Καλώς ήρθατε...

Παρασκευή 27 Μαΐου 2011

Γιορτάζω...και κερνώ!

Σαν σήμερα, πριν πολλά πολλά χρόνια (!) γεννήθηκε ένα κοριτσάκι, μετά κόπων και βασάνων της μαμάς του...Το κοριτσάκι μεγάλωσε, γνώρισε και παντρεύτηκε τον πρίγκιπα του, απέκτησε δυο πανέμορφα παιδάκια και έγινε μια ευτυχισμένη μαμά κουκουβάγια!!! 
Έτσι λοιπόν σήμερα, "ορίστε από το σπιτάκι" μου, για να γιορτάσουμε μαζί τα γενέθλια μου, και να σας κεράσω λίγη από την τουρτίτσα που έκανα, να φάμε...στην υγειά μου!


Την έκανα λίγο βιαστικά είναι η αλήθεια, ανάμεσα σε μαγειρέματα-ταίσματα-καθαριότητα, οπότε η εμφάνιση δε λέει και πολλά, αλλά η γεύση, επειδή είναι δοκιμασμένη, σκίζει!!! 

Δευτέρα 16 Μαΐου 2011

Έγινα μαμά και.......είμαι καλά!!!!

Η αγαπημένη newagemama, ζήτησε από κάποιες μαμαδο-bloggers να αναφέρουμε τους λόγους που μας κάνει καλό να είμαστε γονείς... Βέβαια έχω καλυφθεί κατά πολύ από τις προλαλήσασες, καθώς άργησα να δω την ανάρτηση (λόγω φόρτου εργασίας), και έτσι μάλλον δε θα πρωτοτυπήσω, απλά θα αφεθώ σε αυτό που νιώθω, με όποια σειρά μου έρχονται στο μυαλό, και όχι απαραίτητα με σειρά προτεραιότητας ...Από τότε λοιπόν που έγινα μαμά, 
  1. "μαλάκωσα" σαν άνθρωπος, 
  2. εκφράζω ευκολότερα τα συναισθήματα μου
  3. λέω "σ' αγαπώ" καθημερινά 
  4. νευριάζω, αλλά μου φεύγουν πιο εύκολα τα νεύρα
  5. βρίσκω συναρπαστικό το να μπορείς να κάνεις "απλά" πραγματάκια, όπως το να πιάνεις με δεξιοτεχνία το πιρούνι, ή να κάνεις 20 βήματα, χωρίς να πέσεις
  6. ξαναθυμήθηκα, πόσο "θεραπευτική" μπορεί να είναι μια αγκαλιά
  7. περιμένω πως και πως να γυρίσω σπίτι, για να δω τα ματάκια τους να λάμπουν, και να ακούσω τα επιφωνήματα χαράς μόλις με αντικρίσουν στην πόρτα
  8. ένιωσα τι θα πει απόλυτη και ανιδιοτελής αγάπη
  9. ανακάλυψα μια πιο καλλιτεχνική φλέβα που χτυπούσε μέσα μου, και την αγνοούσα για χρόνια
  10. θέλω να κάνω τον κόσμο μας καλύτερο
  11. τρέμω στην ιδέα ότι θα πάθουν κάτι κακό αυτοί που αγαπώ, ιδίως ο άντρας μου και τα παιδιά μου
  12. θυσίασα τον ύπνο μου, που τόσο αγαπούσα, αλλά δε με νοιάζει και πολύ (όχι πάντα τουλάχιστον!!!)
  13. συνήθισα να βλέπω παιχνιδάκια παντού, και δαχτυλιές στα τζάμια (αν τα δω καθαρά, μου φαίνονται ξένα)
  14. μαγειρεύω καθημερινά και πιο υγιεινά
  15. "ξέχασα" τι θα πει "βραδινή διασκέδαση", όχι όμως και τι θα πει "ξενύχτι" (if you know what I mean!!!!)
  16. προσπαθώ καθημερινά να γίνω καλύτερος άνθρωπος
  17. ανακαλύπτω τη σοφία της φύσης καθημερινά 
  18. υποκλίνομαι στο μεγαλείο του ανθρώπου
  19. εκνευρίζομαι με την κατάντια του ανθρώπου, συγκρίνοντας το πόσο αθώος ξεκινά τη ζωή του, και πόσο "βρώμικος" καταλήγει
  20. έγινα πιο προσεκτική στις αποφάσεις και τις πράξεις μου

    Σάββατο 7 Μαΐου 2011

    Μαμά μου...



