Χρόνια Πολλά!!!! Καλά Χριστούγεννα!!!

Πολλές ευχές σε όλους,

Καλά Χριστούγεννα!!!

Αναβολή της βάφτισης....

Αν κάτι σου κάτσει στραβά ρε παιδί μου, δεν ισιώνει με τίποτα...Όπως σας είχα πει σε προηγούμενη ανάρτηση 12 Δεκεμβρίου είχαμε προγραμματίσει τη βάφτιση της Ιωάννας, είχαμε τυπώσει και μοιράσει τα προσκλητήρια, κανονίσαμε το κέντρο για το τραπέζι σε συγγενείς και φίλους για να γιορτάσουμε το γεγονός, παραγγείλαμε τα γλυκάκια (αν και είχα πει να τα κάνω εγώ τελικά λόγω φόρτου εργασίας δεν προλάβαινα), κλείσαμε φωτογράφο, μπαλόνια και λουλούδια για το στολισμό της εκκλησίας, πήραμε ρούχα, φτιάξαμε τις μπομπονιέρες και....τελικά αναβάλαμε τη βάφτιση...

Μια αδιαθεσία του μπαμπά μου τον οδήγησε εσπευσμένα στην καρδιολογική κλινική εφημερεύοντος νοσοκομείου για μερικές μέρες, χωρίς να γνωρίζουμε τι ακριβώς συμβαίνει και πότε θα βγει. Οπότε με τι ψυχολογία να κάνεις βάφτιση... η μικρή παίρνει το όνομα της μαμάς μου, είναι η πρώτη και τελευταία  φορά που θα ακούσει το όνομα της, στη γέννηση της Ιωάννας δεν ήταν κανείς κοντά μας γιατί ήταν στη Χαλκιδική για την κηδεία του παππού μου, οπότε περίμεναν πως και πως τη βάφτιση της μικρής...Δε μπορούσα με τίποτα να αισθάνομαι το μπαμπά μου στο νοσοκομείο, τη μαμά μου με μισή καρδιά και μες στην αγωνία να έρχεται για λίγο στη βάφτιση, την αδερφή μου να είναι στο νοσοκομείο για να κάνει παρέα του μπαμπά μας την ώρα της βάφτισης...θα είχα μισή χαρά. Οπότε αναβάλαμε τα πάντα...και αφού τα αναβάλαμε τελικά οι γιατροί του δίνουν εξιτήριο αύριο...Εκείνος δεν ήθελε με τίποτα την αναβολή και ας είχε σκάσει που δε θα μπορούσε να είναι παρόν. "Τόση αναστάτωση σε τόσο κόσμο...δεν πειράζει, ας μην έρθω...". Ναι καλά!

Όπως και να έχει πάντως είναι ακόμα καταβεβλημένος, οπότε ίσως και καλύτερα. Εύχομαι να είναι καλά και να αναρρώσει γρήγορα και χαλάλι η όλη αναστάτωση...Νέα ημερομηνία ορίστηκε η 9 Ιανουαρίου 2011, ίδια εκκλησία, ίδια ώρα. Ελπίζω να πάνε όλα καλά και να μην έχουμε άλλα απρόοπτα...Όχι τίποτα άλλο, άλλα η νονά της μικρής είναι έγκυος και τότε μπαίνει στο μήνα της η γυναίκα... να χτυπήσω ξύλο πολλές  πολλές φορές και άλλο κακό να η μας βρει!!!

Να με κοιτάς από ψηλά...

Πάντα, του Αγίου Νικολάου ήταν μια πολύ σημαντική μέρα για μένα. Γιόρταζε ένα από τα πιο αγαπημένα μου πρόσωπα στον κόσμο, ο παππούς μου. Περίμενα πως και πως να ξημερώσει, να τον πάρω τηλέφωνο να ακούσω τη χαρά στη φωνή του, να τον πειράξω και να τον ακούσω να γελάει με το τόσο γνώριμο και αγαπητό τρόπο..."Νικολάκη μου, χρόνια σου πολλά....", "αααα, ρε Χρυσουλάκι (έτσι με έλεγε), εσείς να' χετε χρόνια πολλά και καλά, εμείς τώρα πια γεράσαμε..."...Και πήγαινε η κουβέντα πιο κάτω, "έλα μωρέ, συ βάζεις τα παλικάρια κάτω, παλικαράκι είσαι..." και δως του να γελάει ο Νικολάκης μου.... Πολύ αδυναμία του είχα του παππού μου, πιο πολύ από όλους, αλλά κι αυτός έλεγε στα άλλα εγγόνια του "μη με παρεξηγείται, όλα τα εγγόνια μου τα αγαπώ, αλλά το Χρυσουλάκι το αγαπάω λίγο πιο πολύ...". Σταράτος όπως πάντα, αυτό που ήταν να πει το έλεγε...και ξεροκέφαλος! Αν του καρφωνόταν κάτι στο κεφάλι του, δεν άλλαζε γνώμη εύκολα. Μόνο εμένα άκουγε, με μένα μαλάκωνε. Αν ήθελαν να τον πείσουν για κάτι με βάζανε μεσάζοντα. "Για σένα το κάνω, έλεγε, επειδή μου το ζητάς εσύ, τους άλλους, εεεε, άμα τους πιάσω θα πάρω μια βρεγμένη σανίδα και θα τους πω εγώ..." 

Δε μπορώ να μη χαμογελάω όταν τον σκέφτομαι, να μη νιώθω παρηγοριά όταν τον θυμάμαι να μου χαϊδεύει τα μαλλιά και να μου πιάνει απαλά το χέρι. Αυτός που ήταν σκληρός με τα παιδιά του, γιατί έμαθε μόνο να δουλεύει σκληρά στα χωράφια του, μια ζωή βιοπαλαιστής, με τα εγγόνια του μαλάκωσε και έγινε μωρό.  Δεν ήθελε να στενοχωριόμαστε, μας ήθελε πάντα ευτυχισμένους...Ακόμα κι όταν έφυγε, αθόρυβα και γρήγορα χωρίς να μας κουράσει, φρόντισε να το κάνει όταν περιμέναμε να μας έρθει μια μεγάλη χαρά... έφυγε 12 ώρες πριν γεννήσω την κόρη μου, έτσι ώστε ο πόνος της απώλειας να μετριαστεί με τη χαρά και να γίνει πιο απαλός! Κι έτσι πάντα να μείνει η θύμησή του ζωντανή... 

Μου λείπει πολύ...φέτος είναι η πρώτη χρονιά που δεν έχω να τον πάρω τηλέφωνο, κι όλο το κοιτώ και κάνω να το πιάσω! Πόσο θα ήθελα να του μιλήσω, να τον ακούσω, να τον χαϊδέψω...

