Τι κάνουν αυτοί οι άνθρωποι μαμά;

Εχτές είχαμε ραντεβού στον παιδοφθαλμίατρο για να δούμε πως πάει η όραση του Βαγγέλη. Ο γιατρός φάνηκε πολύ ευχαριστημένος με την πρόοδο που έκανε, το οπτικό νεύρο ξύπνησε για τα καλά, υπάρχει τάση να μειωθούν οι βαθμοί της υπερμετρωπίας του, κάτι που αναμένουμε να συμβεί γύρω στα 4,5 - 5 χρόνια του Βαγγέλη. Γενικά ήταν πολύ αισιόδοξος και καθησυχαστικός, οπότε χαρήκαμε όλοι πολύ, και ανανεώσαμε το ραντεβού μας σε κανένα 6μηνο!

Πηγαίνοντας όμως στο ραντεβού μας, και αφού είχαμε κατέβει στο κέντρο της Θεσσαλονίκης λίγο νωρίτερα, είπαμε να κάνουμε μια μικρή βόλτα, να χαζέψουμε λιγάκι, έως ότου περάσει κάπως η ώρα. Περπατώντας λοιπόν είδαμε πολλούς, μα πάρα πολλούς ανθρώπους να ζητιανεύουν. Τόσους πολλούς δε νομίζω να έχω ξαναδεί μέσα σε τόσο λίγο χρονικό διάστημα και σε τόσο μικρή διαδρομή. Και φυσικά ήταν κάτι που έκανε φοβερή εντύπωση στον Βαγγέλη. Ήταν η πρώτη φορά που τους παρατήρησε και αμέσως έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον αλλά και απoρία για το τι κάνουν αυτοί οι άνθρωποι και γιατί.

Στην αρχή του κέντρισε το ενδιαφέρον ένας παράλυτος, με κομμένα άκρα. Ρωτούσε γιατί δεν έχει πόδια, γιατί ζητάει χρήματα από τους ανθρώπους, γιατί είναι διαφορετικός από τους άλλους. Στη συνέχεια μια μάνα με ένα μικρό μωράκι, όχι πάνω από 6 μηνών. Τι κάνει αυτό το μωράκι εκεί, γιατί δεν έχει η μαμά του λεφτά, γιατί κάθονται κάτω στο πεζοδρόμιο...Μετά ένα κοριτσάκι που πουλούσε λουλούδια, έπειτα ένα αγοράκι που έπαιζε ακορντεόν, και πολλοί άλλοι...

Δεν είμαι της άποψης πως πρέπει να κρύβεις από τα παιδιά την αλήθεια, να την ωραιοποιείς μόνο και μόνο για να συνεχίσουν να ζουν με την ψευδαίσθηση πως επειδή εμείς είμαστε σε καλύτερη μοίρα από κάποιους άλλους συνανθρώπους, δεν υπάρχει δυστυχία ή πείνα... Είμαι της άποψης πως πρέπει να τους εξηγήσεις, με απλά λόγια, τουλάχιστο στην ηλικία των τεσσάρων που είναι το δικό μου παιδί, πως τα πράγματα δεν είναι ρόδινα για όλους. Τώρα δε τελευταία, δεν είναι ρόδινα σχεδόν για κανέναν...

Έτσι λοιπόν απαντήσαμε στις απορίες του εγώ και ο μπαμπάς του. Του εξηγήσαμε πως υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι δεν είναι σε θέση να δουλέψουν γιατί δεν είναι αρτιμελείς, πως υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν δουλειά ή την έχασαν και δεν έχουν χρήματα να πάρουν ακόμα και γάλα για τα παιδάκια τους, πως ειδικά τα τελευταία χρόνια τα πράγματα στις δουλείες των μεγάλων είναι πολύ δύσκολα, καθημερινά πολλοί άνθρωποι χάνουν τη δουλειά τους, ή πληρώνονται λιγότερα χρήματα από αυτά που έπαιρναν παλαιότερα, ότι δεν πληρώνονται κάθε μήνα...

Φυσικά σε καμιά περίπτωση δε θέλαμε να γεμίσουμε με άγχος το παιδί, όμως θα πρέπει να ξέρει, κατά την άποψη μας πάντα, πως δε μπορούμε να έχουμε ότι ζητάμε, πως θα πρέπει να προσέχουμε τα χρήματα μας και να τα ξοδεύουμε σε πράγματα που πραγματικά χρειαζόμαστε, πως στον καθένα μπορεί να συμβεί κάτι άσχημο. 

Το βράδυ πριν πέσουμε για ύπνο, συνηθίζουμε να ξαπλώνουμε για λίγο οι τέσσερις μας στο δικό μας κρεβάτι και να παίζουμε, να πειραζόμαστε, να μιλάμε και να γελάμε. Εχτές λοιπόν ρώτησε ο Στάθης τον Βαγγέλη τι του έκανε εντύπωση από ό,τι έκανε ή είδε μέσα στην ημέρα. Και του απάντησε "Εκείνοι οι άνθρωποι που ζητούσαν χρήματα. Δηλαδή εκείνο το παιδάκι δεν έχει παιχνίδια να παίξει; Κι αν του δώσω εγώ δικά μου;".   

Τότε μωρό μου αυτό είναι μια καλή αρχή, κάτι που πρέπει να κάνουμε όλοι μας, για τους ανθρώπους που έχουν την ανάγκη μας...