Καλώς ήρθατε...

Παρασκευή 21 Ιανουαρίου 2011

Μεγαλώνουμε....


Τι ωραίο που είναι όταν μπορείς πια να επικοινωνείς λεκτικά με το παιδί σου, να ακούς από το ίδιο τι αισθάνεται, τι σκέφτεται, πόσο δουλεύει η φαντασία του και το μυαλό του; Όχι πως δεν είναι χαριτωμένα και σε πιο μικρή ηλικία, τότε έχουν άλλα χαρίσματα, αλλά όταν πια μπορούν να συντάσσουν προτάσεις και να εξωτερικεύουν σκέψεις και συναισθήματα.....είναι σκέτη μαγεία.

Πόση γλύκα μπορεί να στάζει ένα παιδικό στοματάκι; Τα ακούς να μιλάνε και πολλές φορές σε αφήνουν άναυδο! Και ιδίως όταν πρόκειται για το δικό σου το καμάρι, εεε, αισθάνεσαι και πέντε πόντους ψηλότερος, πως να το κάνουμε!!!

Ο Βαγγέλης δε σταματάει να μιλάει....όση ώρα είναι ξυπνητός, δεν κλείνει το στοματάκι του. Βασικά, τώρα που το σκέφτομαι ακόμα και στον ύπνο του παραμιλάει! Πολύ πάρλα, και τι δε λέει, φτιάχνει ιστορίες, υποδύεται διάφορα ζωάκια, με ιδιαίτερη προτίμηση στον ιπποπόταμο και τον ελέφαντα, υποδύεται τραγουδιστές, και μάλιστα τον Jon Bon Jovi και τον Michael Jackson (!), από Έλληνες προτιμά τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου (είναι της ποιότητας, δε μπορείς να πεις), και φυσικά ρωτάει για τα πάντα. Όρεξη να έχεις να απαντάς! 

Προχτές το βράδυ ρωτάει τον μπαμπά του, Μπαμπά, αύριο θα πας στη δουλειά;
Μπαμπάς: Όχι, θα έχω άδεια!
Βαγγέλης: Γιατί;
Μπαμπάς: Έτσι αγάπη μου, μου έδωσαν άδεια από τη δουλειά μου (ξέρετε, αυτές τις υποχρεωτικές, στα πλαίσια της οικονομικής κρίσης..., μην το θίξω τώρα!)
Βαγγέλης: Και πότε θα σου δώσουν γεμάτα;
Ρίξαμε πολύ γέλιο!!!
Η μικρούλα μας, από την άλλη, η Ιωάννα, είναι στη φάση που θέλει να ανακαλύψει τον κόσμο, όρθια πια, στηριγμένη στα δικά της μικροσκοπικά ποδαράκια! Πιάνεται από όπου βρει, με ιδιαίτερη προτίμηση στα ριχτάρια και τα καρέ της μαμάς (να είναι καλά το σίδερο!), και κάνει τα πρώτα δειλά βηματάκια, με κραυγές χαράς όταν τα καταφέρνει και ανακαλύπτει κάτι καινούριο! Φυσικά οι τούμπες δίνουν και παίρνουν, αλλά έχει πείσμα! Επίσης, μέσα στο παραμιλητό της, ξεφεύγουν κάτι κραυγούλες που μερικές φωνές μοιάζουν με "μαμά" ή "μπαμπά", και μεις όλο καμάρι, χαζογελάμε! "Βρε λες να αρχίσει να μιλάει η μικρή διάνοια;"


Τι ωραίο να βλέπεις τα λουλουδάκια σου να ανθίζουν!


 

2 σχόλια:

marina είπε...

Οντως δεν υπαρχει τιποτα πιο ομορφο απο το να μιλανε!Αν και ερχονται στιγμες που αναζητας λιγη ησυχια...αλλα λατρευω την ομιλια τους και ολα τα υπεροχα που πετανε!!!Να χαιρεσαι τα παιδακια σου.

Μαμά Κουκουβάγια είπε...

Πράγματι, Marina, οι στιγμές ησυχίας είναι είδος προς εξαφάνιση πλέον....

Δημοσίευση σχολίου

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...