριστούν τα συναισθήματα των γύρω τους...

Ρωτάτε...απαντάμε!!!!

Η Βάσω από το "ιστορίες της μαμάς μου κι του μπαμπά μου" με προσκάλεσε να παίξω αυτό το παιχνιδάκι των ερωτήσεων. Κι επειδή αυτή τη στιγμή είμαι σε απίστευτη διάθεση να ξεφύγω και να ασχοληθώ με κάτι ανάλαφρο και χαρούμενο, είπα να ενδώσω!!! Βάσω, ευχαριστώ πολύ για την πρόσκληση...

Λοιπόν, πρέπει να απαντήσω στις παρακάτω ερωτήσεις:

1. Ποια εποχή του χρόνου σου αρέσει? 

Η Άνοιξη, γιατί μου φέρνει αισιοδοξία και χαρά!

2.     Ποιο είναι το αγαπημένο σου τραγούδι?

Πολλά και διάφορα κατά καιρούς, ανάλογα με την διάθεση...

Πάντως προτιμώ να ακούω ραδιόφωνο. 

3.     Ποια είναι η αγαπημένη σου ταινία?

Μου αρέσουν πολύ οι ταινίες του Anthony Hopkins και του Jack Nicholson.

Επίσης κάποιες από τον παλιό Ελληνικό Κινηματογράφο

και απεχθάνομαι τις πολύ Αμερικανιές. 

4.     Ποιο χρώμα προτιμάς?

Μου αρέσουν τα ζωηρά και χαρούμενα χρώματα.

5.     Ποιος είναι ο μεγαλύτερος σου φόβος?

Να μην πάθουν κάτι κακό αυτοί που αγαπώ, κυρίως τα παιδιά μου και ο άντρας μου.

6.     Το καλύτερο δώρο που σου έκαναν ποτέ?

 Οι διακοπές που κάναμε με τον άντρα μου προ παιδιών, 

και τα λουλουδάκια που μου φέρνει ο γιος μου όταν βγαίνει βολτούλα.

7.     Τι κάνεις τον ελεύθερο χρόνο σου?

Τον ποιον;;;; Δε θα έλεγα ότι έχω καθόλου ελεύθερο χρόνο με δυο παιδιά...νυχτοπούλια!
Πάντως όποτε βρίσκω, προσπαθώ να αράξω λίγο μόνη μου και να...ανασυγκροτηθώ! 

Με ένα ωραίο βιβλίο και μουσική κατά προτίμηση.

8.     Τι κάνεις όταν έχεις νεύρα?

Καπνίζω...δυστυχώς!

9.     Τι βιβλία σου αρέσει να διαβάζεις?

 Λογοτεχνικά και ψυχολογίας.

10.   Τι ζώδιο είσαι?

 Δίδυμος με ωροσκόπιο Ζυγό! Η προσωποποίηση της κυκλοθυμίας δηλαδή!!!

11.   Σου αρέσει να μαγειρεύεις και αν ναι τι προτιμάς γλυκά ή αλμυρά?

Μου αρέσει πολύ, με έφεση στα αλμυρά!

ΚΚανονικά τώρα πρέπει να βρω 11 ερωτήσεις και να τις δώσω σε άλλους bloggers να απαντήσουν, αλλά επειδή μάλλον καθυστέρησα και από όσο είδα το παιχνίδι έκανε τις βολτες του στη blogογειτονιά, όποιος θέλει ας απαντήσεις στις ίδιες ερωτήσεις της Βάσως!!! Μια χαρά τις βρίσκω!

          Φιλιά!!!!!

Σχέσεις στοργής!

Όσο περνάει ο καιρός βλέπω τα μικρά μου να δένονται όλο και πιο πολύ μεταξύ τους, να προσέχει το ένα το άλλο, να είναι τρυφερά και να..."συνωμοτούν" εναντίον των μεγάλων...και πραγματικά τρελαίνομαι από τη χαρά μου!

Ο Βαγγέλης έχει υιοθετήσει για τα καλά τον ρόλο του μεγάλου αδελφού. Της μιλάει τρυφερά, της δίνει οδηγίες για να κάνει κάτι σωστά, της λέει να προσέχει όταν βγαίνουμε στην αυλή και να μη βγει στο δρόμο. Την Κυριακή η Ιωάννα δεν έπινε το γάλα της με τίποτα, έχουμε ένα μεγάλο θέμα με το γάλα, και της είπαμε πως αν δεν το πιει δε θα ερχόταν μαζί μας στο πάρκο. Φυσικά η μικρή επέμενε, οπότε έντυσα τον Βαγγέλη για να φύγουμε εμείς και ο Στάθης θα έμενε μαζί της μέχρι να τελειώσει το γάλα της. Η Ιωάννα έκλαιγε, και ο Βαγγέλης της λέει: "Ιωάννα, μήπως άλλαξες γνώμη; πιες το μόλις αλλάξεις γνώμη για να έρθεις κι εσύ να κάνουμε κούνια". Πολύ με συγκίνησε...Σήμερα το πρωί