Αντίο Νικολάκη, σε αγαπώ πολύ!!! Ήσουν ο καλύτερος παππούς...

Το προσκλητήριο...

Μετά από πολλές μέρες με πολύ τρέξιμο, επιτέλους βρήκα λίγο χρόνο να σας γράψω τα νέα μας.  Καταρχήν έπεσε πολύ δουλειά στο γραφείο, οπότε δεν έχω χρόνο ούτε για τα παιδιά μου.....Από την άλλη έτρεχα για να κανονίσω τις τελευταίες λεπτομέρειες της βάφτισης, και να ετοιμάσω τα προσκλητήρια για να τα δώσουμε επιτέλους στους ανθρώπους σε εύλογο χρόνο πριν από το μυστήριο!!! Και ιδού!

Είμαι πολλή χαρούμενη που τελικά τα κατάφερα και μου βγήκαν και έτσι όπως τα ήθελα, οπότε με μεγάλη χαρά σας τα παρουσιάζω...

Όπως σας είχα πει σε προηγούμενη ανάρτηση, το θέμα μας είναι η φράουλα. Οπότε αφού βρήκα τις εικονίτσες που μου άρεσαν το σχεδίασα στο word διότι δεν κατέχω από photoshop (ευτυχώς όμως ο μπαμπάς μας το χει), και αφού πήρε την έγκριση από γονείς και νονούς χαχα, προχωρήσαμε στην υλοποίηση. Χρησιμοποίησα χαρτί τουάλ ιβουάρ, και για φάκελο χαρτί αράχνη που χρησιμοποιούν τα ανθοπωλεία... Βέβαια τελικά θα το προτιμούσα λίγο πιο χοντρό και όχι τόσο διάφανο, αλλά δε με χάλασε και πολύ. Το κόλλησα λοιπόν με τον σακουλοποιό της μαμάς μου, άνοιξα τριπούλες με το κοπίδι και πέρασα κόκκινη κορδέλα, κρέμασα και το καρτελάκι με το όνομα του αποστολέα και έτοιμο! Δείτε το και στην τελική του μορφή.

 

 

Βέβαια πρέπει να πω ότι είχα και μεγάλη βοήθεια από τον μπαμπά μας, τους νονούς μας, την αδελφή μου, που περάσαμε ένα ολόκληρο απόγευμα  να εκτυπώνουμε, να κόβουμε χαρτιά και κορδέλες, και να κολλάμε φακέλους! Μέχρι και ο Βαγγελάκης βοήθησε, έπαιρνε τις κορδέλες, τα ψαλίδια, άνοιγε τρύπες σε διάφορα χαρτάκια...πολύ το ευχαριστήθηκε το μωρό μου μέσα στο χαμό... Και φυσικά βοήθησε και η πεθερά μου να δένει τους φιόγκους για να τα στείλουμε τελικά. Οικογενειακή υπόθεση δηλαδή η βάφτιση της Ιωάννας χαχα!

Ίσως στην φωτογραφία χάνει λιγάκι, από κοντά πάντως είναι πολύ καλό και ήδη πήρε καλές κριτικές, χωρίς να ξέρουν ότι είναι χειροποίητο!!!

Σε λίγες μέρες θα σας δείξω και τις μπομπονιέρες μας. Ήρθαν τα αντικείμενα, τα τούλια και τα κουφέτα και μένει να τα φτιάξουμε, οπότε μόλις είναι έτοιμα θα σας γράψω τελικά!

Το πρώτο μου βραβείο...

Σήμερα χάρηκα πάρα πολύ, γιατί κέρδισα το πρώτο μου βραβείο...Από τη Lourdi, που σκέφτηκε να μοιράσει ένα βραβείο σε όλες τις blogoμανούλες, επειδή όπως η ίδια λέει " ... τα προλαβαίνετε όλα!!"

Την ευχαριστώ πάρα πολύ για τη χαρά που μου έδωσε και την τιμή που μου έκανε...Να είσαι καλά Lourdi, να χαίρεσαι τα δικά σου Τριανταφυλλάκια...

Μια υπέροχη μέρα!

Σήμερα ήταν πραγματικά μια υπέροχη μέρα... Από κείνες τις μέρες τις χαλαρές, που δεν αφήνεις το χρόνο να σε βιάζει, που νιώθεις "τουρίστας" στην πόλη σου! Δηλαδή, αν το καλοσκεφτείς, ήταν μια μέρα όπως θα έπρεπε να είναι όλες οι μέρες μας! Χωρίς άγχος, βόλτα με καλούς φίλους, με γέλια και πειράγματα, με ξέγνοιαστη διάθεση...

Βοήθησε βέβαια και ο καιρός, σχεδόν καλοκαιρινός, οπότε με το που  ξυπνήσαμε το πρωί,  ο μισός πληθυσμός της οικογένειας ήπιε το καφεδάκι του, ο άλλος μισός το γαλατάκι του, κάνανε κάτι γρήγορα ψώνια οι άντρες της παρέας (Βαγγέλης και μπαμπάς), ενώ οι γυναίκες ετοίμασαν το γεύμα της Ιωάννας για να το έχουμε μαζί μας σε περίπτωση που τελικά αποφασίζαμε να φάμε έξω, και μόλις ετοιμαστήκαμε βουρ στο αυτοκίνητο και βόλτα στο κέντρο της πόλης...

Στην πλατεία Αριστοτέλους υπήρχε πραγματική κοσμοπλημμύρα, αλλά ήταν υπέροχο να βλέπεις τη χαρά στα προσωπάκια τόσων παιδιών που βρήκαν την ευκαιρία να τρέξουν για λίγο ξέγνοιαστα, να φωνάξουν και να χοροπηδήσουν μακριά από τον ασφυκτικό χώρο των διαμερισμάτων! Ο Βαγγέλης ενθουσιάστηκε με τα πόνυ που συνήθως βρίσκονται εκεί τέτοιες μέρες και περιμένουν να πάρουν στις πλάτες τους βόλτα τα πιτσιρίκια, η Ιωάννα κυρία στο καρότσι της, πήρε τον υπνάκο της, πήγε και για καφέ με τον μπαμπά και το νονό ενώ οι υπόλοιποι (Βαγγέλης, μαμά, νονά  και ανιψιές νονάς) πήγαμε να κλείσουμε τα βαφτιστικά της, και τελικά καταλήξαμε όλοι μαζί να πίνουμε το κρασάκι μας και να τρώμε τα μεζεδάκια μας σε πασίγνωστη στοά με μεζεδοπωλεία στο κέντρο της Θεσσαλονίκης...