    Είναι κάμποση ώρα που κοιτώ την οθόνη του υπολογιστή, προσπαθώντας να γράψω κάτι για τη μαμά μου, κάτι πολύτιμο, κάτι ευφάνταστο, κάτι μοναδικό, που να της δείχνει:
    πόσο πολύ την αγαπώ,
    πόσο την εκτιμώ,
    πόσο ευγνώμων της είμαι για όλα αυτά που έγινα χάρη σε κείνη (και τον πατέρα μου, αλλά αυτός θα περιμένει τη σειρά του),
    πόσο την ευχαριστώ για όλες τις θυσίες της και την υπομονή της,
    πόσο με ξεμπλοκάρει μερικές φορές όταν πελαγώνω,
    πόση ανακούφιση νιώθω όταν της μιλώ,
    πόσο λυπάμαι όταν τη στεναχωρώ,
    πόσο ήσυχη με κάνει να αισθάνομαι που ξέρω ότι τα παιδιά μου είναι σε καλά χέρια όσο εγώ λείπω στη δουλειά,
    πόσο δίκιο έχει μερικές φορές (εκνευριστικά ίσως),
    πόση θλίψη νιώθω και χαλιέμαι για όλη την υπόλοιπη μέρα, κάθε φορά που βλέπω στο όνειρο μου ότι πεθαίνει (πάντα όμως ξαναγυρνάει με κάποιο τρόπο, σε κάθε όνειρο),
    πόσο την καταλαβαίνω τώρα που έγινα κι εγώ μαμά,
    πόσο τυχερή είμαι που είναι η μαμά μου....





    Δεν ξέρω όμως πως να βάλω κάτω τις σκέψεις μου, πως να γράψω τα γράμματα για να σχηματιστούν οι λέξεις, πως να εκφράσω με λόγια όλα αυτά τα χρώματα, τα αρώματα και τις γεύσεις που μου έρχονται κάθε φορά που την σκέφτομαι...
    Το μόνο που μπορώ να γράψω είναι:

    Μαμά μου, σε αγαπώ πολύ, και ας μη σου το λέω με λόγια, να είσαι γερή και δυνατή για πολλά-πολλά χρόνια!!! Μαμά μου, σε ευχαριστώ για όλα αυτά που είσαι!!!




    Χρόνια πολλά σε όλες τις μανούλες του κόσμου!!!

    Πέμπτη 5 Μαΐου 2011

    Ψυχοθεραπεία στο μπαλκόνι.....

    Τα λουλούδια τα λατρεύω...γιαυτό και αγαπώ την Άνοιξη πολύ! Μου φτιάχνουν τη διάθεση, με γεμίζουν αισιοδοξία, με κάνουν να αισθάνομαι όμορφα...βασικά, το να ασχολούμε μαζί τους είναι ψυχοθεραπευτικό για μένα, όπως και για πολλούς άλλους βέβαια. 
    Έτσι, με την ευκαιρία της 24ης Ανθοκομικής Έκθεσης Καλαμαριάς, είπα να ανανεώσω λίγο τα φυτά στο μπαλκόνι μου, μιας και το χειμώνα κάποια από αυτά υπέφεραν και μας...εγκατέλειψαν! Πήγαμε λοιπόν οικογενειακώς, διαλέξαμε όμορφα λουλουδάκια και εχτές είπαμε με τον Βαγγέλη να παίξουμε τους...κηπουρούς! Του άρεσε πολύ η ιδέα, έπαιρνε με το φτυαράκι του χώμα από το τσουβάλι και μου γέμιζε τις γλαστρούλες, έγινε βέβαια μέσα στο χώμα, αλλά όλο μου έλεγε με χαρά "Μαμά, θα "φυτέψω" κι αυτή τη γλάστρα, κοίτα!!!".
    Ένα από τα αγαπημένα μου λουλούδια είναι το ηλιοτρόπιο...το λατρεύω! Το ζωηρό κίτρινο χρώμα του μου φέρνει τόση αισιοδοξία!!! Αλλά κέντρισε και το ενδιαφέρον των παιδιών μου, που κόντεψαν να το μαδίσουν...Για να το γλιτώσω το άμοιρο, απομάκρυνα την Ιωάννα, η οποία δυσανασχέτησε βέβαια με τη γνωστή τσιρίδα θα-σε-κουφάνω-μέχρι-να-μου-κάνεις-το-χατήρι, και λέω του Βαγγέλη:
    Εγώ: Αυτό είναι το αγαπημένο μου λουλουδάκι, δες το τι όμορφο είναι, μοιάζει με τον ήλιο, γιαυτό και το λένε έτσι.
    Βαγγέλης: ααα, είναι πολύ ωραίο, πως το λένε; (πιάνοντας ακόμα μια φορά το άνθος)
    Εγώ: Το λένε ήλιο, αλλά ξέρεις τι, λέω, λέω να γίνει το δικό σου λουλουδάκι, να το κοιτάζεις κάθε μέρα πως μεγαλώνει, και μόλις γυρίζω από τη δουλειά, να το περιποιούμαστε παρέα. Επίσης λέω, να το φωνάζω "Βαγγελάκη", αφού θα είναι το δικό σου λουλούδι και το αγαπώ πολύ πολύ...τι λες;
    Περιττό να σας πω, ότι τα ματάκια του έλαμψαν από τη χαρά, σα να του χάρισα τον κόσμο όλο!!! Και συνεχώς με ρωτούσε με κρυφό χαμόγελο και νάζι, "μαμά, πως θα το λέμε το λουλουδάκι; Βαγγελάκη είπες;"
    Βέβαια, το αγόρι μου, αμέσως ρώτησε και ποιο λουλουδάκι θα λέμε "Ιωάννα", και διάλεξε μια όμορφη διπλή ροζ μολόχα!!!
    Μας έμειναν μερικά φυτά ακόμα για να φυτέψουμε στο πάνω μπαλκόνι, το οποίο και σκοπεύω να κάνω λίαν συντόμως, αφού μας πήρε το βράδυ και δεν έβλεπα πια...Μετά βέβαια, έπρεπε να καθαρίσω κιόλας το μπαλκόνι, που είχε γίνει μες το χώμα, και φυσικά, για να μην ξεχνιόμαστε, μόλις τελείωσα και σύμφωνα πάντα με το νόμο του Μέρφι, άρχισε να βρέχει...
    Πάρτε μια γεύση από το μπαλκονάκι μας...
    Ο Ήλιος - Βαγγελάκης

