Δεν θέλει κόπο...θέλει τρόπο!

Είναι μερικές φορές, που σαν γονείς, "ξεφεύγουμε" λιγάκι και μιλάμε στα παιδιά μας σε έντονο τόνο, ή με άσχημα λόγια, χωρίς εκείνη την ώρα να το συνειδητοποιούμε. Είναι φορές που η γκρίνια και η ιδιοτροπία τους, σε συνδυασμό με την κούραση, το άγχος και τα διάφορα προβλήματα μας, κάνουν ένα εκρηκτικό μείγμα! Πόσες φορές όμως όταν ηρεμώ νιώθω άσχημα, για τον τόνο της φωνής μου, για τα λόγια που είπα, για το άγριο βλέμμα μου!

Όταν ξανασκεφτώ ψύχραιμα πια, τη σκηνή που εκτυλίχθηκε λίγο πριν, όταν ξαναφέρω στο νου μου τα δακρυσμένα ματάκια τους, ή την απογοήτευση που ένιωσαν επειδή τα μαλώσαμε εγώ ή ο μπαμπάς τους, δε μπορώ παρά να παραδεχτώ πως σε τελική είναι παιδιά, τώρα μαθαίνουν τα όρια τους, τα δοκιμάζουν, μας δοκιμάζουν και το μόνο που διεκδικούν είναι η δική μας προσοχή. Σαφώς και δεν ξέρουν ακόμα πως να χειριστούν κάποιες καταστάσεις, ή και κάποια συναισθήματα, και σαφώς μαθαίνουν από μας πως να αντιδρούν σε κάθε περίσταση. Οπότε εκεί είναι που ακυρωνόμαστε ως γονείς, γιατί τι τους μαθαίνουμε με αυτό τον τρόπο;
Το μόνο που τους μαθαίνουμε είναι πως όταν κάποιος κάνει κάτι που μας βρίσκει αντίθετους, εμείς πρέπει να τσιρίξουμε, να αγριοκοιτάξουμε, να μαλώσουμε! WRONG! Γιατί ας μην ξεχνάμε πως η συμπεριφορά των παιδιών μας είναι ο καθρέφτης της δικής μας συμπεριφοράς. Άρα, αν δεν θέλω να κάνει κάτι το παιδί μου, δεν πρέπει να το κάνω κι εγώ!!! Και επίσης τα παιδιά αντιδρούν στον τρόπο με τον οποίο τους μιλάμε. Παρατηρημένα, όταν ζητήσω κάτι απαιτητικά ή αυστηρά, με αγνοούν επιδεικτικά, ενώ αν το ίδιο πράγμα το ζητήσω με ήρεμο, τρυφερό τόνο, παρουσιάζοντας το σαν παιχνίδι, τότε ως δια μαγείας γίνεται, και μάλιστα με μεγάλη ευχαρίστηση...

Οπότε το συμπέρασμα είναι πως τα παιδιά στην ουσία δεν ακούν τα λόγια που τους λέμε, αλλά τον τόνο της φωνής μας. Ο τόνος της φωνής είναι αυτός που φέρνει αντιδράσεις, και αυτό δε συμβαίνει μόνο στα παιδιά, αλλά και στους ενήλικες. Δε θα μου άρεσε με τίποτα να έρθει ο προϊστάμενος μου τσιρίζοντας, κουνώντας χέρια πόδια, βρίζοντας και κοιτάζοντας με τα μάτια του τρελού, για να μου ζητήσει να κάνω κάτι, ή να μου την πει για ένα λάθος που έκανα. Αν το έκανε αυτό το σίγουρο είναι, πως προσωπικά θα αντιδρούσα, ακόμα και αν ήξερα πως είχε δίκιο...Για αυτό καλό θα είναι να αναρωτηθούμε κατά πόσο θα μας αρέσει να μας μιλάνε με τον τρόπο που μιλάμε εμείς στα παιδιά μερικές φορές.

Ο Michael Thompson λέει πως θα πρέπει να μιλάμε στα παιδιά μας, σα να συνθέτουμε ένα τραγούδι. "Η επικοινωνία μεταξύ γονιών-παιδιών αποτελείται από μουσική και στίχους. Όταν κάποιος ακούει ένα τραγούδι επικεντρώνεται είτε στη μουσική, είτε στον στίχο. Τα παιδιά πάντα ακούνε τη μουσική (ή τον τόνο) της φωνής των γονιών τους. Δυστυχώς, εμείς οι γονείς, συχνά επικεντρωνόμαστε τους στίχους μας".

 Αυτό μάλλον θα πρέπει να το κολλήσω στο ψυγείο της κουζίνας μου και να το κοιτώ κάθε φορά που τα νεύρα μου έχουν χτυπήσει κόκκινο... 

Δεν λέω βέβαια πως δεν πρέπει να μπουν όρια, ή να τα ακούσουν για κάτι που έκαναν...απλά θα πρέπει να γίνει με τον σωστό τρόπο, εξηγώντας ίσως ξανά και ξανά...μέχρι να καταλάβουν γιατί ήταν λάθος η πράξη ή η συμπεριφορά τους, και να δουν από μόνα τους πως δεν θα πρέπει να ξαναγίνει...  Δεν θα πρέπει ποτέ να ξεχνάμε πως μιλάμε σε ένα παιδί, που σημαίνει πως πρέπει να προσπαθούμε να δούμε μέσα από τα μάτια τους, να αναγνωρίσουμε τα συναισθήματα τους, και κυρίως να ακούμε πρώτα τι έχουν να μας πουν-χωρίς κριτική, να τα αφήσουμε να εκφραστούν με τον τρόπο τους, να τα σεβαστούμε.

 Βέβαια είναι και στιγμές, που είναι υπεράνθρωπο το να καταφέρεις να κρατήσεις την ψυχραιμία σου, δεν αντιλέγω...Οι ειδικοί όμως προτείνουν: Μέτρα ως το δέκα, πάρε βαθιές αναπνοές και απομακρύνσου για λίγο από την σκηνή του "δράματος" μέχρι να ηρεμήσεις... Πρέπει πάντα να θυμόμαστε πως πίσω από την όποια "κακή" συμπεριφορά των παιδιών, υπάρχει σίγουρα μια εξήγηση, αν λάβουμε ως δεδομένο πως όλα τα παιδιά θέλουν να είναι και να φέρονται καλά, για να κάνουν χαρούμενους τους γονείς τους. Απλά είναι στο δικό μας χέρι να αναγνωρίσουμε την αιτία της άσχημης συμπεριφοράς. Σίγουρα θα υπάρχει πάντα μια εξήγηση. Κανένα παιδί δεν φέρεται άσχημα γιατί..."έτσι, χωρίς λόγο". Εμείς ήμαστε οι ενήλικες, κι εμείς με το τρόπο μας θα τα καθοδηγήσουμε εκεί που θέλουμε, αρκεί να βρούμε τον σωστό τρόπο...