Καλώς ήρθατε...

Δευτέρα 26 Σεπτεμβρίου 2011

Μαθαίνουμε τις εποχές, μέσα από μικρές χειροτεχνίες!

Καλημέρα και καλή εβδομάδα!!!! Πέρασε το ΣΚ τόσο γρήγορα...σχεδόν δεν το κατάλαβα! Πέρασε όμως όμορφα...και όλα τα όμορφα τελειώνουν γρήγορα, έτσι;
Εμείς μεταξύ άλλων, επιδοθήκαμε σε χειροτεχνίες, και έτσι ήταν σίγουρα χαλαρωτικό ΣΚ, αλλά και πολύ διασκεδαστικό, χωρίς γκρίνιες, αλλά με πολύ γέλιο και τραγούδι...είπαμε με τον Βαγγέλη να στολίσουμε λίγο φθινοπωρινά το δωμάτιο τους. Επηρεασμένη από τις πολύ όμορφες-χαρούμενες-παιδικές κατασκευές που βλέπω στους παιδικούς σταθμούς και τα νηπιαγωγεία, σκέφτηκα να αφιερώσω ένα μικρό τοιχάκι στην είσοδο του παιδικού δωματίου, για να το διακοσμούμε κάθε εποχή με ένα ανάλογο θέμα, έτσι ώστε και τα παιδιά να το διασκεδάζουν, αλλά και να μαθαίνουν κάποια πραγματάκια μέσα από αυτό.
Έτσι, λοιπόν, μιας και διανύουμε τον πρώτο μήνα του φθινοπώρου, σκεφτήκαμε με το Βαγγέλη να κάνουμε ένα θέμα Φθινοπωρινό....τι άλλο; Πρώτο-βρόχια!
Έτσι, έψαξα και βρήκα στο internet κάποια πατρόν, κατέληξα σε κάτι απλό, για να μπορούν να συμμετέχουν και τα παιδιά, και αφού πήραμε κάνσον χαρτί και μαρκαδόρος, το ρίξαμε στη δουλειά.


Δευτέρα 19 Σεπτεμβρίου 2011

Πρώτη μέρα στον παιδικό!!!

Ήρθε και η δική μας πρώτη μέρα στο "σχολείο"!!! Εντάξει, δεν είναι Πανεπιστήμιο, αλλά για μένα είναι ακόμα πιο σημαντικό. Είναι η πρώτη φορά που το αγόρι μου κάνει κάτι μόνο του, εντελώς μόνο, χωρίς την παρουσία της οικογένειας του! Και είμαι πολύ περήφανη και άλλο τόσο συγκινημένη!!! 
Εχτές το βράδυ διαλέξαμε μαζί τα ρουχάκια που θα φορούσε σήμερα, και άλλη μια αλλαξιά για να πάρει μαζί του, κατόπιν καθοδήγησης του παιδικού σταθμού. Ετοιμάσαμε την τσαντούλα του με όλα τα απαραίτητα, ήπιαμε το γαλατάκι  μας αγκαλίτσα και πέσαμε να κοιμηθούμε, γιατί είχαμε πρωινό ξύπνημα, Ο Βαγγέλης, να σημειώσω ότι είναι πρωινός τύπος, εν αντιθέσει με τη μαμά και τον μπαμπά -από που πήρε τέλος πάντων;;; Και φυσικά σήμερα το πρωί, όπως το περίμενα άλλωστε δεν ξυπνούσε!!! Και του έλεγα χαριτολογώντας όποτε ξυπνούσε από τα άγρια χαράματα  "κακομοίρη μου, μη τυχόν και όταν έρθει η ώρα να πας σχολείο δεν ξυπνάς...". Φυσικά το παιδί  μου έχει χαρακτήρα και ισχυρή προσωπικότητα και κάνει τα δικά του!!! 
Τελικά σηκώθηκε, πήρε το πρωινό του, βγάλαμε αναμνηστικές φωτογραφίες για να θυμόμαστε την πρώτη μας μέρα  και φύγαμε για τον σταθμό! Πριν φύγουμε, έδωσε και τις σχετικές οδηγίες στη γιαγιά του: "Γιαγιά τώρα που θα φύγω, να προσέχεις την αδερφούλα μου, να μη χτυπήσει"....Ο τρυφερούλης μου...! Είχε χαρά που θα πάει στο σχολείο, θα παίζει με τα παιδάκια, θα μαθαίνει καινούρια πραγματάκια...συνειδητοποίησε όμως ότι δε θα είναι εκεί η μαμά και ο μπαμπάς...
Βαγγέλης: Θα με αφήσετε μόνο μου;
Εγώ: Όχι μωρό μου μόνο....θα είναι εκεί τόσα παιδάκια, η δασκάλα σου!!!
Βαγγέλης: Και ποιος θα με προστατεύει; τα παιδάκια; Να έρθεις κι εσύ να γνωρίσεις την Κυρία μου...
Γνώρισα την Κυρία του, μιλήσαμε λιγάκι, έβλεπε μερικά παιδάκια που έκλαιγαν, και σκεφτόμουν ότι όπου να ναι θα ρθει και η δική του ώρα να αρχίσει τις φωνές και τα κλάματα...Όμως το αγοράκι μου ήταν δυνατό! Δεν έκλαψε καθόλου, ούτε μετά που φύγαμε, ούτε μας αναζήτησε όση ώρα ήταν στον παιδικό...και όταν πήγαμε να τον πάρουμε μου είπε ότι του άρεσε και ότι ήθελε να μείνει κι άλλο, και ότι θέλει να ξαναπάει και αύριο....