Αποκριάτικες κατασκευές παρέα με τα παιδιά

Το κλίμα των ημερών μόνο εορταστικό δε μπορείς να το πεις, αλλά πραγματικά το μυαλό μου αρνείται να υποκύψει σε όλη αυτή τη μιζέρια και την ανασφάλεια που υπάρχει γύρω μας. Και μια και είχα υποσχεθεί ότι θα επανέλθω με ιδέες για αποκριάτικες κατασκευές παρέα με τα παιδιά, για να διακοσμίσουμε το χώρο μας και να δώσουμε λίγο μια εορταστική και ανάλαφρη νότα στο σπίτι μας, και αφού αύριο είναι Τσικνοπέμπτη ας δούμε παρέα κανα-δυο εύκολες κατασκευές.

Μπορούμε να κρεμάσουμε καπέλα μάγισσας, φτιαγμένα από felt και χαρτόνι. Φτιάχνουμε έναν κώνο από χαρτόνι για το καπέλο, το βάφουμε μαύρο, κολλάμε στο άνοιγμα του καπέλου λωρίδες από πορτοκαλί felt (υποτίθεται τα μαλλιά της μαγισσούλας μας), κολλάμε και κυκλάκια από felt σε διάφορα χρώματα πάνω στο καπέλο και είμαστε έτοιμοι!

via

Πέννες σουφλέ με σπανάκι και bacon -μούρλια!

Δε συνηθίζω να γράφω πολλές-πολλές συνταγές σε αυτό το blog, υπάρχουν άλλωστε τόσα υπέροχα blogs που ειδικεύονται σε αυτό, όμως αυτή τη συνταγή θα σας την δώσω γιατί πραγματικά είναι πεντανόστιμη! Δε θα έλεγα όμως ότι ενδείκνυται σε περίπτωση δίαιτας...αλλά έτσι κι αλλιώς, μια απόλαυση μας έμεινε ακόμα - όλες τις άλλες μας τις έκοψαν - οπότε προχωράμε χωρίς ενοχές! Σε τελική, μια στο τόσο, δε χάλασε κι ο κόσμος, σωστά;

Λοιπόν η δοσολογία είναι ενδεικτική, προσαρμόστε κατά βούληση! Εδώ σας δίνω αυτή που έκανα εγώ για ένα μέτριο πυρέξ...

...Κοιτάμε μπροστά! - Ιδέες για τις Απόκριες!!!

Μετά τις όσες τρικλοποδιές έχω φάει από το εργασιακό μου περιβάλλον, αποφάσισα πως δε γίνεται να τρελαθώ κιόλας, και να αφήσω τη μιζέρια και την κατήφεια να μου στερήσει τον πολύτιμο χρόνο μου από τους ανθρώπους που αγαπώ όσο τίποτα άλλο - την οικογένεια μου. Κλείνω τον διακόπτη λοιπόν, κοιτάζω το καλύτερο μπας και καταφέρω να το βρω μπροστά μου, και κάνω όνειρα για μια καλύτερη μέρα! 

Σε αυτό βοήθησε πολύ και η αναμονή των παιδιών για τις απόκριες, οι κουβεντούλες γύρω από το τι θα ήθελαν να ντυθούν και οι σκέψεις για να διακοσμήσουμε το σπίτι μας χαρούμενα, να ξαναμπούμε σε κλίμα εορταστικό, για να ξορκίσουμε  την ανησυχία για το μέλλον και να ομορφύνουμε τον μικρόκοσμο μας. Θυμάμαι όταν ήμασταν μικρές εγώ και η αδελφή μου, τη μαμά μας πάντα να στολίζει το σπίτι με γιρλάντες αποκριάτικες και μάσκες, που τις φτιάχναμε και οι τρεις μαζί από σερπαντίνες και χρωματιστά χαρτιά. Ήταν μια μικρή ιεροτελεστία που μας έφτιαχνε το κέφι πολύ, αλλά μεγαλώνοντας ξεχάστηκε, όπως και πολλά άλλα! Προσωπικά έχω να ντυθώ καρναβάλι από μικρή, αλλά φέτος λέω να το ξανακάνω, αφού ήδη ο Βαγγέλης με ρωτάει τι θέλω να ντυθώ...Αυτός πάντως μου δήλωσε ότι θέλει να ντυθεί...γορίλας, και στην Ιωάννα πρότεινε να ντυθεί γατούλα. Η μικρή συμφώνησε...είχε πολύ πλάκα η συνομιλία τους, και μου ζέστανε την καρδιά, να τα βλέπω ενθουσιασμένα να συζητούν και να σχεδιάζουν κάτι παρέα!

...Σε δουλειά να βρισκόμαστε!!!

Έχω χαθεί τελευταία από το blogάκι μου και πολύ μου έχετε λείψει...αλλά το 2012 δε μπορώ να πω ότι μου έκανε και το καλύτερο ποδαρικό! Μια οι ιώσεις που δεν είχαν σταματημό, μια οι αλλαγές στη δουλειά που μου έχουν ταράξει το νευρικό μου σύστημα, κόπηκε η όρεξη για το οτιδήποτε...Και μου αρέσει που ξεκίνησα με αισιόδοξο post μπας και ξορκίσω το κακό, αλλά....

