Δεν τελείωσε ακόμα το Πάσχα!!!

Τη μισή σχολική χρονιά, ο Βαγγέλης την πέρασε στο σπίτι και όχι στο σχολείο, καθώς οι ιώσεις δε μας άφησαν σε ησυχία...μόλις πήγαινε 2-3 μέρες, η μύτη μπούκωνε ή έτρεχε-ανάλογα τα κέφια, η θερμοκρασία ανέβαινε, ο βήχας δεν είχε σταματημό και σε κάθε ανάσα το "χουρ-χουρ" ακουγόταν ανατριχιαστικό...Το aerolin έγινε φίλος μας καλός, και την Πρωτοχρονιά τρέχαμε για ακτινογραφίες και εξετάσεις αίματος, οπότε μετά από παρότρυνση της παιδιάτρου μας, είπαμε να αράξουμε σπίτι για όσο διάστημα ήταν σε έξαρση οι ιώσεις...δυστυχώς οι ιώσεις δεν είχαν τελειωμό, το Πάσχα ήρθε νωρίς, οπότε από τα Χριστούγεννα ως το Πάσχα το παιδί πήγε δεν πήγε στο σχολείο συνολικά δυο-τρεις βδομάδες...

Δεν ξέρω τελικά αν του κάναμε καλό που δεν τον στέλναμε, ή αν έπρεπε να τον στείλουμε στο σχολείο μέχρι να πάθει ανοσία, αλλά δεν έχει και νόημα να το σκέφτομαι, αφού έτσι κι αλλιώς ο χρόνος πίσω δε γυρνά... Τέλος πάντων, τώρα που μπήκε η Άνοιξη, και οι ιώσεις κάπως μας άφησαν, είπαμε πως ήρθε η στιγμή να ξαναπάει, να δει τους συμμαθητές του, τους οποίους να πω την αλήθεια μου δεν τους έχει συνηθίσει και πολύ-πολύ, και τη δασκάλα του, την οποία για καλή μας τύχη αγαπά πολύ και την έχει σε μεγάλη εκτίμηση.

Γυρνώντας από την Έδεσσα όπου πήγαμε το ΣΚ όπως έγραψα στην προηγούμενη ανάρτηση, ο Βαγγέλης έκλαιγε γιατί πέρασε πολύ καλά και δεν ήθελε να γυρίσει στη Θεσσαλονίκη, αλλά ούτε ήθελε και να μείνει μόνος του εκεί χωρίς εμάς, αλλά ούτε εμείς μπορούσαμε να μείνουμε άλλο λόγω εργασίας... Και τι δεν του είπα για να τον πείσω ότι πρέπει να γυρίσουμε στο σπίτι μας..ανένδοτος!

"Βρε καλό μου, τη Δευτέρα θα πας στο σχολείο σου, να δεις τους φίλους σου (σκασίλα του!), να δεις την κα Τασούλα που σε περιμένει (λίγο το σκέφτηκε αλλά συνέχισε το κλάμα)", τίποτα... Τελικά φυσικά φύγαμε, έκλαψε για δυο λεπτά μέσα στο αυτοκίνητο ώσπου τον πήρε ο ύπνος γιατί ήταν κουρέλι από το πολύ παιχνίδι, και φτάνοντας στο σπίτι, συνέχισε το δράμα για λίγο ακόμα, τελικά είδε τα παιχνίδια του και το Nickelodeon (να ναι καλά τις δύσκολες ώρες!) και ξεχάστηκε! "Αύριο όμως δε θέλω να πάω στο σχολείο, θα πάω την Τρίτη"... Εντάξει, ας μην το πιέσω το παιδί παραπάνω, ήδη είναι στεναχωρημένο, σκέφτηκα, την Τρίτη λοιπόν...

Δευτέρα βράδυ, κάνουμε μια κουβέντα για το σχολείο.."΄Οχι την Τρίτη, μου λέει, δεν πέρασε ακόμα το Πάσχα!!!!". "Τι λες βρε αγόρι μου, όλα τα σχολεία έχουν ανοίξει, τα παιδάκια είναι εκεί, η δασκάλα σου σε περιμένει...μπλα μπλα", τίποτα. "Θα πάω όταν αρρωστήσει η κα Πόπη (!) (...η καθαρίστρια του σχολείου)". "Γιατί παιδί μου να αρρωστήσει η γυναίκα τι σου έκανε;" "Είναι αυστηρή με τα παιδάκια και μας πιάνει και το μάγουλο (!)". (Ο Βαγγέλης δέχεται να τον πιάνουν μόνο όταν θέλει αυτός, έτσι και τον χαϊδέψει κάποιος χωρίς να το θέλει γυρίζει και του κάνει το...λιοντάρι! Τι να κάνουμε, όλοι έχουμε τις ιδιοτροπίες μας)...Μιλήσαμε λίγο για την κα Πόπη, ήμασταν κι έξω και γυρίσαμε αργά στο σπίτι, αυτός ήδη νύσταζε, οk σκέφτομαι, μια μέρα ακόμα ας του κάνω το χατήρι...

Εχτές λοιπόν, έβαλα τα μεγάλα μέσα....πήρα τηλέφωνο την κα Τασούλα, της ζήτησα να του μιλήσει το απόγευμα στο τηλέφωνο και να του ζητήσει εκείνη να πάει στο σχολείο για να τον δει, που τον έχει πεθυμήσει κλπ (ντροπή ίσως, αλλά μόνο αυτό θα έπιανε...). Όντως η γυναίκα με χαρά δέχτηκε.

Γυρνώντας το απόγευμα από τη δουλειά του λέω ότι θα τον πάρει η δασκάλα του γιατί έχει καιρό να τον ακούσει και τον πεθύμησε. Το δέχτηκε... του λέει ο μπαμπάς του "Αν σου ζητήσει να πας στο σχολείο τι θα της πεις;". "Θα της πω, ναι, όμως δε θέλω να πάω...". Τουλάχιστο έχει φιλότιμο το παιδί μου και είναι και ειλικρινής!!! Τελικά τα είπανε, τα συμφωνήσανε και σήμερα το πρωί χωρίς γκρίνιες παρά τη νύστα του τον πήγαμε στο σχολείο, με τη συμφωνία φυσικά να μην αργήσουμε να τον πάρουμε πίσω!!!!

Να δούμε αύριο θα θέλει να ξαναπάει ή θα πρέπει να ψάχνω πάλι τρόπο να τον πείσω, η δόλια η μάνα!!!!