Βέβαια, μεταξύ μας, περιμένω μια από τις επόμενες μέρες να καταλάβει τη μονιμότητα της κατάστασης, και ίσως να δυσανασχετήσει, ή ακόμα και να αρνηθεί να ξαναπάει...Εύχομαι όμως να το αντιμετωπίσουμε με γενναιότητα και οι δυο μας, και να τα καταφέρουμε!
Πάντως, να πω την αλήθεια, είχα ένα σφίξιμο όλη μέρα, μια αγωνία πως θα τα περάσει, αν θα του αρέσει, αν θα κλάψει και αν στεναχωρηθεί...Το μυαλό μου ήταν μαζί του, καθόταν στη διπλανή καρεκλίτσα...και τραγουδούσε μαζί του "χαρωπά τα δυο μου χέρια τα χτυπώ...".
Αγάπη μου γλυκιά, να έχεις μια υπέροχη σχολική χρονιά, να περάσεις όμορφα, και να γεμίσεις το μυαλουδάκι σου και την καρδούλα σου μόνο με όμορφες αναμνήσεις!!! Καλή αρχή...καλά πετάγματα με τα δικά σου φτεράκια!!!Σ'αγαπάμε πολύ!!!

Παρασκευή 16 Σεπτεμβρίου 2011

Αγανάκτηση!!!