Τελικά, πόση χαρά και πόση θετική ενέργεια μας δίνουν μικρές στιγμές χαλάρωσης! Μαθημένοι να είμαστε το γρανάζι της μηχανής, να δουλεύουμε συνεχώς για να μη σταματήσει, χάνουμε το νόημα της ζωής μας! Μας βομβαρδίζουν όλοι μέρα με έγνοιες, απειλές, κρίσεις - οικονομικές, κοινωνικές, πολιτισμικές - και ξεχνάμε να ζούμε για εμάς....Γιαυτό και αύριο, θα ζήσω άλλη μια τέτοια μέρα! Το πήρα απόφαση... Μαύρο στο Μαυρογιαλούρο!!! 

Δεν θα πάω να ψηφίσω, θα πάω να ... ζήσω!!!

Σχεδιάζοντας τη βάφτιση της Ιωάννας!!!

Τις τελευταίες μέρες είμαι πολύ χαρούμενη...Είμαι στο τρέξιμο για τη βάφτιση της Ιωάννας και πολύ μου αρέσει! Στρώνω και καταστρώνω σχέδια... Ψάχνω θέμα για τη βάφτιση, σχεδιάζω τα προσκλητήρια, τις μπομπονιέρες, "οργώνω" την αγορά μαζί με τη νονά μας για τα βαφτιστικά...το καλύτερο μου!

Ας τα πάρω όμως από την αρχή. Η Ιωάννα γεννήθηκε την τελευταία μέρα του Μάρτη, οπότε ιδανικά θα μπορούσαμε να κάνουμε την βάφτιση κατά τον Σεπτέμβριο, που θα ήταν ακόμα καλοκαιράκι, οπότε θα είχαμε και πολλές επιλογές σε ρούχα, στολισμούς, χώρους δεξίωσης, ακόμα και εκκλησάκια...Η νονά μας όμως, τους έξι μήνες του χρόνου ζει και εργάζεται στα Κουφονήσια, οπότε, εκ των πραγμάτων βάφτιση δε γινόταν πριν το τέλος Οκτωβρίου, εκτός κι αν πηγαίναμε εμείς εκεί...όχι πως θα μας χαλούσε, κάθε άλλο! Απλά το πήραμε στο χαβαλέ και πέρασε ο καιρός....Οπότε, μιας και είμαστε και Έλληνες, και αναβολή στην αναβολή μας πήρε ο Νοέμβρης, και ακόμα δεν κανονίσαμε τίποτα, είπαμε να το κάνουμε τελικά μέσα στον Δεκέμβριο. Βέβαια ακόμα δεν κλείσαμε ημερομηνία, ούτε καν εκκλησία, αλλά όλα τα υπόλοιπα είναι έτοιμα! Ναι, τόσο ανάποδοι άνθρωποι είμαστε! Ξεκινήσαμε από ρούχα και στολισμό, και αφήνουμε τα βασικά για το τέλος!!! Λεπτομέρειες τα διαδικαστικά, η ουσία μας εξιτάρει!

Εγώ πάντως, είχα αρχίσει από πολύ νωρίς να συγκεντρώνω ιδέες για βάφτιση, και είχα αποφασίσει ότι το θέμα μας ήθελα να είναι πριγκιπο-νεραϊδο-κοριτσάκια...Όχι και τα τρία μαζί, απλά κάθε φορά που μου γυάλιζε κάτι από αυτά ξεσηκωνόμουν και "αποφάσιζα" ότι το έχω...Μια μέρα όμως, κοιτώντας τη μικρή μου, μου θύμισε φραουλίτσα...είναι ένα ζουμερό, κοκκινομάλλικο, χαμογελαστό και γλυκό κοριτσάκι! Οπότε το βρήκα! Θα φέρω, στη καρδιά του χειμώνα την Άνοιξη, θα δώσω αισιοδοξία με το κόκκινο χρωματάκι, και θα ξεφύγουμε και από τα χιλιοφορεμένα  πριγκιπο-νεραϊδο-κοριτσάκια! Όχι πως είναι κακά, απλά για το διαφορετικό ρε παιδί μου! Άσε που τελικά, πλησιάζοντας και προς τα Χριστούγεννα ο χρωματισμός κόκκινο-πράσινο μου κάνει και γιορτινός!

Οπότε, κατοχυρώθηκε! Στο κυνήγι της φράουλας, καταχείμωνο, δυσκολευτήκατε λιγάκι, ταλαντευτήκαμε αρκετές φορές, ακούγαμε τις σειρήνες - νεράιδες να μας καλούν και παραλίγο να λιποτακτήσουμε!!! Αλλά τελικά τα καταφέραμε! Σχεδίασα τα προσκλητήρια, καταλήξαμε και στις μπομπονιέρες, και μόλις τα έχω τελειωμένα, θα ανεβάσω φωτογραφίες να σας δείξω!

Εύχομαι το μικρό μου κοριτσάκι να ζήσει τόσο χαρούμενο, όση χαρά μου δίνει η προετοιμασία, μιας από τις σημαντικότερες στιγμές της ζωής της! Ιωάννα, σε αγαπάμε πολύ πολύ!!!

Παιδικά καδράκια

Πάντα θαύμαζα τους ανθρώπους που πιάνει το χέρι τους να κάνουν διάφορα πράγματα...και κυρίως αυτούς που ζωγραφίζουν! Ίσως επειδή το δικό μου χέρι είναι "κουλό" στη ζωγραφική. Οι ζωγραφιές μου μοιάζουν με αυτές των παιδιών του δημοτικού, αλλά πολύ θα ήθελα να είναι διαφορετικά! Βέβαια, και ποτέ μου δεν προσπάθησα να μάθω την τεχνική, αλλά ο λόγος είναι ένα άλλο θέμα...

Ευτυχώς λοιπόν που υπάρχει και το decoupage, οπότε κάτι ψιλοκαταφέρνουμε κι εμείς... Ξεκινώντας να φτιάξω το παιδικό δωμάτιο, είχα φανταστεί διάφορα πραγματάκια που θα ήθελα να το στολίζουν. Κάποια από αυτά, είναι πινακάκια με χαρούμενες παιδικές φατσούλες. Έτσι, αφού βρήκα το ρυζόχαρτο με τις φιγούρες που μου άρεσαν, πήρα και όλα τα απαραίτητα για να φτιάξω τα καδράκια! Σήμερα έφτιαξα δυο...Να υπενθυμίσω ότι στο decoupage είμαι πολύ αρχάρια, και στη ζωγραφική ακόμα περισσότερο!

