Καλώς ήρθατε...

Παρασκευή 24 Δεκεμβρίου 2010

Χρόνια Πολλά!!!! Καλά Χριστούγεννα!!!



Πολλές ευχές σε όλους,



Καλά Χριστούγεννα!!!

Παρασκευή 10 Δεκεμβρίου 2010

Αναβολή της βάφτισης....

Αν κάτι σου κάτσει στραβά ρε παιδί μου, δεν ισιώνει με τίποτα...Όπως σας είχα πει σε προηγούμενη ανάρτηση 12 Δεκεμβρίου είχαμε προγραμματίσει τη βάφτιση της Ιωάννας, είχαμε τυπώσει και μοιράσει τα προσκλητήρια, κανονίσαμε το κέντρο για το τραπέζι σε συγγενείς και φίλους για να γιορτάσουμε το γεγονός, παραγγείλαμε τα γλυκάκια (αν και είχα πει να τα κάνω εγώ τελικά λόγω φόρτου εργασίας δεν προλάβαινα), κλείσαμε φωτογράφο, μπαλόνια και λουλούδια για το στολισμό της εκκλησίας, πήραμε ρούχα, φτιάξαμε τις μπομπονιέρες και....τελικά αναβάλαμε τη βάφτιση...

Μια αδιαθεσία του μπαμπά μου τον οδήγησε εσπευσμένα στην καρδιολογική κλινική εφημερεύοντος νοσοκομείου για μερικές μέρες, χωρίς να γνωρίζουμε τι ακριβώς συμβαίνει και πότε θα βγει. Οπότε με τι ψυχολογία να κάνεις βάφτιση... η μικρή παίρνει το όνομα της μαμάς μου, είναι η πρώτη και τελευταία  φορά που θα ακούσει το όνομα της, στη γέννηση της Ιωάννας δεν ήταν κανείς κοντά μας γιατί ήταν στη Χαλκιδική για την κηδεία του παππού μου, οπότε περίμεναν πως και πως τη βάφτιση της μικρής...Δε μπορούσα με τίποτα να αισθάνομαι το μπαμπά μου στο νοσοκομείο, τη μαμά μου με μισή καρδιά και μες στην αγωνία να έρχεται για λίγο στη βάφτιση, την αδερφή μου να είναι στο νοσοκομείο για να κάνει παρέα του μπαμπά μας την ώρα της βάφτισης...θα είχα μισή χαρά. Οπότε αναβάλαμε τα πάντα...και αφού τα αναβάλαμε τελικά οι γιατροί του δίνουν εξιτήριο αύριο...Εκείνος δεν ήθελε με τίποτα την αναβολή και ας είχε σκάσει που δε θα μπορούσε να είναι παρόν. "Τόση αναστάτωση σε τόσο κόσμο...δεν πειράζει, ας μην έρθω...". Ναι καλά!

Όπως και να έχει πάντως είναι ακόμα καταβεβλημένος, οπότε ίσως και καλύτερα. Εύχομαι να είναι καλά και να αναρρώσει γρήγορα και χαλάλι η όλη αναστάτωση...Νέα ημερομηνία ορίστηκε η 9 Ιανουαρίου 2011, ίδια εκκλησία, ίδια ώρα. Ελπίζω να πάνε όλα καλά και να μην έχουμε άλλα απρόοπτα...Όχι τίποτα άλλο, άλλα η νονά της μικρής είναι έγκυος και τότε μπαίνει στο μήνα της η γυναίκα... να χτυπήσω ξύλο πολλές  πολλές φορές και άλλο κακό να η μας βρει!!!

Δευτέρα 6 Δεκεμβρίου 2010

Να με κοιτάς από ψηλά...


Πάντα, του Αγίου Νικολάου ήταν μια πολύ σημαντική μέρα για μένα. Γιόρταζε ένα από τα πιο αγαπημένα μου πρόσωπα στον κόσμο, ο παππούς μου. Περίμενα πως και πως να ξημερώσει, να τον πάρω τηλέφωνο να ακούσω τη χαρά στη φωνή του, να τον πειράξω και να τον ακούσω να γελάει με το τόσο γνώριμο και αγαπητό τρόπο..."Νικολάκη μου, χρόνια σου πολλά....", "αααα, ρε Χρυσουλάκι (έτσι με έλεγε), εσείς να' χετε χρόνια πολλά και καλά, εμείς τώρα πια γεράσαμε..."...Και πήγαινε η κουβέντα πιο κάτω, "έλα μωρέ, συ βάζεις τα παλικάρια κάτω, παλικαράκι είσαι..." και δως του να γελάει ο Νικολάκης μου.... Πολύ αδυναμία του είχα του παππού μου, πιο πολύ από όλους, αλλά κι αυτός έλεγε στα άλλα εγγόνια του "μη με παρεξηγείται, όλα τα εγγόνια μου τα αγαπώ, αλλά το Χρυσουλάκι το αγαπάω λίγο πιο πολύ...". Σταράτος όπως πάντα, αυτό που ήταν να πει το έλεγε...και ξεροκέφαλος! Αν του καρφωνόταν κάτι στο κεφάλι του, δεν άλλαζε γνώμη εύκολα. Μόνο εμένα άκουγε, με μένα μαλάκωνε. Αν ήθελαν να τον πείσουν για κάτι με βάζανε μεσάζοντα. "Για σένα το κάνω, έλεγε, επειδή μου το ζητάς εσύ, τους άλλους, εεεε, άμα τους πιάσω θα πάρω μια βρεγμένη σανίδα και θα τους πω εγώ..." 



Δε μπορώ να μη χαμογελάω όταν τον σκέφτομαι, να μη νιώθω παρηγοριά όταν τον θυμάμαι να μου χαϊδεύει τα μαλλιά και να μου πιάνει απαλά το χέρι. Αυτός που ήταν σκληρός με τα παιδιά του, γιατί έμαθε μόνο να δουλεύει σκληρά στα χωράφια του, μια ζωή βιοπαλαιστής, με τα εγγόνια του μαλάκωσε και έγινε μωρό.  Δεν ήθελε να στενοχωριόμαστε, μας ήθελε πάντα ευτυχισμένους...Ακόμα κι όταν έφυγε, αθόρυβα και γρήγορα χωρίς να μας κουράσει, φρόντισε να το κάνει όταν περιμέναμε να μας έρθει μια μεγάλη χαρά... έφυγε 12 ώρες πριν γεννήσω την κόρη μου, έτσι ώστε ο πόνος της απώλειας να μετριαστεί με τη χαρά και να γίνει πιο απαλός! Κι έτσι πάντα να μείνει η θύμησή του ζωντανή... 

Μου λείπει πολύ...φέτος είναι η πρώτη χρονιά που δεν έχω να τον πάρω τηλέφωνο, κι όλο το κοιτώ και κάνω να το πιάσω! Πόσο θα ήθελα να του μιλήσω, να τον ακούσω, να τον χαϊδέψω...

Αντίο Νικολάκη, σε αγαπώ πολύ!!! Ήσουν ο καλύτερος παππούς...

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...