Σήμερα έχω πολύ περίεργη διάθεση...Νιώθω θλιμμένη, νιώθω θυμωμένη, έχω ένα βάρος μέσα μου που δε με αφήνει να πάρω ανάσα....Στεναχωριέμαι τόσο πολύ για όλη αυτή την κατάσταση που ζούμε...Παντού ακούω μόνο μαύρες σκέψεις, δυσοίωνες για το μέλλον μας και των παιδιών μας...Καμία ασφάλεια, καμία πρόνοια, καμία σιγουριά...Σχολεία χωρίς βιβλία, χωρίς δασκάλους, μερικά και χωρίς τοίχους...έκτακτες εισφορές, νέοι φόροι, μειώσεις μισθών, ξανά φόροι, ξανά εισφορές, υποχρεωτικές άδειες άνευ αποδοχών...θα μείνουμε χωρίς δουλειά; θα κλείσει η εταιρεία μας; τι να κάνουμε για να εξασφαλίσουμε το μέλλον των παιδιών μας; μήπως να πάρουμε τα βουνά ή να πάμε καλύτερα σε καμιά άλλη χώρα; 
Τον τελευταίο καιρό γίνονται μόνο τέτοιες συζητήσεις...και όλοι σκύβουμε το κεφάλι και περιμένουμε παθητικά να δούμε τι άλλο θα μας ξημερώσει; Μήπως λίγο το παρακάνουμε κι εμείς; μήπως πρέπει να ξυπνήσουμε λίγο από το λήθαργο και να ταράξουμε τα νερά μας; μήπως πρέπει λίγο να τρίξουμε τα δόντια στους κυρίους που μας εξουσιάζουν (γιατί σίγουρα δε μας κυβερνούν); μήπως πρέπει να διεκδικήσουμε το μέλλον μας, το μέλλον των παιδιών μας; 
Γιατί ok ρε φίλε υπουργέ-πρωθυπουργέ-και όποιος στο διάολο είσαι, που όταν είναι να βγεις μας τάζεις λαγούς με πετραχήλια, βλέπεις ότι λεφτά υπάρχουν και μας τα τάζεις απλόχερα, υπόσχεσαι κράτος πρόνοιας, κοινωνική αλληλεγγύη, οικονομική ανάπτυξη και άλλες μπαρούφες (για να μην πω τη λέξη που μου έρχεται στο μυαλό...you know), και όταν τελικά με τον ένα ή τον άλλο τρόπο βγαίνεις, μας ξεφουρνίζεις ότι όχι μόνο λεφτά δεν υπάρχουν και ότι είναι άνθρακας ο θησαυρός, αλλά μας πετάς και ευθαρσώς στα μούτρα ότι μαζί τα φάγαμε...Σοβαρά;;; κι εγώ γιατί δεν το κατάλαβα ότι τρώγαμε μαζί;;; Εγώ γιατί θυμάμαι μια ζωή να δίνω, και με το παραπάνω, και ποτέ σε τελική να μην έχω αυτό που μου αξίζει; ούτε καν αυτό για το οποίο πληρώνω, ούτε καν το αυτονόητο; Γιατί να αναγκάζομαι να πληρώνω από την τσέπη μου τα εμβόλια που το ΙΚΑ δεν έχει λόγω έλλειψης χρημάτων, γιατί να πληρώνω τα συροπάκια του βήχα που το ΙΚΑ δεν χορηγεί πια, γιατί να πληρώνω τα βιβλία της κατά τα άλλα δωρεάν παιδείας που μου παρέχεις (ξέρω και με τον Τοτό για όποιον ενδιαφέρεται), γιατί να θεωρώ δεδομένο ότι δε θα πάρω ποτέ σύνταξη κι ας μου κρατάς ένα σκασμό λεφτά κάθε μήνα από το μισθό μου με νταβατζιλίκι; Γιατί θα πρέπει να κάνω εκπτώσεις από το όνειρο μου, από τη ζωή μου; Επειδή είχα την ατυχία να γεννηθώ στην Ελλάδα, και ακόμα χειρότερα να γεννήσω τα παιδιά μου στην Ελλάδα θα πρέπει να τιμωρούμαστε οικογενειακώς; 
Το παιδί μου ξεκινάει σχολείο...η χαρά μου είναι πολύ μεγάλη...αλλά σκιάζεται από όλες αυτές τις μαύρες σκέψεις...γιατί το μέλλον μας είναι στα χέρια όλων αυτών των χαραμοφάιδων...Ανοίγω την tv και μόλις τους βλέπω μου έρχεται μια αηδία, θέλω να ξεράσω με το θράσος και την υπεροψία τους...Το χέρι ανοίγει αυτόματα στο γνωστό σήμα της μούντζας, αλλά έχω και μωρά παιδιά και δε θέλω να μάθουν από τώρα να μουτζώνουν...
Πρέπει να κάνουμε κάτι...ο κόμπος έφτασε στο χτένι, και όσο σκύβουμε το κεφάλι, τόσο μας περνάνε για ζώα και μας φορτώνουν περισσότερα...
Όχι, δεν ξύπνησα τώρα εγώ, απλά το βάρος άρχισε να με λυγίζει, και δε μπορώ να σηκώσω κι άλλο...