Είναι φοβερό πάντως πως ορισμένοι άνθρωποι προκειμένου να καλύψουν τον κώλο τους πετάνε το μπαλάκι σε άλλους, και όποιον πάρει ο χάρος!!! Στην προκειμένη περίπτωση ο χάρος πήρε εμένα και με σήκωσε, αλλά φυσικά αυτό είναι δικό μου πρόβλημα και ας βρω τη λύση... και για να μη νομίζετε ότι τα έχω χάσει, εξηγούμε. Προφανώς όπως καταλάβατε μιλάω για το εργασιακό μου πρόβλημα!

Χρόνια πολλά Ιωάννα!!!

Σήμερα γιορτάζει το κοριτσάκι μας, η Ιωάννα!!! 

Επίσημα, η πρώτη της ονομαστική γιορτή!!! 

Αγαπούλα, σου ευχόμαστε ολόψυχα να είσαι γερή, να μεγαλώσεις και να γίνεις ένα ευτυχισμένο κορίτσι, γεμάτη αγάπη, όνειρα, φίλους αγαπημένους, και να πετύχεις τους στόχους που η ίδια θα θέσεις για τη ζωή σου...Θα είμαστε πάντα δίπλα σου να σου κρατάμε το χέρι και να σε στηρίζουμε σε ότι αποφασίσεις!!! Σε αγαπάμε πολύ-πολύ!!! 

Χρόνια πολλά και καλά στη μαμά μου, και σε όσους γιορτάζουν σήμερα!!!!

Καλή Χρονιά!!!

Μπήκε το 2012, και εύχομαι να είναι πολύ καλύτερο από το προηγούμενο, που μας ταλαιπώρησε μέχρι εκεί που δεν πάει!!! Ελπίζω λοιπόν, και εύχομαι αυτή η χρονιά να φέρει σε όλους μας:

ΥΓΕΙΑ: αν και μας βρήκε όλους οικογενειακώς άρρωστους, με πυρετό, βήχα, εξετάσεις σε νοσοκομεία, παραλίγο πνευμονία ο Βαγγέλης, ωτίτιδα η Ιωάννα και ένα γερό κρύωμα εγώ, θέλω να πιστεύω ότι ήταν απλά η ουρά του 2011 και όχι οιωνός για το πως θα εξελιχθεί το  2012!!! 

ΧΑΡΑ: ας γελάσει λίγο το χειλάκι μας ρε παιδί μου!

ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ: ας δούμε το ποτήρι μισογεμάτο, ας βλέπουμε τη θετική πλευρά των πραγμάτων και νομίζω ότι θα βγούμε όλοι κερδισμένοι!

ΟΝΕΙΡΑ: ας αρχίσουμε να ονειρευόμαστε ξανά, να βλέπουμε το αύριο με όμορφα χρώματα, να δημιουργούμε όμορφες εικόνες και είμαι σίγουρη ότι θα καταφέρουμε να τις δημιουργήσουμε και να τις ζήσουμε τελικά. 

ΑΓΑΠΗ: ας αγαπήσουμε ξανά τον εαυτό μας, το σύντροφο μας, τους φίλους μας, τους διπλανούς μας - κι ας μην τους ξέρουμε. Ας γίνουμε πιο θετικοί, και που θα πάει, θα μας γυρίσει πίσω η αγάπη που θα δώσουμε απλόχερα!

ΕΛΠΙΔΑ: ας δώσουμε ξανά χώρο στην ελπίδα, για έναν καλύτερο κόσμο, για ένα καλύτερο μέλλον, για μια καλύτερη ζωή! Σε τελικοί εμείς μόνοι μας μπορούμε να αλλάξουμε την μοίρα μας, ας μην εναποθέτουμε τις ελπίδες μας μόνο σε αυτούς που μας κυβερνούν. Η ζωή μας, αφορά εμάς τους ίδιους και οφείλουμε να κάνουμε κάτι για αυτήν!

Ας μην είμαστε αφελείς, κανείς στην ουσία δεν πιστεύει ότι το 2012 θα είναι καλύτερο, έτσι κι αλλιώς όλες οι προβλέψουν δείχνουν ότι από οικονομικό-κοινωνικής πλευράς, σίγουρα θα είναι πιο δύσκολο από το '11. Αυτό όμως που θέλω να πιστεύω είναι ότι τουλάχιστο θα προσπαθήσουμε όλοι μας να το κάνουμε όσο πιο ανώδυνο γίνεται, ότι θα επιβιώσουμε παρά τις δυσκολίες και ότι θα προσπαθήσουμε να περάσουμε όσο πιο καλά μπορούμε, με αυτά που έχουμε!!!

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ!!!!!

και......Χρόνια πολλά σε όσους γιορτάζουν!!!