Καλώς ήρθατε...

Πέμπτη 18 Οκτωβρίου 2012

Παιδική Δανειστική Βιβλιοθήκη


Εχτές το απόγευμα κάναμε την πρώτη μας επίσκεψη και εγγραφή στην παιδική δανειστική βιβλιοθήκη του Δήμου μας. Είναι κάτι που ήθελα από καιρό να το κάνουμε, και μια το ένα, μια το άλλο, όλο έμενε πίσω. Τόσο εγώ όσο και ο Στάθης αγαπάμε το διάβασμα, και θέλουμε και τα παιδιά μας να το αγαπήσουν, να χαθούν στις σελίδες ενός βιβλίου, να ονειροπολήσουν, να ταξιδέψουν, να σκεφτούν, να προβληματιστούν, να μάθουν.
Έτσι από πολύ μωρά, αγοράζουμε βιβλιαράκια, διαβάζουμε τις ιστοριούλες, κοιτάμε τις εικόνες. Ευτυχώς, δείχνουν και τα δυο να το απολαμβάνουν. Το βράδυ πριν κοιμηθούν, αλλά και το μεσημέρι - ειδικά ο Βαγγέλης- θέλουν να διαβάσουμε κάποιο από τα βιβλιαράκια. Και βλέπω πως η Ιωάννα, κατά τη διάρκεια της ημέρας, περιγράφει αυτό που κάνει, με ύφος αφήγησης παραμυθιού. Δηλαδή, παίρνει την κούκλα της αγκαλιά και λέει: "Και ύστερα η Χιονάτη πήρε αγκαλίτσα το μωράκι της και πήγε βόλτα στο δάσος...". Τρελαίνομαι να την βλέπω να παραμιλά έτσι. Το ύφος που παίρνει είναι αυτό του...παραμυθά, χρωματίζει τη φωνή της ανάλογα με αυτό που περιγράφει, χρησιμοποιεί διάφορες λεξούλες, ολοκληρωμένες προτασούλες...

Τετάρτη 10 Οκτωβρίου 2012

Δεν θέλει κόπο...θέλει τρόπο!


Είναι μερικές φορές, που σαν γονείς, "ξεφεύγουμε" λιγάκι και μιλάμε στα παιδιά μας σε έντονο τόνο, ή με άσχημα λόγια, χωρίς εκείνη την ώρα να το συνειδητοποιούμε. Είναι φορές που η γκρίνια και η ιδιοτροπία τους, σε συνδυασμό με την κούραση, το άγχος και τα διάφορα προβλήματα μας, κάνουν ένα εκρηκτικό μείγμα! Πόσες φορές όμως όταν ηρεμώ νιώθω άσχημα, για τον τόνο της φωνής μου, για τα λόγια που είπα, για το άγριο βλέμμα μου!
Όταν ξανασκεφτώ ψύχραιμα πια, τη σκηνή που εκτυλίχθηκε λίγο πριν, όταν ξαναφέρω στο νου μου τα δακρυσμένα ματάκια τους, ή την απογοήτευση που ένιωσαν επειδή τα μαλώσαμε εγώ ή ο μπαμπάς τους, δε μπορώ παρά να παραδεχτώ πως σε τελική είναι παιδιά, τώρα μαθαίνουν τα όρια τους, τα δοκιμάζουν, μας δοκιμάζουν και το μόνο που διεκδικούν είναι η δική μας προσοχή. Σαφώς και δεν ξέρουν ακόμα πως να χειριστούν κάποιες καταστάσεις, ή και κάποια συναισθήματα, και σαφώς μαθαίνουν από μας πως να αντιδρούν σε κάθε περίσταση. Οπότε εκεί είναι που ακυρωνόμαστε ως γονείς, γιατί τι τους μαθαίνουμε με αυτό τον τρόπο;
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...