Τετάρτη 14 Σεπτεμβρίου 2011

Φθινοπωρινές κατασκευές παρέα με τα παιδιά μας

Εντάξει, ξέρω ότι τον καιρό δεν τον λες και φθινοπωρινό με τέτοιες ζέστες που κάνει ακόμα, όμως ημερολογιακά διανύουμε τον πρώτο μήνα του φθινοπώρου, και μεταξύ μας...το βαρέθηκα το καλοκαίρι...θέλω τη δροσιά μου, θέλω να μυρίσω τη βροχή, θέλω να περπατήσω μέσα στο πάρκο πάνω σε πεσμένα φύλλα, θέλω να νιώσω την πρώτη ψύχρα στο μπαλκόνι μου και να ρίξω μια ζακέτα στους ώμους ανατριχιάζοντας από τη δροσούλα...θέλω να νιώσω τη γλυκιά μελαγχολία του φθινοπώρου! 
Τώρα που τα γράφω όλα αυτά, μου περνάνε από το μυαλό εικόνες φθινοπωρινές που έζησα στο Λονδίνο...οφείλω να ομολογήσω ότι εκεί το φθινόπωρο είναι...πραγματικό φθινόπωρο...δεν ξέρω πως να το περιγράψω, αλλά τα χρώματα που έχει η πόλη είναι πανέμορφα...βλέπεις στα φύλλα των δέντρων όλα αυτά τα υπέροχα χρώματα του φθινοπώρου, από κίτρινο μέχρι βαθύ μοβ και νιώθεις την εποχή, ρε παιδί μου...Βέβαια οι άνθρωποι εκεί έχουν πάρκα, οπότε λογικό να δεις και τα φύλλα! Εμείς εδώ που ζούμε μέσα στο τσιμέντο και τα πάρκα είναι είδος προς εξαφάνιση, ή και αν υπάρχουν κάποια, είναι και αυτά γκρι (πως το καταφέρνουμε ήθελα να'ξερα), που να δούμε τις εποχές; Αλλά αυτό είναι ένα πολύυυυυυ μεγάλο θέμα...ας περιπλανηθούμε λίγο στο υπέροχο Hyde Park!!!
Hyde park, Λονδίνο
Και μετά τη νοσταλγική διάθεση, κλείνω την παρένθεση και επανέρχομαι στο θέμα μας...Μπαίνοντας λοιπόν το φθινόπωρο, έρχεται ο καιρός να ανανεώσουμε τη διακόσμηση του σπιτιού μας. Και τι καλύτερο από το να το κάνουμε παρέα με τα παιδιά μας. Έτσι θα νιώσουν κι αυτά ότι συμβάλλουν και βοηθούν - το καλοκαίρι που με βοήθησε ο Βαγγέλης ένιωσε μεγάλη χαρά και ικανοποίηση. Και είναι και μια θαυμάσια ευκαιρία να τους μιλήσουμε και να μάθουν για τις εποχές του χρόνου, ιδίως τα μικρά παιδάκια προσχολικής ηλικίας.
Μερικές όμορφες και κυρίως εύκολες ιδέες για  φθινοπωρινές κατασκευές είναι οι ακόλουθες:

Ένα όμορφο mobile από φύλλα που έχουμε μαζέψει παρέα με τα παιδιά μας σε έναν περίπατο, και τα περάσαμε από ζεστό κερί για να μην αλλάξει το χρώμα τους και να μην ξεραθούν, ή και από υφασμάτινα για μεγαλύτερη διάρκεια, όπως αυτά της φωτογραφίας. Το μόνο που χρειαζόμαστε είναι δυο ξυλάκια τα οποία δένουμε με σπάγκο σταυρωτά, φθινοπωρινά φύλλα, σπάγκο-κορδέλες-πετονιά ή ότι άλλο θέλουμε για να κρεμάσουμε τα φύλλα, μερικές χάντρες για πιο εντυπωσιακό αποτέλεσμα και για λίγο βάρος, και έτοιμο! Οδηγίες στο link κάτω από τη φωτογραφία.
εδώ
Ένα σκιάχτρο από χαρτοσακούλα, διακοσμημένο με χαρτί canson για να φτιάξουμε το καπέλο και το πρόσωπο, παλιές εφημερίδες για να γεμίσουμε τη χαρτοσακούλα και να μπορεί να σταθεί, άχυρο ή νήμα πλεξίματος για τα μαλλιά. Θα το φτιάξουμε σίγουρα για να διακοσμίσουμε το δωμάτιο τους, μου άρεσε πολύ η ιδέα. Το πατρόν και αναλυτικές οδηγίες θα βρείτε στο link κάτω από τη φωτογραφία.
εδώ
Μια γυάλα με κερί, διακοσμημένη με φθινοπωρινά φύλλα, ξηρούς καρπούς και σπάγκο. Πανεύκολο!
εδώ
Ή ντυμένα κεριά με ξύλο κανέλας. Θα μοσχομυρίζει υπέροχα!!!
εδώ
Μικρές κολοκύθες με ρεσώ...ok, λίγο Αμερικανιά, αλλά θα κάνει ωραία ατμόσφαιρα ..
εδώ
Γυάλινα βάζα γεμάτα με ξηρούς καρπούς, κόκκους καφέ, αποξηραμένα φρούτα...
εδώ
Ό,τι και να επιλέξετε να κάνετε, καλή διασκέδαση με τα παιδιά σας...και καλό Φθινόπωρο!!!