    Η Μολόχα - Ιωάννα




    Δευτέρα 2 Μαΐου 2011

    Under…(de)construction!!!!

    Gender Deconstruction, 2005, Mary Visser

    Πάντα ήθελα να γίνω μαμά...να έχω παιδιά, να παίζουμε όλη τη μέρα, να «παλεύουμε», να γελάμε, να πηγαίνουμε εκδρομές, βόλτες, να φτιάχνουμε κουλουράκια, κέικ και πιτούλες, και να λέμε αστείες ιστορίες....Να μη γκρινιάζουμε, να μη μαλώνουμε, να ακούει ο ένας τον άλλον χωρίς αντιρρήσεις, να είμαστε όλοι χαρούμενοι και ευτυχισμένοι....Να ζούμε δηλαδή στο Stepford!!! 

    Όσο και να ξέρεις πως αυτές οι εικόνες είναι ουτοπικές, πως υπάρχουν μόνο στις διαφημίσεις φρουτόκρεμας ή πάνας-βρακάκι, θα ήθελες, ρε παιδί μου, μερικές φορές να είναι αληθινές! Δε νομίζω να μην περνάει από το μυαλό της κάθε εν δυνάμει μάνας –ή έστω να εύχεται, ότι το παιδί που θα βγει θα ανήκει τουλάχιστον στην Άρια φυλή, θα είναι στρουμπουλό, χαρούμενο, γελαστό και ευτυχισμένο με ό,τι και αν του δώσεις, θα είναι υπομονετικό, δε θα γκρινιάζει, θα περιμένει τη σειρά του, θα έχει τρόπους, θα είναι μελετηρό χωρίς να πρέπει να είσαι από πάνω του για να στρώσει τον ποπό του να διαβάσει, δε θα μπλέκει με «κακές» ή «ύποπτες» παρέες, θα σπουδάσει και θα γίνει τελικά μεγαλώνοντας ένας ευυπόληπτος πολίτης «Α κατηγορίας»!!!