Στο πρώτο καδράκι, δούλεψα μάλλον λίγο ανάποδα, δηλαδή πρώτα κόλλησα το χαρτί μου με την τεχνική decoupage και στη συνέχεια χρωμάτισα τον καμβά, ενώ κόλλησα και μια 3-D πεταλουδίτσα...Πέρασα και με glitter-glue τις λεπτομέρειες από τις πεταλουδίτσες, τα πουλάκια και τα λουλουδάκια...

  

 

Στο δεύτερο πινακάκι, έβαψα πρώτα όλο τον καμβά κίτρινο. Στο μυαλό μου είχα μια εκδρομή με το αυτοκίνητο, μια ηλιόλουστη μέρα στην εξοχή...Προσπάθησα να δώσω βάθος στο "έργο" μου, ζωγραφίζοντας το δρόμο και πίσω από τα ανθρωπάκια μου, αλλά βγήκε μια αηδία και μισή... Δεν είμαι βλέπετε και ο Bob Ross!!! Προσπαθώντας να το σώσω, και με τη βοήθεια του συζύγου μου, τελικά ξανακάλυψα τον δρόμο πρώτα με άσπρο χρώμα και στη συνέχεια πρόσθεσα σιέλ φόντο, και καλά ότι είναι ο ουρανός...Έβαλα και τη γνωστή glitter-glue στο καπελάκι και τη μαντήλα των παιδιών, καθώς και στα φτερά των πουλιών, και ελπίζω να σώθηκε κάπως! Ζωγράφισα και τα λουλουδάκια...

Ελπίζω να ψιλοβλέπονται τα καδράκια μου!!! Εγώ πάντως τα κρέμασα στο παιδικό δωμάτιο, από όπου θα αναρτήσω νέες φωτογραφίες λίαν συντόμως! Ευτυχώς τα παιδιά μου είναι μωρά ακόμα και δεν έχουν και πολύ άποψη για τη διακόσμηση του χώρου τους...χαχα!

Ξέρω ότι οι φωτογραφίες δεν είναι και ότι καλύτερο, αλλά με τον φωτισμό που είχα δε μπορούσα να κάνω και πολλά. Ειδικά το πρώτο καδράκι το τράβηξα άπειρες φορές αλλά  καμιά δεν έλεγε να βγει καλή! Θα προσπαθήσω να τις ξανατραβήξω και να φανούν καλύτερα... Θα ήθελα να έχω τις παρατηρήσεις σας για να μπορέσω να μάθω κάποια πράγματα και να βελτιωθώ!

Η πρώτη μου απόπειρα decoupage!

Στο σπίτι, πίσω από μια πόρτα υπήρχε μια κρεμάστρα στον τοίχο, απομεινάρι των προηγούμενων ενοικιαστών, η οποία δε μου άρεσε καθόλου... Δε με ενοχλούσε όμως κιόλας, αφού ήταν πίσω από την πόρτα και δε φαινόταν καθόλου. Ήταν στο χώρο που τώρα έγινε το καινούριο παιδικό δωμάτιο, οπότε με την ευκαιρία της αλλαγής, έφυγε και η κρεμάστρα!  Στο μεταξύ θυμήθηκα και μια ανάρτηση της Ανεράιδας για μια κρεμάστρα  και σκέφτηκα λοιπόν να τη χρησιμοποιήσω πάλι αφού πάντα χρειάζεται μια, κι έτσι έκανα την πρώτη μου απόπειρα decoupage. Φυσικά δεν τη λες και έργο τέχνης, αλλά για μένα είναι πολύ σημαντικό ότι καταπιάστηκα με το decoupage και το αποτέλεσμα δεν είναι και για πέταμα! Ιδού...

Πριν

Μετά

Έτσι την έβαψα, κόλλησα και τα τριανταφυλάκια από ρυζόχαρτο με την τεχνική decoupage...και έτοιμη! Βρήκε τη θέση της στον τοίχο της κρεβατοκάμαρας μου, για να φιλοξενεί τα ρούχα της ημέρας! Βέβαια, πάλι πίσω από πόρτα είναι, αλλά τώρα τη βλέπω πιο συχνά, οπότε ήθελα να μου αρέσει λίγο περισσότερο...

Ένα κουτί γεμάτο...αναμνήσεις!

Φτάνει ένα κουτί, να σε γυρίσει πίσω στο χρόνο; Να σου θυμίσει μια ζωή τόσο οικία και ταυτόχρονα τόσο ξεχασμένη; Να σε κάνει να ξαναζήσεις την πιο ανέμελη φάση της ζωής σου, τότε που όλα ήταν ξέγνοιαστα, γεμάτα όνειρα, φίλους...Και πάνω από όλα να σου ξαναβρεί μια χαμένη φίλη, που έχεις να πάρεις νέα της 10 χρόνια; Η απάντηση είναι, ναι! Και φυσικά δε μιλώ για το Πακέτο της Χατζηβασιλείου...

Τις προηγούμενες μέρες η αδελφή μου ξεκαθάριζε τη βιβλιοθήκη που είχαμε από κοινού στο πατρικό μας, και βρήκε ένα κουτί με προσωπικά μου αντικείμενα, κυρίως γράμματα και κάρτες από την εποχή που ήμασταν ακόμα φοιτήτριες στο Λονδίνο...Και τι δε μου θύμισε! Ήρθαν εικόνες, μνήμες, μυρουδιές, ακούστηκαν γέλια ξέγνοιαστα, λόγια παρηγοριάς....Μέσα σε ένα κουτί από Timberland, είδα μια ολόκληρη ζωή! Μακρινή, και λίγο ξεθωριασμένη...Καραβάκια είμαστε, που μια κρατάμε το τιμόνι και οδεύουμε γερά, και μια γινόμαστε έρμαια του ανέμου και βρισκόμαστε από τη μια μεριά στην άλλη...Σαν σε ταινία με καθήλωσε αυτό το κουτί...

Τότε λοιπόν, στα χρόνια της "αθωότητας" είχα μια πολύ καλή φίλη, Γαλλίδα. Μια φίλη που πολύ αγάπησα, αλλά ήρθαν έτσι οι συγκυρίες της ζωής και χαθήκαμε, κάναμε χρόνια να επικοινωνήσουμε, έχασα και τα ίχνη της, δεν ήξερα που να τη βρω και το χειρότερο, δε μπορούσα με τίποτα να θυμηθώ το επώνυμο της για να ψάξω να τη βρω! Κάθε τόσο τη θυμόμουν, και παρακαλούσα να βρεθεί κάποιος τρόπος να μάθω νέα της. Και ξαφνικά, πάνω σε ένα φάκελο η τότε διεύθυνση της με ολόκληρο το ονοματεπώνυμο! Μπαίνω στο facebook, αναζήτηση και πρώτη πρώτη η Audrey, να με κοιτά και να μου χαμογελά...Η χαρά μου μεγάλη!  Της στέλνω mail και σε μια ώρα η απάντηση της μπροστά μου, χαρούμενη, ξαφνιασμένη...και ανακουφισμένη...Με έψαχνε, αλλά με το υποκοριστικό μου όνομα...Που να με βρει! 

