Ένα πρωινό μαζί...μόνες εγώ κι εσύ!

Σήμερα έμεινα σπίτι με....αναγκαστική άδεια... Μια αδιαθεσία της γιαγιάς μου ανάγκασε τους γονείς μου να φύγουν άρον-άρον για Χαλκιδική, και μέχρι να ρθει η έκτακτη βοήθεια - βλέπε πεθερικά- κάποιος έπρεπε να μείνει με την Ιωάννα. Έτσι λοιπόν, σηκώθηκα στην ώρα μου το πρωί, ετοίμασα τον Βαγγέλη για το σχολείο,  ξεπροβόδισα μπαμπά και γιο, και μέχρι να ξυπνήσει η Ιωάννα, ήπια έναν γρήγορο καφέ και παράλληλα έκανα κάποιες δουλειές στο σπίτι. Ρε παιδί μου, να μη μπορώ να απολαύσω καφέ με την ησυχία μου! Μες στο άγχος...κάνω τον καφέ μου και πάντα κάτι σκέφτομαι ότι πρέπει να γίνει, και τσουπ, σηκώνομαι, το κάνω, αφήνω τον καφέ στη μέση...

Και να φανταστεί κανείς, όταν το έκανε η μάνα μου την έκραζα.
"Κάτσε ρε άνθρωπε να πιούμε έναν καφέ με τη ησυχία μας και μετά καταπιάνεσαι με τις δουλειές". Τίποτα αυτή, σφηνάκι ο καφές...Τελικά είναι τρομακτικό αν σκεφτείς πόσο πολύ μοιάζουμε στις μάνες μας μεγαλώνοντας!

via

Από τότε που έγινα μαμά, σα να μη μου φτάνει ο χρόνος να χωρέσω τις δουλειές που πρέπει να γίνουν. Εντάξει, δεν είμαι και μανιακή, δεν τα κάνω όλα με τη μια... Δηλαδή, καταπιάνομαι με το σίδερο, το οποίο απεχθάνομαι, αφού τα ασιδέρωτα κοντεύουν να μας κρύψουν και να μη μας βρίσκει κανείς. Όμως είναι κάποια πράγματα που θέλω να καταπιαστώ και να ξεμπερδεύω, αλλά δεν προλαβαίνω σε μια μέρα...Να μου πεις, φεύγεις από το σπίτι στις 8:00-8:30 κάθε μέρα, γυρνάς μετά τις 18:00 κάθε μέρα, και μέχρι τις 22:30-23:00 το αργότερο που θα κοιμηθούν τα παιδιά, πρέπει να φας, να περάσεις χρόνο μαζί τους, εννοείται ποιοτικό (!), να κάνεις καμιά βόλτα μαζί τους, να παίξεις μαζί τους, να κάνεις μερικά ψώνια όταν πρέπει, να πλύνεις πιάτα, να βάλεις κανένα πλυντήριο, να κάνεις μπάνια, να ετοιμάσεις γάλα, να το πιείτε παρεούλα ακούγοντας "Ζουζούνια" ή βλέποντας "Χάιντι" και Mickey, να συμμαζέψεις ό,τι μπορείς, να ετοιμάσεις κατιτίς για την επόμενη μέρα στο γραφείο....να πέσεις ξερή για ύπνο γιατί δεν έχεις κουράγιο να δεις ούτε το τηλεκοντρόλ τρομάρα σου που θες να δεις και ταινία ή να πιεις και ένα ποτάκι παρέα με τον άντρα σου και να χαλαρώσεις! Όχι πως εκείνος είναι αμέτοχος, κάθε άλλο, αλλά σα μαμά, όλο και κάτι παραπάνω κάνεις...Οπότε τελικά καταλήγω πως είναι η κεκτημένη ταχύτητα που δε με αφήνει να απολαύσω τον καφέ μου, ή κάποιες μικρές στιγμές μου...

Όταν λοιπόν έκανα σχεδόν όλη τη φασίνα του σπιτιού, και αφού πήγε 10:00 για να σηκωθεί η μικρή κοντέσα, συνειδητοποίησα πως σήμερα έπρεπε να βγω από αυτή την ταχύτητα. Με νεκρά δε θα μπορούσα να πάω, έχουμε και παιδιά να ταΐσουμε, οπότε η πρώτη ήταν αυτή που θα έπρεπε να επιλέξω. Έτσι....χαλάρωσα. Έδωσα το πρωινό στο παιδί μου, έξω στο  μπαλκόνι, κάνοντας κούνια και λέγοντας ιστοριούλες. Μετά κατεβήκαμε για τα ψώνια της ημέρας, για να κάνουμε και κανένα φαΐ, το ψυγείο άδειο, περίμενε το Σάββατο για να γεμίσει! Χασάπη, φούρνο, super market, και...κούνιες! Ωραία στο πάρκο, χωρίς κόσμο, η θάλασσα ήρεμη και όμορφη, τα καραβάκια αγκυροβολημένα,  πράσινο τριγύρω...να μη σου κάνει καρδιά να φύγεις...να κάθεσαι με τις ώρες και να χαζεύεις την Περαία απέναντι, να βάζεις σε μια σειρά τις σκέψεις σου...

Μετά ανηφορίσαμε για το σπίτι, ανοίξαμε το ραδιόφωνο και μαγειρέψαμε παρέα. Η Ιωάννα ανεβασμένη σε μια καρέκλα δίπλα μου στο πάγκο, να χώνει τα χεράκια της, να ανακατεύει, να θέλει να δοκιμάσει ωμό το φαγητό, να της εξηγώ το κάθε βήμα κι αυτή να με κοιτάει σαν μικρή μαθήτρια και μετά από ώρα να το αναπαράγει παίζοντας μόνη της...

Και μετά χορός...αγκαλιά, να στροβιλιζόμαστε παρέα και να γελάμε, να πέφτουμε στον καναπέ, να κάνω το αλογάκι και να χορεύουμε στο ρυθμό της μουσικής....Η λάμψη των ματιών της ήταν ένα απίστευτο δώρο..."μαμά δε θα φύγεις" μου έλεγε, ρωτώντας για να βεβαιωθεί πως δε θα πάω στη δουλειά και θα την αφήσω...Τι λούκι τρώνε τα μωρά μας κάθε μέρα, περιμένοντας τη μαμά και το μπαμπά να γυρίσουν από τη δουλειά, να προλάβουν να τους δουν, να τους χορτάσουν, να μάθουν από αυτούς μέσα σε 5 ώρες το πολύ, για πέντε τουλάχιστο συνεχόμενες μέρες...Κάθε μέρα ακούμε την ίδια ερώτηση και από τους δυο: "αύριο δουλεύετε;". Πόση αγωνία κρύβουν αυτές οι δυο λεξούλες; Και πόσο δε μπορούν ακόμα να το καταλάβουν...

Πόσο χρόνο περνάμε μαζί με τα παιδιά μας τελικά... πόσο διαφορετικά και δύσκολα χρόνια ζούμε τώρα πια;;; Και πόσο φοβερό και αξιονημόνευτο μας φαίνεται το αυτονόητο...να περάσεις ένα όμορφο πρωινό με το παιδί σου, απαλαγμένη από το στρες της καθημερινότητας.... 

Τι θα' χουν να θυμούνται τα παιδιά μας από εμάς, πραγματικά με τρομάζει!!!