Όταν οι διακοπές...δεν είναι ΔΙΑΚΟΠΕΣ....

Επιστρέψαμε κι εμείς από τις διακοπές μας, και ξαναμπήκαμε στους ρυθμούς μας... Οι διακοπές μας φέτος, δεν ήταν ακριβώς αυτό που είχα στο μυαλό μου όταν ξεκινήσαμε και όπως σας είχα περιγράψει πριν ξεκινήσουν... όχι πως δεν είχαν τις ξέγνοιαστες, όμορφες στιγμές τους, όμως στο σύνολο τους συνοδεύτηκαν από μια γκρίνια και μια υπερένταση άνευ προηγουμένου...

Πήγαμε στη Χαλκιδική, στο οικογενειακό σπίτι, που σημαίνει πως ήμασταν άνθρωποι 4 γενεών, ο καθένας με τις ανάγκες του και τις ιδιοτροπίες του.
Ο Βαγγέλης σχεδόν από την αρχή των διακοπών μεταλλάχτηκε σε ένα πολύ απαιτητικό και γκρινιάρικο παιδί που ειδικά την ώρα του ύπνου, είτε μεσημεριανού είτε βραδινού, γινόταν ιδιαίτερα δύστροπος, ξυπνώντας, αντιμιλώντας και φωνάζοντας και τελικά μην αφήνοντας κανέναν να ξεκουραστεί. Στην αρχή προσπαθήσαμε να το αντιμετωπίσουμε ψύχραιμα, με το καλό, όμως δεν μπορώ να κρύψω πως κάποιες φορές ο εκνευρισμός του δε γινόταν να μας αφήσει ανεπηρέαστους. Έτσι λοιπόν η ένταση μας επηρέασε όλους...και την γειτονιά μπορώ να πω και λυπάμαι πολύ για αυτό...που δεν μπορέσαμε να χαλαρώσουμε, να ξεκουραστούμε και να μας προσφέρουμε διακοπές που θα τις θυμόμαστε με χαρά και νοσταλγία κατά τη διάρκεια του χειμώνα...

Ενώ το παιδί ήθελε να πάμε στο συγκεκριμένο σπίτι, δεν ήθελε να φύγουμε όταν ήρθε η ώρα, περνούσε ωραία στη θάλασσα και στις απογευματινές βόλτες, τελικά κάτι τον χαλούσε και του έφερνε φοβερή υπερένταση, που του έβγαινε φυσικά κυρίως την ώρα της χαλάρωσης. Βέβαια, επειδή δεν κατάφερνε να ξεκουραστεί το μεσημέρι, η κούραση και η υπερένταση του έβγαινε και το απόγευμα.

Τώρα που το βλέπω αποστασιοποιημένα, βλέπω και τα δικά μας λάθη φυσικά, όμως όταν έχεις το πρόβλημα μπροστά σου μπλοκάρεις, επηρεάζεσαι και καταφεύγεις στο θυμό, τις φωνές και τις απειλές. Αντιπαιδαγωγικό δεν αντιλέγω, αλλά πραγματικά είχαμε μπλοκάρει. 

Με το που γυρίσαμε πίσω στο σπίτι μας, ξανά έγινε το γνωστό παιδί...όχι πως δεν κάνει τις γκρίνιες του και δεν έχει τις ιδιοτροπίες του, όμως σαφώς σε πολύ μικρότερη κλίμακα. Έτσι κι αλλιώς είναι μόλις 4,5 χρονών και αναγνωρίζουμε πως πολλά πράγματα δεν ξέρει πως να τα διαχειριστεί, οπότε εν μέρει δικαιολογώ τη συμπεριφορά του. Όμως αυτό που τον είχε πιάσει εκεί, πραγματικά δεν περιγράφεται.

Όσο για την Ιωάννα, στα 2,5 της χρόνια, σαφώς και δοκιμάζει ακόμα τα όρια της και τα δικά μας, οπότε η συμπεριφορά της στις διακοπές δεν ήταν πολύ διαφορετική από τη συνηθισμένη της συμπεριφορά.

Δεν ξέρω τι να πω, ελπίζω μόνο του χρόνου τα πράγματα να είναι σαφώς καλύτερα, και να καταφέρουμε να πάμε διακοπές κάπου μόνο οι 4 μας. Γιατί όταν είσαι και με άλλους, νιώθεις και την πίεση πως ίσως τους ενοχλείς, άσχετα αν οι άνθρωποι δε λένε τίποτα, οπότε προσπαθώντας να κάνεις τα παιδιά να ησυχάσουν γίνεσαι περισσότερο φορτικός κι εσύ, με αποτέλεσμα να προκαλείς μεγαλύτερες αντιδράσεις από μεριάς τους.... Έτσι μπαίνεις στον φαύλο κύκλο και αποπροσανατολίζεσαι....

Ανοίγω κουμπαρά λοιπόν, και αρχίζω να μαζεύω λεφτά για να μπορέσουμε του χρόνου να κάνουμε κάτι διαφορετικό από αυτό που κάνουμε από τότε που γεννήθηκαν τα παιδιά ...για να μπορέσουμε να χαλαρώσουμε όλοι, να δούμε κάτι διαφορετικό, να βγούμε από το twilight zone των διακοπών!!!

Αλήθεια, εσείς που έχετε παιδιά, όταν ήταν στις ηλικίες των δικών μας περνούσατε έτσι ή τα καταφέρνατε καλύτερα; Μήπως υπάρχουν κάποια tips που θα έπρεπε να ξέρουμε;