Τελικά, μια από τις μεγαλύτερες χαρές της ζωής είναι να ξαναβρίσκονται οι φίλοι και να είναι σα να μη πέρασε μια μέρα. Να συνεχίζουν από κει που σταμάτησαν χωρίς να υπάρχουν μεταξύ τους συναισθηματικά κενά...Να νιώθουν ακόμα το χέρι τους να κρατάει το δικό τους, και το χαμόελο τους να ζεσταίνει την ψυχή.

Παιδική λογοτεχνία για παιδάκια προσχολικής ηλικίας

Τα βιβλία τα αγαπάω πολύ. Από παιδάκι μου άρεσε να διαβάζω και πολλές φορές δανειζόμουν βιβλία από συμμαθήτριες μου και αργότερα από τη δημοτική βιβλιοθήκη της περιοχής μου.Και αυτό πιστεύω ότι οφείλετε στη μαμά μου, η οποία βέβαια το είχε και απωθημένο που δεν σπούδασε ενώ ήθελε, οπότε με την πρώτη ευκαιρία πάντα μας παρότρυνε στο διάβασμα. Έτσι λοιπόν κι εγώ, θεωρώ ότι από τα σημαντικότερα εφόδια που μπορώ να δώσω στα παιδιά μου είναι η αγάπη για τα βιβλία. Να τα κάνω να ανακαλύψουν τον μαγικό κόσμο που βρίσκεται μέσα σε αυτά...

Γι' αυτό ξεκίνησα από πολύ νωρίς να αγοράζω και να διαβάζω διάφορα βιβλιαράκια στο Βαγγέλη, τα οποία τα διαβάζουμε πολλές φορές! Τώρα φυσικά τα ακούει και η Ιωάννα...Προς μεγάλη μου ευχαρίστηση, έρχεται από μόνος του κρατώντας κάποιο βιβλιαράκι στα χεράκια του και μου λέει "Μαμά θα μου διαβάσεις το παραμύθι;" Εκτός λοιπόν από τα κλασικά παραμυθάκια, προσωπικά έχω μεγάλη αδυναμία στα βιβλία που κυρίως έχουν εκπαιδευτικό - διδακτικό χαρακτήρα. 

Έτσι σκέφτηκα να παρουσιάσω μερικά παιδικά βιβλία, ανάλογα με την ηλικία μας, τα οποία διαβάζουμε και μας αρέσουν πολύ, μέσα από τα οποία μαθαίνουμε πραγματάκια...

Ένα από τα αγαπημένα μας είναι της Ελίνας Χ Μαρμαρίδου, ΤΟ ΒΑΤΡΑΧΑΚΙ ΠΟΥ ΉΘΕΛΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΝΟΥΦΑΡΟ, εκδόσεις ΔΙΑ ΒΙΟΥ. 

"Το μικρό βατραχάκι είναι λυπημένο. Νομίζει ότι δεν είναι ωραίο πλασματάκι. Δε μοιάζει καθόλου με τα πανέμορφα, κάτασπρα νούφαρα της λίμνης. Θα προτιμούσε να είχε γεννηθεί κι αυτό νούφαρο και όχι βάτραχος. Όμως η οικογένεια του προσπαθεί να το πείσει ότι έχει άδικο. Γιατί, μπορεί το κάθε πλάσμα στη φύση να είναι διαφορετικό, αλλά όλοι έχουν τις χάρες τους και μαζί μπορούν και πρέπει να ζουν χαρούμενα κι αρμονικά στον κόσμο που έπλασε ο Θεός γι' αυτά."

Ένα βιβλίο που διδάσκει στα παιδάκια και θυμίζει στους μεγάλους ότι πρέπει να αποδεχόμαστε τον εαυτό μας όπως είναι και να τον αγαπήσουμε για να μπορέσουμε να ζήσουμε χαρούμενοι και ευτυχισμένοι. Πολύ αισιόδοξο και καλογραμμένο, με ωραία, χαρούμενη εικονογράφηση.

..."Έτσι σε έκανε ο Θεός! 

      Βάτραχος είσαι σωστός!

      Λούλουδα και νουφαράκια 

      είναι άλλα πλασματάκια! 

      Βρεκεκέξ κουέσι κουέσι,

      όλοι έχουμε μια θέση

      στη λιμνούλα που κοιτάς!

      λέει ο βάτραχος μπαμπάς."...

Άλλα αγαπημένα βιβλία είναι η σειρά Νοιάζομαι και Μοιράζομαι της Reynolds Alison, εκδόσεις Μεταίχμιο, για ηλικίες 3-6 χρόνων. Υπάρχουν 4 βιβλία, εμείς έχουμε τα τρία από αυτά:
ΤΟ ΑΡΚΟΥΔΑΚΙ ΕΙΝΑΙ ΓΕΝΝΑΙΟ (αυτό δεν το έχουμε), ΤΟ ΑΡΚΟΥΔΑΚΙ ΜΟΙΡΑΖΕΤΑΙ (κοντεύει να γίνει ευαγγέλιο από τότε που αποκτήσαμε αδελφή, για ευνόητους λόγους!), ΤΟ ΑΡΚΟΥΔΑΚΙ ΕΙΝΑΙ ΕΥΓΕΝΙΚΟ, ΤΟ ΑΡΚΟΥΔΑΚΙ ΒΟΗΘΑΕΙ.

 

Ο Τέντι, το αρκουδάκι ήρωας της σειράς, μέσα από την καθημερινότητα του, παίρνει διάφορα μαθήματα, όπως το πόσο σημαντικό και ωραίο είναι να μαθαίνεις να μοιράζεσαι, ή να είσαι ευγενικός και να ζητάς συγνώμη, ή να βοηθάς όταν οι άλλοι σε έχουν ανάγκη! Ρεαλιστικές καταστάσεις της καθημερινότητας των παιδιών, με σαφή και ξεκάθαρο μήνυμα και ωραία εικονογράφηση.

Θα επανέλθω με νεότερα βιβλία μόλις εμπλουτίσουμε την βιβλιοθήκη μας, και μάλλον Χριστουγεννιάτικα, μιας και πλησιάζει ο καιρός και χαιρόμαστε πολύ πολύ!!!