    Έτσι, λοιπόν ήρθε το πρώτο μου παιδάκι στον μάταιο τούτο κόσμο, πριν από τρία χρόνια! Η χαρά μου, τεράστια!!!! Στην κλινική, ήμουν σε...έκσταση... Μέχρι την τρίτη μέρα, που άρχισα να κλαίω όλη μέρα από την αγωνία μου, πως θα τα βγάλω πέρα, αν θα είμαι καλή μάνα, μήπως να υιοθετούσαμε και μια μαία, γιατί εγώ δεν ήξερα την τύφλα μου, και δεν είχα ιδέα τι θα έκανα αν έμενα μόνη μου, με το παιδί που τόσο πολύ λαχταρούσα! Πήγαμε σπίτι και το κλάμα αντί να σταματήσει, σχημάτιζε λιμνούλες στο σαλόνι, την κουζίνα, την κρεβατοκάμαρα...ο καθρέφτης του μπάνιου μου δε, έχει να μαρτυρήσει σκηνές απείρου κάλλους!!!
    Στους 15 μήνες, ξαναμένω έγκυος....εντάξει μωρέ, τώρα είμαι «παλιά», ξέρω....τρομάρα μου!!! Στιγμή δεν έδωσα σημασία στην εγκυμοσύνη μου...Όλη μου η αγωνία ήταν πως θα αντιμετωπίσει ο «μεγάλος» τον ερχομό του «εισβολέα». Τελικά, ήρθε και το δεύτερο παιδάκι μου, σε ακόμα χειρότερο κόσμο (μας έπιασε και η οικονομική κρίση στο μεταξύ)! Ξανά κλάμα στο σπίτι, νιώθοντας τύψεις αυτή τη φορά προς το πρώτο παιδί... Θήλαζα την μικρούλα και έκλαιγα απαρηγόρητη, γιατί με φώναζε ο Βαγγέλης και εγώ δε μπορούσα να πάω κοντά του, γιατί δεν περνούσα όσο χρόνο θα ήθελα, μόνη μου μαζί του...γιατί...γιατί...γιατί...Συναγωνίστηκα επάξια την Μάρθα Βούρτση, μέχρι τελικής πτώσης!!!
    Και η κούραση αυξημένη...τελικά απέτυχα να γίνω Stepford Wife-Mom…μάλωσα τα παιδιά μου, ούρλιαξα για να μπορέσω να βάλω τάξη (εδώ, ανοίγω την παλάμη προς το πρόσωπο μου), τράβηξα μαλλί και έπεσε και καμιά ψιλή (και νιώθω τόσο άσχημα για αυτό, τόσες πολλές τύψεις που δεν περιγράφεται.....), έβρισα, αγανάκτησα, «σκοτώθηκα» με τον άντρα μου....Ξύπνησα όμως, και είδα ότι το βασικό δεν είναι η τελειότητα...
    Ας μην είναι τακτοποιημένο το σπίτι μου, ας υπάρχουν παντού παιχνιδάκια τριγύρω.... Αυτό μου θυμίζει πως υπάρχουν παιδιά στο σπίτι. Θα μεγαλώσουν και θα αναζητώ την «ακαταστασία» τους, αλλά δε θα την βρίσκω και θα τριγυρνώ ανάμεσα σε «τσιτωμένα» ριχτάρια και πεντακάθαρα τζάμια, και θα ψάχνω να βρω ίχνη από τα μικροσκοπικά δαχτυλάκια τους!
    Ας κάνουν «ζούρλες» φωνάζοντας και χοροπηδώντας...σε μερικά χρόνια θα ακούω τη σιωπή και θα τρελαίνομαι!
    Ας μου χαλάνε το χουζούρι μου, μην αφήνοντας με να κοιμηθώ ολόκληρο βράδυ, ή έστω να κάνω μια μεσημεριανή σιέστα...θα μεγαλώσουν σε λίγο και θα καταλάβουν!!!
    Ας γκρινιάξουν και λίγο...μήπως εμείς δε γκρινιάζουμε συνεχώς για όλα αυτά που συμβαίνουν τριγύρω μας;
    Ας αντιδρούν σε ό,τι προσπαθούμε να επιβάλουμε για το «καλό» τους...ίσως μάθουν να διεκδικούν αργότερα και δε θα τρώνε ό,τι τους σερβίρουν!
    Εγώ δηλώνω Deconstructed Mummy». Εσείς;

    Το Deconstructing Mummy ("Αποδομώντας τη Μαμά") είναι μια ιδέα που ξεπήδησε μέσα από τις ομάδες για Εγκύους και Νέες Μαμάδες του WomenSpace, όπου νέες μαμάδες μοιράζονται θαρραλέα και χωρίς περιστροφές την πραγματικότητά τους.
    Δυο μαμάδες, θέλησαν να φτιάξουν μια εκδήλωση για την αλήθεια και την καθημερινότητα των μαμάδων, καταρρίπτοντας και προκαλώντας το πρότυπο της τέλειας και ατσαλάκωτης μαμάς, όπως προβάλλεται από τα media και επιβάλλεται συχνά από την κοινωνία.
    Έτσι το Σάββατο 7/5, από τις 11π.μ. μέχρι τις 3μ.μ., στο Jockey’s country club, θα λάβει χώρα μια εκδήλωση που αφορά όλες τις σύγχρονες μαμάδες, και όχι μόνο. Περισσότερες πληροφορίες, εδώ.
    Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...