Δευτέρα 12 Σεπτεμβρίου 2011

Dreams....

Party Dreams...by Pino D'angelico

Hold fast to dreams
For if dreams die
Life is a broken-winged bird
That cannot fly

Hold fast to dreams
For when dreams go
Life is a barren field
Frozen with snow......

by Langston Hughes

Πέμπτη 8 Σεπτεμβρίου 2011

Παίζουμε!!!

Επί...το έργον!!!
 Τις τελευταίες μέρες με έχει πιάσει μια τρελή όρεξη να ασχοληθούμε με παιδικές κατασκευές,να ζωγραφίσουμε, να παίξουμε εκπαιδευτικά παιχνιδάκια...Έχω βρει κάποια καταπληκτικά blogs με υπέροχες ιδέες για νηπιαγωγούς και όχι μόνο, και έχω ξεσηκωθεί! Μάλλον ο τόσος ενθουσιασμός μου έχει να κάνει με το ότι στις 19 Σεπτεμβρίου θα κάνουμε ένα πολύ σημαντικό βήμα στη ζωή μας...θα πάμε για πρώτη φορά στον παιδικό σταθμό! Είμαι ενθουσιασμένη, συγκινημένη, και ανυπομονώ να δω πως θα του φανεί η πρώτη του επαφή  με το σχολείο...(σχετικό post εδώ).
Έτσι λοιπόν εχτές, φτιάξαμε μασκούλες με ζωάκια, κολλήσαμε τα πρώτα γράμματα τις αλφαβήτου σε ένα τετράδιο και αντιστοιχίσαμε ζωάκια που αρχίζουν με το συγκεκριμένο γράμμα, ζωγραφίσαμε...και το κατα-ευχαριστηθήκαμε!!! Ιδού και οι...αποδείξεις!!!

Ένας μικρός ελέφαντας!!!
Το παπάκι μου το γλυκό!!!

Πάντως έχω να παρατηρήσω ότι η διαφορά μεταξύ των δυο φύλων είναι εμφανής από πολύ νωρίς!!! Και εννοώ ότι η Ιωάννα ως κοριτσάκι, παρόλο που ακόμα είναι πολύ μικρούλα και αγνοεί πάρα πολλά πράγματα, δείχνει ιδιαίτερο ενδιαφέρον σε πάσης φύσεως γραφική ύλη, ενώ αντίθετα το ενδιαφέρον του Βαγγέλη διαρκεί όσο και τα δυο λεπτά της ώρας...μετά από αυτό, αρχίζουν οι μπογιές να γίνονται μπαγκέτες για drums, και τα βιβλία χρησιμεύουν ως parking για τα αυτοκινητάκια!!! Εύχομαι μόνο και ελπίζω να είναι πρόσκαιρο και να αλλάξει λίγο το αγόρι μου, όταν θα αρχίσει να έχει διαβάσματα...γιατί αν πάμε έτσι...δε θα το γλιτώσω το εγκεφαλικό!!!
Όπως και να΄χει, καλή χρονιά σε όλα τα παιδάκια και ...καλό κουράγιο σε όλους τους γονείς!!!

Δευτέρα 5 Σεπτεμβρίου 2011

Μην πάτε στη δουλειά....