Κουκουβα(ϊσματα) vol 1

Δεν υπάρχει τίποτα ωραιότερο για μια μαμά κι έναν μπαμπά, από το να παρακολουθούν το καμάρι τους να μαθαίνει να μιλάει. Η κάθε νέα λεξούλα, η κάθε προτασούλα ηχεί σαν μελωδικό καμπανάκι, κάνοντας μας να φουσκώνουμε από υπερηφάνεια, που το μωράκι μας μεγαλώνει και μαθαίνει! Και φυσικά όλα μα όλα μας ακούγονται τόσο έξυπνα, που φανταζόμαστε ήδη το  βλαστάρι μας να δίνει διαλέξεις σε μια κατάμεστη αίθουσα αναπτύσσοντας μια νέα κοσμοθεωρία, ή να δίνει τα φώτα του στη NASA, μπαίνοντας στο πάνθεον των φωστήρων....

Έτσι λοιπόν, παίρνω το θάρρος να αναρτήσω κι εγώ τις εξυπνάδες της δικής μου διάνοιας, του Βαγγέλη! Της άλλης μου διάνοιας, της Ιωάννας, θα σας τις μεταφέρω μόλις αρχίσει να μιλάει γιατί ακόμα είμαστε στο "πρρρρρρ". Όχι πως κι αυτό δε δείχνει κάποια εξυπνάδα, απλά θα περιμένω να...ωριμάσει λίγο ακόμα! Την ιδέα την έδωσε η Άσπα και σκέφτηκα γιατί όχι; Έτσι κι αλλιώς δεν έχεις πάντα μαζί σου camera για να καταγράψεις τις φοβερές, ομολογουμένως, ατάκες των παιδιών. Άσε που τι σόι μαμά κουκουβάγια θα ήμουν! Ας καταγραφούν λοιπόν στα "πρακτικά" για να μη ξεχνιόμαστε!

#1 Ο μπαμπάς μας, λοιπόν, πήρε καινούρια ακουστικά για το pc του, τα οποία φυσικά και πέρασαν πρώτα από τα χεράκια, ή μάλλον, αυτάκια του Βαγγέλη. Έτσι, φορώντας τα ακουστικά  έρχεται μπροστά μου και μου λέει δυνατά:
Βαγγέλης: Μαμά ακούς; Μαμά δεν ακούς γιατί τα αυτιά μου είναι κλειστά...

#2 Κάνουμε βολτίτσα, και καθώς βλέπει τις κούκλες μιας βιτρίνας με γυναικεία ρούχα..
Βαγγέλης: Μαμά, κοίταξε ένα...
Εγώ: Ναι αγάπη μου, είναι ένα μαγαζί...
Βαγγέλης: ...Που πουλάει άνθρωπους;

Οι πρώτες φωτογραφίες από το καινούριο παιδικό!

 Λοιπόν ήρθε η ώρα να σας δείξω τις πρώτες φωτογραφίες που τραβήξαμε από το καινούριο παιδικό του Βαγγέλη και της Ιωάννας. Βέβαια ακόμα δεν έχουμε γεμίσει τους τοίχους και μας λείπει και το φωτιστικό από το μικρό δωματιάκι, τον "παιδότοπο" που λέει και ο Βαγγέλης, αλλά θα επανέλθω αργότερα με νέες φωτογραφίες. Πάρτε μια πρώτη γεύση...

 

Πρόκειται για δυο μικρά δωμάτια τα οποία στην ουσία επικοινωνούν μεταξύ τους. Έτσι, το μεγαλύτερο από αυτά έχει τα δυο κρεββατάκια και τη συρταριέρα, ενώ το μικρότερο έχει την ντουλάπα, ο οποία είναι η "παλιά" της μαμάς, μια κατασκευή που χρησιμεύει σαν βιβλιοθήκη - ράφι για  τα λούτρινα μας, "κλεμμένη" από το γραφείο του μπαμπά, καθώς και όλα τα παιχνίδια μας....Γιαυτό και στο εξής θα αναφέρεται ως ο "παιδότοπος"! Τα "κλεμμένα" βέβαια θα πρέπει να αλλάξουν χρώμα για να ταιριάζουν καλύτερα με το χώρο, αλλά θα γίνει κι αυτό σταδιακά.

Το "μπουμπουκάκι" παραπάνω, δεν είναι άλλο από την Ιωάννα, η οποία είπε να εγκαινιάσει το νέο της δωμάτιο, για να δει αν της αρέσει....

Μες στης πόλης τα στενά!

Λουλουδάδικα

Σήμερα, μετά από πάρα πολύ καιρό, κατέβηκα στο κέντρο της πόλης, για δουλειά βέβαια, αλλά πολύ το ευχαριστήθηκα! Αν είχα και χρόνο για καφεδάκι θα ήταν τέλεια, αλλά ας αρκεστώ στον καλοκαιρινό σχεδόν καιρό και στη υπέροχη αίσθηση του να είσαι στον παλμό της πόλης. Τώρα θα μου πείτε, σιγά! Κι εγώ έτσι έλεγα, όταν κατέβαινα καθημερινά στο κέντρο για δουλειά, από τότε όμως που τα γραφεία μας μεταφέρθηκαν σε βιομηχανική περιοχή κοντινού Νομού και ταξιδεύω στους αγρούς καθημερινά, μου λείπει η βαβούρα και η κίνηση, ό "πολιτισμός" ρε αδελφέ!

Μου λείπει το να φεύγω από το γραφείο και να χαζεύω τις βιτρίνες μέχρι να παω στη στάση να πάρω το λεωφορείο, μου λείπει να πηγαίνω μετά τη δουλειά για ένα καφεδάκι ή μια μπύρα στα γρήγορα για να τα πω με μια φίλη που έχω καιρό να δω...Μου λείπει που σε περίοδο Χριστουγέννων έβλεπα την πόλη στολισμένη και σε κάθε γωνιά άκουγα τα κάλαντα από μικρές ομάδες φοιτητών κυρίως, που την Τσικνοπέμπτη μύριζε όλο το κέντρο από τις ψησταριές, μου λείπει το καλοκαιράκι, με τις πρώτες ζέστες να περπατάω δίπλα στη θάλασσα, για να πάρω το λεωφορείο "από λίγο πιο κάτω", και τελικά κατέληγα να περπατώ τη μισή διαδρομή σχεδόν!

