Ένα βηματάκι μπρος...

Εχτές, έγινε κάτι, που το μελετάω από καιρό, ξέρω ότι θα' ρθει γιατί αυτή είναι η φυσική εξέλιξη των ανθρώπων, ανυπομονούσα κιόλας να συμβεί, αλλά ωστόσο, δε σας κρύβω, ότι μέσα μου βαθιά, ένιωσα...περίεργα! Ναι, δε μπορώ να το περιγράψω ακριβώς...δεν το έχω ξανανιώσει τόσο έντονα, άκουγα από άλλους γονείς να το περιγράφουν, γελούσα κιόλας μερικές φορές, με μια υποψία κοροϊδίας, και τώρα...τα λούστηκα!

Και για να μη σας σκάω άλλο, εχτές, κάναμε αίτηση σε παιδικό σταθμό για τον Βαγγελάκη...Από Σεπτέμβρη, το αγοράκι μου, το μικρό μου, θα ανοίξει τα φτεράκια του και θα πετάξει σε έναν καινούριο κόσμο, δικό του, ολόδικο του, μακρυά από το σπίτι και το στενό οικογενειακό του περιβάλλον. Θα είναι κάτι μόνο για αυτόν, θα αποκτήσει φίλους, που θα τους επιλέξει αυτός, και όχι επειδή η μαμά και ο μπαμπάς κάνουν παρέα με αυτό το ζευγάρι που έχει αυτά τα παιδάκια, θα αποκτήσει μια καθημερινότητα, που δε θα είμαι άμεσα μέρος της, θα αποκτήσει τα δικά του, μικρά μυστικά, θα πλουτίσει τις γνώσεις του, θα μάθει να συνυπάρχει, θα μάθει ότι η ζωή δεν είναι πάντα δίκαιη, θα μάθει ότι δε θα είναι πάντα η μαμά και ο μπαμπάς κοντά για να τον "ξελασπώνουν" και ότι θα πρέπει να τα βγάζει πέρα μόνος του, θα μάθει να διεκδικεί....θα μπει σε τροχιά, για να ξεκινήσει το ταξίδι του στον κόσμο...να φύγει από τη φωλίτσα μας και να μάθει σιγά σιγά να στηρίζεται στα δικά του ποδαράκια!!!

Το μωράκι μου, μεγαλώνει...για μένα πάντα θα είναι το μωράκι μου, αλλά βλέπω ότι τώρα πια γίνεται αγοράκι, χάνει το bebe που είχε, γίνεται παιδάκι με άποψη, χαρακτήρα (ισχυρό θα έλεγα)...τον παρατηρώ να τρέχει, να παίζει, να μιλάει, και την ίδια στιγμή γυρνώ και κοιτώ φωτογραφίες του αραδιασμένες στο σπίτι, από όταν ήταν μικρούτσικος, και...συγκινούμαι! Ανθίζει το αγόρι μου, ξεπετάγεται....Άρχισε να μη θέλει και πολλές πολλές αγκαλιές και φιλιά (αυτό δε θα το συνηθίσω ποτέ), μόνο το βράδυ γίνεται χαδιάρης και γουργουρίζει στις αγκαλιές μας σαν μικρός γατούλης...

Φυσικά και χαίρομαι, δεν το συζητώ, χαίρομαι που μεγαλώνει, κάνει βηματάκια στη ζωή του, απλά είναι περίεργο το συναίσθημα να βλέπεις το βλασταράκι σου να ξεπετάγεται...

Αγαπούλα μου, εύχομαι το ταξιδάκι σου στον κόσμο των "μεγάλων", να είναι ευχάριστο, να σου μάθει πράγματα πολλά (ας μην είναι με τον επώδυνο τρόπο, Παναγιά μου), να σε κάνει μια συγκροτημένη και ολοκληρωμένη προσωπικότητα, να σου δώσει φίλους πολλούς και αγαπημένους...και εμείς, θα είμαστε δίπλα σου, έτοιμοι να σου απλώσουμε το χέρι, να σε αγκαλιάσουμε, να σε στηρίξουμε...έτοιμοι για ότι εσύ μας χρειαστείς...Σε αγαπάμε πάρα πολύ, μικρούτσικο αντράκι!!!!