Το Σαββατοκύριακο πήγαμε Έδεσσα...ήταν μια ευκαιρία να ξεφύγουμε λίγο από το βαρύ κλίμα του σπιτιού, να αλλάξουμε παραστάσεις, τα παιδιά να δουν αγαπημένους ανθρώπους και να παίξουν κοντά στη φύση. Φυσικά, όπως κάθε φορά που περνάνε καλά, είχαμε λίγες γκρίνιες και κλάματα όταν φεύγαμε...Φτάνοντας λοιπόν στο σπίτι, ο Βαγγέλης ήθελε λίγο παραπάνω χάδια, δεν ήθελε να μας αποχωριστεί, έκανε λίγα νάζια...τα γνωστά! Έτσι λοιπόν μου λέει κάποια στιγμή:
Βαγγέλης: Μαμά δε θέλω αύριο να πάτε στη δουλειά...
Εγώ: Γιατί Βαγγέλη μου;
Βαγγέλης: Μην πάτε στη δουλειά...θα σας δώσω εγώ λεφτά!!!
!!!! Έμεινα άφωνη, για άλλη μια φορά...Συγκινήθηκα πάρα πολύ!!! Όχι πως θέλω και πολύ για να κλάψω τον τελευταίο καιρό...
Έχουμε πει, πως η μαμά και ο μπαμπάς πρέπει να πηγαίνουν στη δουλειά κάθε μέρα, γιατί έτσι θα έχουμε χρήματα ώστε να μπορούμε να παίρνουμε τρόφιμα για να τρώμε, να περνάμε καλά, να παίρνουμε αυτά που μας αρέσουν, να κάνουμε διακοπές κοκ... Έπρεπε να δώσουμε να καταλάβουν, ότι είναι απαραίτητο να πηγαίνουμε στη δουλειά... Τον πρώτο καιρό που τους το είπαμε - ο Βαγγέλης καταλαβαίνει περισσότερα, η Ιωάννα ακόμα όχι και τόσο- μας έλεγε ο Βαγγέλης, " αφού μας δίνει η τράπεζα λεφτά, γιατί πρέπει να πάτε εσείς στη δουλειά;", εννοώντας τις αναλήψεις από το ATM...
Πόσο αθώα είναι τα μικρούτσικα; πόσο απλά είναι για αυτά όλα τα πράγματα;

Μετά από λίγο εξακολουθούσε να κάθεται στεναχωρημένος και του λέει ο μπαμπάς του:
Μπαμπάς: Βαγγελάκη, γιατί είσαι στεναχωρημένος;
Βαγγέλης: Δεν είμαι στεναχωρημένος, είμαι σαν στεναχωρημένος.
Μπαμπάς:Γιατί;
Βαγγέλης: Γιατί πήγαμε στον οφθαλμίατρο και μου έγραψε γυαλιά, και γιατί πήγαμε στο μαγαζί και τα αγοράσαμε (σημ: ακόμα δεν τα έχουμε πάρει, απλά διαλέξαμε σκελετό και τα παραγγείλαμε)
Μπαμπάς: Δεν πειράζει Βαγγέλη μου, θα βάλουμε γυαλάκια στην αρχή για να βοηθήσουμε τα ματάκια να δυναμώσουν και να βλέπουν καλύτερα, και σιγά σιγά θα τα βγάλουμε, μην στεναχωριέσαι, πολλοί άνθρωποι φοράνε γυαλάκια, οι γιαγιάδες σου, οι παππούδες σου, η μαμά και ο μπαμπάς στο γραφείο, θα δεις που θα φοράνε και άλλα παιδάκια στο σχολείο σου...δεν είναι τίποτα!
Βαγγέλης: Δε θέλω μπαμπά να φοράω γυαλάκια, αλλά αφού πρέπει να τα φοράω, θα τα φοράω, τι να κάνουμε;  Και όταν δυναμώσουν τα ματάκια μου δε θα τα φοράω πια!!! Αλλά είμαι σαν στεναχωρημένος...
...και άρχισα να το βλέπω πιο χαλαρά, γιατί το παιδάκι μου έχει εισπράξει την αναστάτωση μας! Και πήρα και ένα μάθημα μεγάλο...Ότι πρέπει να αντιμετωπίζουμε με γενναιότητα τις καταστάσεις όταν δε μπορούμε να κάνουμε αλλιώς και να τις αλλάξουμε ...