Έτσι λοιπόν σήμερα, αφού τελείωσα τη δουλειά μου περπάτησα την πόλη που τόσο πολύ αγαπώ και "έκλεψα" λίγη από τη ζωντάνια της. Περπάτησα την Τσιμισκή, χάζεψα τις βιτρίνες, μπήκα σε ένα μαγαζί στην Γ. Σταύρου με είδη hobby που πρώτη φορά έβλεπα και "χάζεψα" λιγάκι,παίρνοντας  και κάτι ψιλολόγια, περπάτησα στα "Λουλουδάδικα" (την παλιά μου γειτονιά), και μπήκα στο Μοδιάνιο και το Καπάνι και βρέθηκα στη στιγμή σε μια άλλη εποχή, σε μια άλλη Θεσσαλονίκη... Οι μυρωδιές από τα μπαχάρια κατέκλυσαν τον αέρα, οι πάγκοι γεμάτοι χρώματα από τα ολόφρεσκα φρούτα και λαχανικά, λογής λογής  ψάρια άραζαν πάνω στον πάγο τους κλείνοντας το μάτι στους περαστικούς, μικρο-έπιπλα και διάφορα άλλα αντικείμενα αραδιασμένα στα πεζοδρόμια έξω από μικρά μαγαζάκια...Και όλοι μαζί να διαλαλούν την πραμάτεια τους, ένα "μονοβόι" μαγικό...

Καπάνι

Αγορά Μοδιάνο

Γεια σου μάνα Σαλονίκη...όπως λεει κι ο Ζαφείρης Μελάς!

Θήκη για μανταλάκια

Καλό το βάψιμο στο σπίτι, δε λέω...η μυρωδιά του καθαρού και φρεσκοβαμμένου μου φτιάχνει τη διάθεση! Ωραίο και το ξεκαθάρισμα στις ντουλάπες, παίρνουν μια ανάσα βρε παιδί μου και βρίσκεις και τα πράγματα σου πιο εύκολα! Το μόνο που δεν είναι ωραίο είναι ότι μετά από μια τέτοια γενική καθαριότητα, και ειδικά με την αλλαγή των ρούχων (ανέβασε τα καλοκαιρινά, κατέβασε τα χειμωνιάτικα ή το αντίθετο), μαζεύεται τέτοιο ρουχομάνι για πλύσιμο και σιδέρωμα....άλλο πράγμα! Και άντε το πλύσιμο, σιγά, δεν τα πλένω και στο ποτάμι, να' ναι καλά το πλυντήριο...Το σιδέρωμα όμως, που για μένα είναι κινέζικο βασανιστήριο....πώς να το ξεπεράσω η γυναίκα, μου λέτε;

Τέλος πάντων, όπως καταλάβατε αυτές τις μέρες τα σχοινιά μου δεν άδειασαν από πλυμένα ρούχα. Και με την ευκαιρία, είπα να σας δείξω την θήκη για τα μανταλάκια που είχα φτιάξει το καλοκαίρι, πολύ γρήγορα και οικονομικά. Παλιότερα μου είχε αγοράσει η μαμά μου μια παρόμοια, που την είχε πληρώσει και λίγο ακριβά τελικά, η οποία όμως σχίστηκε, οπότε έπρεπε να την αντικαταστήσω.  Και γιατί να μην την έφτιαχνα εγώ, σιγά το πράγμα!

Πήρα ένα κομμάτι μουσαμά και έκοψα δυο κομμάτια ύψους περίπου 45 εκατοστών και πλάτους περίπου 33 εκατοστών. Θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω και ύφασμα, αλλά ο μουσαμάς είναι  καταρχήν αδιάβροχος, αλλά και πιο σταθερός από το ύφασμα κατά το κρέμασμα του στα κάγκελα. Του έδωσα λοιπόν το σχήμα μπούστο από τους ώμους έως λίγο πιο κάτω από τη μέση, αλλά θα μπορούσε να γίνει και απλά μακρόστενο.

Στο ένα κομμάτι, στο κέντρο και λίγο πιο πάνω από τη μέση του έκοψα ένα κομμάτι 10 επί 15 εκατοστών, για να μπορώ να αποθηκεύω τα μανταλάκια μου, αλλά και να τα πιάνω εύκολα όταν απλώνω. Έραψα τα δυο κομμάτια μεταξύ τους, γύρω γύρω, αφήνοντας μόνο το πάνω κομμάτι ανοιχτό, το λαιμό δηλαδή, στον οποίο προσάρμοσα μια παιδική κρεμάστρα, και γύρω από το άνοιγμα το στόλισα ράβοντας μια κόκκινη κορδέλα που είχα από κάποιο δωράκι που μου είχαν κάνει...και έτοιμη η θήκη μου!

Βέβαια τα έραψα στο χέρι γιατί δεν έχω ραπτομηχανή, αλλά να πω την αλήθεια μου, το ράψιμο δεν είναι και το δυνατό μου σημείο, οπότε συγνώμη για τις στραβό-βελονιές.

Πάντως θέλω να τονίσω ότι η θήκη αυτή είναι πρακτική για δυο λόγους: Αφενός δεν βρέχονται τα μανταλάκια και δεν σκονίζονται όπως στα κοινά καλαθάκια, 

οπότε δε λερώνονται για να τα πλένεις συχνά πριν το άπλωμα, αφετέρου δεν τα βλέπει απευθείας ο ήλιος, ο οποίος τα "ξεραίνει" και σπάνε κατά το άπλωμα...έχω πετάξει άπειρα μανταλάκια έτσι! Άσε που καμιά φορά δε μου έφταναν για να απλώσω όλα μου τα ρούχα....γκρρρρρρ!

Ελπίζω να σας άρεσε η ιδέα μου!

Τα κάνατε όλα χάλια;

Όπως σας είχα πει, ετοιμάσαμε το κοινό παιδικό δωμάτιο του Βαγγέλη και της Ιωάννας. Κουραστήκαμε λιγάκι, αλλά το αποτέλεσμα άξιζε τον κόπο...Θα σας δείξω φωτογραφίες στο επόμενο post γιατί αυτή τη στιγμή μου είναι δύσκολο να τις κατεβάσω στο pc. 

Ο Βαγγέλης ήταν στης γιαγιάς του όλο το Σαββατοκύριακο, και κάποια στιγμή λοιπόν ήθελε να ρθει να δει το καινούριο του δωμάτιο. Αναγκάστηκε η μαμά μου να τον φέρει. Φανταστείτε ότι το σπίτι έμοιαζε σαν βομβαρδισμένο, γιατί με την ευκαιρία αλλάξαμε όλοι ντουλάπες, που σημαίνει ότι όοοολα μας τα ρούχα ήταν έξω...Μόνο το σαλόνι και η κουζίνα ήταν κατοικήσιμα... Έρχεται λοιπόν ο Βαγγέλης και με το που μπαίνει μέσα στο σπίτι....

