Να με κοιτάς από ψηλά...

Πάντα, του Αγίου Νικολάου ήταν μια πολύ σημαντική μέρα για μένα. Γιόρταζε ένα από τα πιο αγαπημένα μου πρόσωπα στον κόσμο, ο παππούς μου. Περίμενα πως και πως να ξημερώσει, να τον πάρω τηλέφωνο να ακούσω τη χαρά στη φωνή του, να τον πειράξω και να τον ακούσω να γελάει με το τόσο γνώριμο και αγαπητό τρόπο..."Νικολάκη μου, χρόνια σου πολλά....", "αααα, ρε Χρυσουλάκι (έτσι με έλεγε), εσείς να' χετε χρόνια πολλά και καλά, εμείς τώρα πια γεράσαμε..."...Και πήγαινε η κουβέντα πιο κάτω, "έλα μωρέ, συ βάζεις τα παλικάρια κάτω, παλικαράκι είσαι..." και δως του να γελάει ο Νικολάκης μου.... Πολύ αδυναμία του είχα του παππού μου, πιο πολύ από όλους, αλλά κι αυτός έλεγε στα άλλα εγγόνια του "μη με παρεξηγείται, όλα τα εγγόνια μου τα αγαπώ, αλλά το Χρυσουλάκι το αγαπάω λίγο πιο πολύ...". Σταράτος όπως πάντα, αυτό που ήταν να πει το έλεγε...και ξεροκέφαλος! Αν του καρφωνόταν κάτι στο κεφάλι του, δεν άλλαζε γνώμη εύκολα. Μόνο εμένα άκουγε, με μένα μαλάκωνε. Αν ήθελαν να τον πείσουν για κάτι με βάζανε μεσάζοντα. "Για σένα το κάνω, έλεγε, επειδή μου το ζητάς εσύ, τους άλλους, εεεε, άμα τους πιάσω θα πάρω μια βρεγμένη σανίδα και θα τους πω εγώ..." 

Δε μπορώ να μη χαμογελάω όταν τον σκέφτομαι, να μη νιώθω παρηγοριά όταν τον θυμάμαι να μου χαϊδεύει τα μαλλιά και να μου πιάνει απαλά το χέρι. Αυτός που ήταν σκληρός με τα παιδιά του, γιατί έμαθε μόνο να δουλεύει σκληρά στα χωράφια του, μια ζωή βιοπαλαιστής, με τα εγγόνια του μαλάκωσε και έγινε μωρό.  Δεν ήθελε να στενοχωριόμαστε, μας ήθελε πάντα ευτυχισμένους...Ακόμα κι όταν έφυγε, αθόρυβα και γρήγορα χωρίς να μας κουράσει, φρόντισε να το κάνει όταν περιμέναμε να μας έρθει μια μεγάλη χαρά... έφυγε 12 ώρες πριν γεννήσω την κόρη μου, έτσι ώστε ο πόνος της απώλειας να μετριαστεί με τη χαρά και να γίνει πιο απαλός! Κι έτσι πάντα να μείνει η θύμησή του ζωντανή... 

Μου λείπει πολύ...φέτος είναι η πρώτη χρονιά που δεν έχω να τον πάρω τηλέφωνο, κι όλο το κοιτώ και κάνω να το πιάσω! Πόσο θα ήθελα να του μιλήσω, να τον ακούσω, να τον χαϊδέψω...

Αντίο Νικολάκη, σε αγαπώ πολύ!!! Ήσουν ο καλύτερος παππούς...