Πέμπτη 1 Σεπτεμβρίου 2011

Στον παιδοφθαλμίατρο!!!

Από καιρό παρατηρήσαμε ότι ο Βαγγέλης πηγαίνει πολύ κοντά στην τηλεόραση, σκύβει πάνω από τις φωτογραφίες για να τις δει καλύτερα, σκύβει πάνω από τα αντικείμενα όταν θέλει να τα περιεργαστεί... Στην αρχή, η αλήθεια είναι ότι δεν ήθελα να παραδεχτώ ότι το παιδί μου δεν βλέπει καλά... ήθελα να πιστεύω ότι "γυαλίζει η φωτογραφία", " θέλει να είναι πιο κοντά στους ήρωες και στην δράση των παιδικών" κλπ. Όταν όμως ένα σούρουπο δεν είδε ένα χοντρό τεντωμένο σύρμα και πήγε και έπεσε πάνω του με αποτέλεσμα να χτυπήσει λίγο, αποφάσισα πως ήρθε ο καιρός να επισκεφτούμε οφθαλμίατρο... παιδοφθαλμίατρο για την ακρίβεια.
Έτσι χτες είχαμε το πρώτο μας ραντεβού. Που με σόκαρε, γιατί, ok, περίμενα ότι κάτι θα βρει...αστιγματισμό τον είχα δεδομένο αφού έχω κι εγώ, οπότε θεώρησα ότι μάλλον για αυτό δυσκολεύεται το παιδί... Και έπεσα μέσα 2,5 βαθμούς στο ένα μάτι, 1,75 στο άλλο... όχι μόνο όμως...βρήκε και υπερμετρωπία...πολύ....8 βαθμούς στο ένα και 9 βαθμούς στο άλλο!!! Αυτοί οι αριθμοί με ζάλισαν! 
Στο μικρό μου μυαλό, φάνταζαν πολύ μεγάλοι αριθμοί για ένα τόσο μικρό παιδάκι! Βέβαια ο άνθρωπος μας εξήγησε, μας καθησύχασε, μας ανέλυσε....και μας έδωσε γυαλάκια! Έτσι το μικρό μου αγόρι, με τα εκφραστικά μεγάλα μάτια, θα βάλει γυαλάκια...Θα μου πεις, σιγά ρε φίλη, γυαλιά θα βάλει, δε θα κάνει καμιά εγχείριση, υπερμετρωπία του βρήκανε όχι κάτι σοβαρό (χτυπάω ξύλο, κάνω 10 στροφές, φτύνω τον κόρφο μου κλπ)... Θα συμφωνήσω...Όμως δε μπορώ να πω και ψέμματα...Στεναχωρήθηκα! 
Στεναχωρήθηκα γιατί το μωράκι μου δε βλέπει καθαρά...γιατί κουράζονται τα ματάκια του, και  μπορεί και να πονάει το κεφαλάκι του...γιατί θεωρούσα τόσο καιρό ότι μπορεί και να είναι καπρίτσιο του το να πηγαίνει κοντά στην τηλεόραση...γιατί ένιωσα τύψεις για κάθε φορά που τον μάλωνα που πήγαινε μπροστά ή τον φόβισα με την ηλίθια φράση "φύγε από κει μπροστά, θα χαλάσεις τα ματάκια σου και θα αναγκαστείς να βάλεις γυαλιά...". Ναι, ζητάω ταπεινά συγνώμη, ήμουν τόσο ηλίθια που το έλεγα, με απώτερο σκοπό να τον κάνω να "θορυβηθεί" και να "συμμορφωθεί"...ΗΛΙΘΙΑ...Έλα τώρα να τον κάνεις να το δει σαν κάτι φυσιολογικό, σαν παιχνιδάκι...Έλα να σε δω τι θα του απαντήσεις όταν θα σε ρωτήσει αν αυτός χάλασε τα ματάκια του...Αχχχχ...πόσα λάθη κάνουμε Θεέ μου, στην ανατροφή των παιδιών μας; Για πόσα έχω να μετανιώσω ακόμα στη ζωή μου;;;
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...