Απόδραση στην Καστοριά...

Από τότε που γίναμε γονείς, η αλήθεια είναι πως δεν έχουμε κάνει πολλά πράγματα με το Στάθη, μόνοι οι δυο μας, χωρίς τα παιδιά...κι όχι γιατί δε θέλουμε να αποχωριστούμε τα παιδιά μας, απλά γιατί έχω το εξής κόλλημα. Οι γονείς του Στάθη μένουν εκτός Θεσσαλονίκης, που σημαίνει πως τις περισσότερες μέρες, αναγκαστικά, κοιτούν τα παιδιά οι δικοί μου γονείς. Νιώθω λοιπόν πως δε μπορώ να τους τα "φορτώνω" τα Σαββατοκύριακα, τις αργίες, ή ακόμα και τα απογεύματα από τη στιγμή που τα έχουν κανένα 10ωρο την ημέρα, παρά μόνο αν είναι πολύ απαραίτητο-και ντρέπομαι που το λέω, αλλά αυτό συνήθως συμβαίνει για τη δουλειά.... Το ίδιο θα ίσχυε φυσικά και αν ήταν τα πεθερικά μου στη θέση των γονιών μου. Θεωρώ πως στην ηλικία τους, είναι ήδη πολύ που ασχολούνται τόσες ώρες με δυο μικρά παιδιά, και πως έχουν το δικαίωμα να έχουν και το δικό τους χρόνο, να κάνουν πράγματα για τον εαυτό τους, να ξεκουραστούν, να κάνουν τις δουλειές τους, να δουν τον εαυτό τους...

Έτσι, όπου πάμε τις περισσότερες φορές πάμε πακέτο...
πράγμα όχι πολύ υγιές για τη δική μας σχέση, όμως ελπίζω μεγαλώνοντας λίγο ακόμα τα παιδιά, αρχίζοντας σχολείο, που σημαίνει πως οι παπουδογιαγιάδες δε θα έχουν την ολοήμερη φροντίδα τους, τα πράγματα θα γίνουν λίγο καλύτερα για μας, και θα νιώθω πιο εντάξει με τη συνείδηση μου, αφήνοντας τα κάποιες ώρες ή ίσως και ολόκληρο το ΣΚ.

Αυτή την Κυριακή είχαμε μια βάφτιση στην Καστοριά, δυο πολύ καλών μας φίλων, από την εποχή των φοιτητικών χρόνων, και η αλήθεια είναι πως ήθελα σαν τρελή να πάω, αφενός γιατί τους αγαπώ πολύ και τους είχα πεθυμήσει, αφετέρου επειδή λατρεύω την Καστοριά. Είναι από τις ομορφότερες πόλεις, και μόνο η θέα της λίμνης με γεμίζει και με ηρεμεί... Έτσι ανεβήκαμε Έδεσσα το Σάββατο, ευτυχώς τα πεθερικά είχαν την καλοσύνη να κρατήσουν τα παιδιά την Κυριακή, και έτσι βρήκαμε την ευκαιρία, οι δυο μας με τον Στάθη να κάνουμε αυτή τη μικρή "εκδρομή" και να ξεφύγουμε για λίγες ώρες, μόνοι οι δυο μας, χωρίς να κυνηγάμε δυο πιτσιρίκια, που παρεμπιπτόντως δε γουστάρουν να είναι μέσα στο αυτοκίνητο για διαδρομή μεγαλύτερη από... 5 χιλιόμετρα!!!

Μπαίνοντας στην Καστοριά...

Η βάφτιση ήταν σε ένα εκκλησάκι μικρό, παραδοσιακό, με τη σόμπα μέσα στη μέση, ενός μικρού οικισμού κοντά στο Νεστόριο...υπέροχη η φύση, καταπράσινη σε όλο της το μεγαλείο, και η διαδρομή από Έδεσσα προς Καστοριά μαγική. Έβλεπα αυτά τα μικρά χωριουδάκια σκαρφαλωμένα στο βουνό και σκεφτόμουν πως να είναι άραγε να ζεις σε ένα τέτοιο ορεινό μέρος, με λίγους κατοίκους και άπειρο πράσινο τριγύρω σου....βέβαια το χειμώνα το πράσινο δίνει τη θέση του στο λευκό του χιονιού...για να πω την αλήθεια όσο το θαύμασα, και όσο κι αν σκεφτόμουν πόσο ελεύθερα θα πρέπει να νιώθουν τα παιδιά σε ένα τέτοιο περιβάλλον, άλλο τόσο σκεφτόμουν πόσο δύσκολο θα πρέπει να είναι να ζεις σε μια τόσο κλειστή κοινωνία...

Τους θαυμάζω τους ανθρώπους που τα καταφέρνουν και ζουν σε τέτοια μέρη...εγώ δε θα μπορούσα για πολύ, θα βαριόμουνα εύκολα, θα έψαχνα διέξοδο να φύγω... 'Οχι πως είμαι κανένα τρελό party animal, αλλά μου αρέσει να ξέρω πως έχω την εναλλακτική μου ανά πάσα στιγμή, κι ας μην κάνω τίποτα, ξέρω πως στις δύσκολες ώρες του μυαλού, έχω τη δυνατότητα να ξεφύγω, χωρίς να ...ξενιτευτώ...

Φιλιά πολλά και καλή εβδομάδα!!!