Βαγγέλης: "Θέλω να δω το δωμάτιο μου." (και ανεβαίνει επάνω ενώ από πίσω του ακολουθούμε όλοι οι υπόλοιποι για να δούμε την πρώτη αντίδραση). Ανεβαίνοντας τη σκάλα...

Βαγγέλης: "Τα κάνατε όλα χάλια;"

Μπαμπάς: "Λιγάκι....."

Βαγγέλης: "Να σας μαλώσω;"

Μπαμπάς: "Δεν ξέρω, πρέπει να μας μαλώσεις;"

Βαγγέλης:" Όοοοχι δε θα σας μαλώσω... γιατί σας αγαπάω...."

Μπαμπάς: (Άφωνος για λίγα δευτερόλεπτα) "Ωραίο μάθημα μου έδωσες τώρα!!!"

Την πέταξε την μπηχτή του ο μικρούλης, σε περίπτωση που τον ξανά-μαλώσουμε...

Ανεβαίνοντας λοιπόν, το νέο τους δωμάτιο είναι άδειο καθώς μόλις έχει τελειώσει το βάψιμο, ενώ στο παλιό του δωμάτιο έχει εγκατασταθεί πλέον το γραφείο...

Βαγγέλης: "Τι είναι αυτό;" δείχνοντας μια σκούπα. (ρωτάει συνεχώς τι είναι τα πάντα, ακόμα και αυτά που ξέρει πολύ καλά τι είναι....και μόλις πέφτει το ματάκι του στο παλιό του δωμάτιο, με μεγάλη έμφαση και φανερή απορία..."Τι είναι αυτόοοοο;" και με το που μπαίνει μέσα, κοιτάει γύρω γύρω το δωμάτιο και με φανερή απογοήτευση..."Αυτό είναι το δωμάτιο μου;"

Το μωράκι μου έπαθε σοκ. Σου λέει, με πρήξατε τόσο καιρό ότι θα έχω ωραίο, μεγάλο δωμάτιο και μπαίνω και δε φτάνει που δε βλέπω το κρεββατάκι μου, μου κοτσάρατε και τη βιβλιοθήκη και το γραφείο....

Ποιος ξέρει τι φανταζόταν το μυαλουδάκι του όταν του μιλούσαμε για την αλλαγή δωματίου! Για την ιστορία πάντως, το δωμάτιο του άρεσε πολύ, πρόλαβε και το έκανε και άνω κάτω με τα παιχνιδάκια του.!!! Μόνο που όταν πήγαινε για το δωμάτιο του μπερδευόταν και όδευε προς το παλιό και τελευταία στιγμή έστριβε και έμπαινε στο καινούριο....σαν cartoon ήταν το μπομπιράκι!

Παιδικό δωμάτιο

Ήρθε η ώρα λοιπόν να βγει η Ιωάννα από το δωμάτιο της μαμάς και του μπαμπά. Και γεννήθηκε το ερώτημα που θα πάει όμως; Να κάνουμε χώρια δωμάτιο από αυτό του Βαγγέλη, ή μήπως να μοιραστούν τον ίδιο χώρο, τουλάχιστο για τα χρόνια του δημοτικού; 

Τόσο εγώ όσο και ο άντρας μου μεγαλώσαμε σε κοινά δωμάτια με τα αδέλφια μας. Εμείς βέβαια ήμασταν δυο κορίτσια, οπότε ήταν εύκολο. Ο άντρας μου πάλι, ήταν τρία παιδιά στο ίδιο δωμάτιο, δυο αγόρια και ένα κορίτσι, αλλά κι αυτοί δεν αντιμετώπισαν ποτέ κανένα πρόβλημα συγκατοίκησης .

Γνώμη μου είναι ότι τα αδέλφια δένονται περισσότερο όταν μοιράζονται τον ίδιο χώρο. Θυμάμαι, με την αδελφή μου να συνεχίζουμε το παιχνίδι στο σκοτάδι, ενώ μας είχαν βάλει για ύπνο οι γονείς μας, να λέμε αστεία και να κρυφογελάμε, και αργότερα, να μοιραζόμαστε τα πρώτα μας καρδιοχτύπια, να ξημερώνουμε τα βράδια με ονειροπολήσεις, με "μ' αγαπάει δε μ' αγαπάει", με ζαλισμένα χαμόγελα από το πρώτο φιλί, με δάκρυα από τις πρώτες απογοητεύσεις...Βράδια μοναδικά, που γίνανε ακόμα πιο ξεχωριστά γιατί υπήρχε και ένας "συνένοχος" να σηκώσει το βάρος τους μαζί...

Δεν ξέρω βέβαια αν θα είναι το ίδιο και για τα παιδιά μου, λόγω διαφορετικού φύλου, αλλά πολύ θα το ήθελα. Γι' αυτό είπα να το δοκιμάσω...κι ας ελπίσουμε να πιάσει.

Έτσι σήμερα το πρωί πήρα τις βαφές και το Σαββατοκύριακο θα πιάσουμε τις βούρτσες για να φτιάξουμε το δικό τους μοναδικό παράδεισο, που ελπίζω να τον θυμούνται σε όλη τους τη ζωή και να νιώθουν παρηγοριά αναπολώντας τον...

Κέρδισα δωράκι!

Λοιπόν, σήμερα τα άστρα με ευνοούν! Εκτός που το πήρα απόφαση να ασχοληθώ επιτέλους και να ανοίξω το blogάκι μου, κέρδισα και στην κλήρωση που έκανε η γλυκιά Ανεράιδα για τη συμπλήρωση 200 νέων αναγνωστών της. Της εύχομαι να μας χιλιάσει!

Τί κέρδισα; Μπάλες φελιζόλ και γκοφρέ χαρτί για να φτιάξω, αν τα καταφέρω, λουλουδένιες μπάλες. Ανεράιδα, σε ευχαριστώ πολύ για άλλη μια φορά.

Όπως καταλαβαίνετε, δεν τη γλιτώνετε, μόλις ολοκληρώσω το "έργο" μου, θα σας το δείξω...

Πρεμιέρα!!!

Πρεμιέρα λοιπόν σήμερα, μετά από πολλή σκέψη.Τελικά την πήρα την απόφαση και να΄μαι, έτοιμη να γνωριστούμε, να μιλήσουμε, να γελάσουμε, να συγκινηθούμε, να ψαχτούμε, να μάθουμε...να μοιραστούμε! Καλως ήρθατε, ελπίζω να έχουμε πολλά να πούμε.

Καλή αρχή!