To catch up....που λέμε και στο χωριό μου!

Ξέρω, πέρασε πάλι πολύς καιρός από την τελευταία ανάρτηση. Και η αλήθεια είναι πως στο μεταξύ έγιναν τόσα πολλά πράγματα, αλλά ποτέ δεν ένιωσα την ανάγκη να τα μοιραστώ έως τώρα. Ξαφνικά νιώθω όμως πως μου έλειψε το blogάκι μου. Έτσι, δειλά-δειλά, ανοίγω ξανά το "σπιτικό" μου, να καλοδεχτώ όποιον θέλει να μπει!

Λίγο μετά τα Χριστούγεννα λοιπόν, που έχουμε να τα πούμε, συνέβη η εξής αλλαγή στη ζωή μου.

Όπως πολλές χιλιάδων Ελλήνων, ήρθε και η σειρά μου, να μείνω άνεργη... Αυτό που λένε "Σήμερα εσύ, αύριο εγώ"; Έτσι ακριβώς! Όχι πως ξαφνιάστηκα, ήταν απόλυτα αναμενόμενο, δρομολογημένο εδώ και πολύ καιρό. Απλά όταν χάνεις μια καθημερινότητα 13 χρόνων, όσο να πεις, μια ήττα την τρως! Δε με έριξε τόσο πολύ ωστόσο. Ασχολήθηκα με πράγματα που δεν είχα το χρόνο παλαιότερα να κάνω, έμεινα με τα παιδιά μου, χάρηκα (και χαίρομαι ακόμα) το σπίτι μου, νιώθω πιο ήρεμη. Έκανα βέβαια προσπάθειες να βρω δουλειά, αλλά το πήρα απόφαση πως μάλλον θα έχω...μεγάλη καλοκαιρινή άδεια φέτος! (αν βέβαια κάνει καλοκαίρι, γιατί προς το παρόν πιο πολύ φθινόπωρο μου θυμίζει ο καιρός). Κοιτάζω πάντως να εκμεταλλευτώ όσο περισσότερο μπορώ την κατάσταση, και να βλέπω μόνο τα θετικά της.

Τα παιδιά μου μέρα με τη μέρα μεγαλώνουν, ωριμάζουν, ανεξαρτητοποιούνται. Και το πιο ευχάριστο στην όλη φάση, είναι πως όλα αυτά τα ζω από κοντά, full time, 7/24, όπως έκαναν ολόκληρες γενιές μανάδων, πολύ καιρό πριν! 

Ο Βαγγέλης τελειώνει το νηπιαγωγείο, και μόλις χτες κάναμε την εγγραφή στην α΄δημοτικού! Μου φαίνεται απίστευτο, αυτό το μικρό πλασματάκι του μισού μέτρου, σε λίγους μήνες θα είναι πρωτάκι! Σαν χτες τον κράτησα αγκαλιά για πρώτη φορά, και όμως, τώρα έχει άποψη, περιέργεια, δίψα για μάθηση, γίνεται αντράκι, κρατάει όμως ακόμα και το παιδικό του. Κρύβεται στην αγκαλιά μου όταν αστράφτει και μπουμπουνίζει, χαϊδεύεται όταν τον παίρνω από το σχολείο του και είμαστε μόνοι στο σπίτι, περιμένει με χαρά το χάδι, την αγκαλιά, το φιλί, την επιβεβαίωση. Βιώνει τα καλά και τα κακά της συμβίωσης με φίλους και γνωστούς. Πληγώνεται από φίλους, δένεται με φίλους....μπαίνει στον πραγματικό κόσμο...

Η Ιωάννα, από την άλλη, του χρόνου θα πάει προνήπια! Το μπουμπουκάκι μου, μια σταλίτσα παιδάκι (είναι και κοντούλα), φέτος πρώτη φορά στον παιδικό σταθμό, μου μιλάει για τις φίλες της, μου φέρνει κάθε μέρα λουλουδάκια όταν επιστρέφει από το σχολείο της παρέα με τον παππού της, μου δείχνε με υπερηφάνεια τις εργασίες της! Με ρωτάει αν ξέρω την πυραμίδα με τα φαγητά (μεσογειακής διατροφής), με ενημερώνει για τις εποχές, τις γιορτές, τα ζώα. Είναι πολύ ώριμη για την ηλικία της, το επιβεβαιώνει και η δασκάλα της. Μου κάνει συζητήσεις σαν έφηβο παιδί, νουθετεί τον αδελφό της (χαχα), και είναι πολύ, μα πολύ ανεξάρτητη!  Και γλωσσού ενίοτε! Αλλά πάντα πολύ τρυφερή και γλυκιά, όλο νάζι και τσαχπινιά! 

Τώρα ετοιμαζόμαστε για τις "τελετές λήξης" όπως τις λέω. Καλοκαιρινές γιορτές στο σχολείο, επίδειξη στο μπαλέτο, εξετάσεις για κίτρινη ζώνη στο tae kwon do! Οι μέρες μας γεμάτες, αλλά γλυκιές! Συζητάμε για τις καλοκαιρινές διακοπές. Θέλουν να πάνε στους παππούδες τους "χωρίς εσάς όμως, για λίγες μέρες", λένε και τα ματάκια αστράφτουν, γιατί οι διακοπές με τους παππούδες πάντα έχουν μια γλύκα διαφορετική, που μένει φυλακισμένη στο νου και την καρδιά! Φυσικά και θα πάνε, όπως πήγαν και το Πάσχα μια βδομάδα μόνα τους στην Έδεσσα, χωρίς εμάς. Και παρόλο που κάθε φορά που μιλούσαμε στο τηλέφωνο ή το skype μας ζητούσαν να πάμε να τα πάρουμε, μόλις κλείναμε το ξεχνούσαν και ξεφάντωναν με τη γιαγιά και τον παππού! Παρόλο που η μαμά και ο μπαμπάς έβλεπαν το σπίτι άδειο και αναρωτιόμασταν πως ήταν η ζωή πιο πριν, χωρίς παιδιά!

Ήρθαν τα γενέθλια μας (όλων μας), πέρασαν, διασκεδάσαμε με φίλους και γνωστούς, μεγαλώσαμε κατά κάτι, και είμαστε πιο δεμένοι, ήρεμοι και αγαπημένοι από ποτέ. Και ελπίζω και εύχομαι όλο αυτό να μεγαλώνει μέρα με τη μέρα πιο πολύ, να μην αφήσουμε τίποτα αρνητικό από τον έξω κόσμο να ταράξει το λιμανάκι μας!

Σας φιλώ!!!