...Σε δουλειά να βρισκόμαστε!!!

Έχω χαθεί τελευταία από το blogάκι μου και πολύ μου έχετε λείψει...αλλά το 2012 δε μπορώ να πω ότι μου έκανε και το καλύτερο ποδαρικό! Μια οι ιώσεις που δεν είχαν σταματημό, μια οι αλλαγές στη δουλειά που μου έχουν ταράξει το νευρικό μου σύστημα, κόπηκε η όρεξη για το οτιδήποτε...Και μου αρέσει που ξεκίνησα με αισιόδοξο post μπας και ξορκίσω το κακό, αλλά....

Είναι φοβερό πάντως πως ορισμένοι άνθρωποι προκειμένου να καλύψουν τον κώλο τους πετάνε το μπαλάκι σε άλλους, και όποιον πάρει ο χάρος!!! Στην προκειμένη περίπτωση ο χάρος πήρε εμένα και με σήκωσε, αλλά φυσικά αυτό είναι δικό μου πρόβλημα και ας βρω τη λύση... και για να μη νομίζετε ότι τα έχω χάσει, εξηγούμε. Προφανώς όπως καταλάβατε μιλάω για το εργασιακό μου πρόβλημα!

Στα τέλη του προηγούμενου χρόνου, μου άλλαξαν πόστο, δίνοντας μου ένα νέο τμήμα, το οποίο έπρεπε να στήσω από την αρχή... Ok, ξεκινάω με όρεξη να στήνω το report μου, εγκρίνετε από τη διοίκηση, παίρνω τα εύσημα, παραδίδω το προηγούμενο αντικείμενο στον αντικαταστάτη μου και φεύγω με υποχρεωτική άδεια για τις διακοπές των εορτών - 2,5 εβδομάδες στο σύνολο! Όσο είμαι ακόμα σε άδεια, χτυπάει το τηλεφωνάκι μου, και να σου ο αντικαταστάτης. Ο οποίος μου εύχεται να μου ζήσει "ο νέος μου εκπαιδευόμενος"! Πάρε την κεραμίδα στο κεφάλι! Ένας τύπος (διευθυντικό στέλεχος) ήταν να απολυθεί λόγω ανικανότητας όπως τσίριξε μπροστά σε όλους ο CEO, αλλά λόγω του ότι ζούμε σε πολύ αξιοκρατική χώρα που το ταλέντο και οι ικανότητες (στις δημόσιες σχέσεις) είναι πάνω από όλα, τελικά τον κρατήσαμε, του αναθέσαμε το παλιό μου αντικείμενο, αλλά "επειδή δε μπορεί να βγάλει το report, θα το κάνεις εσύ και θα αναφέρεσαι σε αυτόν"! Δηλαδή για να καταλάβω, επειδή ο τύπος με τα 4.500 € το μήνα, δεν μπορεί να μοιράσει σε δυο γαϊδάρους άχυρα, και επειδή τον στηρίζουν άτομα με μεγάλη επιρροή στη διοίκηση της εταιρίας μας, θα γίνω βοηθός του, στο τμήμα που ήμουν προϊσταμένη για τρία χρόνια!!! Παράλληλα δε, θα είμαι προϊσταμένη στο νέο μου τμήμα, και ταυτόχρονα θα έχω και την ευθύνη των επενδυτικών σχέσεων και εταιρικών ανακοινώσεων - για τον ελεύθερο μου χρόνο προφανώς και σε περίπτωση που κωλοβαράω!!! Δηλαδή, δουλειά τριών τμημάτων, δηλαδή δουλειά τριών ανθρώπων, γιατί πια λόγω περικοπών, φτάσαμε στο σημείο, τα τμήματα να λειτουργούν μονοπρόσωπα! 

Γίνομαι έξαλλη, πιάνω τον CEO, του λέω ότι δε γίνεται, παραθέτω τα επιχειρήματα μου, συμφωνεί μαζί μου και "δεσμεύεται προσωπικά" ότι θα βοηθήσω τον "Αστραχάν" για κανένα τρίμηνο-τετράμηνο μέχρι να ξεστραβωθεί. Σε μια ώρα φεύγει μια ανακοίνωση προς όλους τους εργαζομένους που τους ενημερώνει ότι αναλαμβάνει ο τάδε και ότι εγώ θα αναφέρομαι σε αυτόν! Δηλαδή, καλά ρε μεγάλε τζάμπα μιλούσαμε μια ώρα; Και επειδή οι επιχειρήσεις είναι μια μικρογραφία της κοινωνίας που ζούμε...χορτάσαμε από προσωπικές δεσμεύσεις!!! 

Ξαναπάω στον CEO, "τι έγινε;" του λέω, "ε, τώρα δε γίνεται αλλιώς, θα δουλέψει έτσι το σχήμα" ήταν η απάντηση, "ok, αλλά τουλάχιστο δώσε κανένα χρήμα να είμαστε όλοι ευχαριστημένοι"-τουλάχιστο να βγάλουμε και κάτι από την όλη υπόθεση-"δε γίνεται" μου απαντά. "Ok, τουλάχιστο μη μου κάνεις μείωση"-γιατί είναι προ τον πυλών η μείωση μισθού, "μη με αναγκάσεις να σου δείξω την πόρτα" ήρθε η απάντηση!!!

Στα όρια πια της νευρικής κρίσης, και αφού έχω χάσει τον ύπνο μου για κάνα δυο βδομάδες, αποφάσισα ότι θα τα γράψω όλα εκεί που δεν πιάνει μελάνη, και με την πρώτη ευκαιρία θα τους ρίξω μια μεγαλόπρεπη μούντζα να έχουν να πορεύονται...

Είναι τραγικό το ότι πατάνε όλοι στην τεράστια ανεργία, στην ανάγκη όλων μας για δουλειά-για τον επιούσιο και όχι για καριέρες και βλακείες- και καταπατάνε δικαιώματα και αξιοπρέπειες γιατί... έτσι. Για να κάνουν τη δουλειά τους με το χαμηλότερο για αυτούς κόστος, για να βολεύονται οι γνωστοί των γνωστών. Γιατί ξέρουν πως με δυο παιδιά και χωρίς "δεκανίκια" δεν κάνεις μαγκιές. Και δυστυχώς το ξέρεις κι εσύ, και σηκώνεσαι κάθε πρωί, κοιτάζεσαι στον καθρέφτη και καταριέσαι την ώρα και τη στιγμή που γεννήθηκες σε αυτή την κωλοχώρα, και ακόμα χειρότερα, γέννησες και τα παιδιά σου εδώ. Και μπαίνεις στο δίλημμα, αν θα αφήσεις πίσω σου οικογένεια, γνωστούς και φίλους και να ξενιτευτείς, ή να κάτσεις εδώ και τρως το ένα ξενέρωμα μετά το άλλο.