Κούνια που με κούναγε...

Πάει πολύς καιρός που δεν έχω γράψει, αλλά δεν είχαμε internet, οπότε ήταν αδύνατη η πρόσβαση μου στο blogάκι μου...και πολύ μου έλειψε! Βέβαια, από την άλλη, δε μπορώ να πω ότι πέρασα και την πιο ωραία φάση της ζωής μου! 

Καταρχήν, από τέλη Ιανουαρίου, τα μωράκια μου αρρωσταίνουν εναλλάξ με πυρετό, πότε βήχας πότε συνάχι, αμάν πια!!! Άντε να μπει η άνοιξη να ηρεμήσουμε λιγάκι... Είναι και ο φόβος της γρίπης...εχτές έμαθα για μια γνωστή κυρία, αυτή που έχει το κυλικείο στο γραφείο που εργάζομαι εγώ και ο άντρας μου, η οποία πέθανε από τη γρίπη και στεναχωρήθηκα πάρα πολύ...όταν απλά τα ακούς ίσως και να μη σε απασχολούν πάρα πολύ, όταν όμως είναι δίπλα σου, συμβαίνει σε ανθρώπους που ξέρεις, τότε ταρακουνιέσαι πιο πολύ...νιώθεις την ανάσα του στο σβέρκο σου, και η αλήθεια είναι ότι είναι... πολύ ανατριχιαστική ανάσα!!!

Από την άλλη, αναγκάστηκα να πάρω αποφάσεις και να κάνω πράγματα που έλεγα ότι ποτέ δεν πρόκειται να πάρω ή να κάνω, no matter what!!! Τελικά, διαπίστωσα, λίγο οδυνηρά, είναι η αλήθεια, ότι όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια και μιλάνε, ο Θεός πρέπει να το διασκεδάζει πάρα πολύ! Σα να τον βλέπω, στα άσπρα του ντυμένο, να μας κοιτάει και να κουνάει το κεφάλι του γελώντας, ενώ λέει στα χερουβείμ, "κούνια που την κούναγε την καημένη...".

 Εδώ και καιρό νιώθω ότι έχω πιάσει πάτο, λίγο που κλείστηκα στο σπίτι με τα παιδιά, λίγο ο θηλασμός που ακόμα κρατά, λίγο το πάρτυ ορμονών, λίγο από όλα τέλος πάντων, ήρθα και μπούκωσα! Και πάνω που πήρα την απόφαση ότι δεν πάει άλλο πια να νιώθω έτσι όπως νιώθω, γιατί επηρεάζω και τους άλλους (και ας μη το θέλω), και ότι ήρθε η ώρα να δώσω μια και να ξεκολλήσω για να αρχίσω να βγαίνω προς την επιφάνεια και πάλι, να βρω τον παλιό μου εαυτό, τη γυναίκα που γνώρισε ο άντρας μου και όχι το καταθληπτικό και αγέλαστο πλάσμα που κατάντησα...πάρε το χαστούκι σου! Ταρακουνήθηκα σύσωμη, βρέθηκα σε πολύ δύσκολη θέση, και ό,τι και να αποφάσιζα, μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Τι κάνουμε τώρα; Μερικές φορές το να κάνεις το σταυρό σου απλά δεν βοηθάει...Να σκεφτείς λογικά...έλα όμως που η καρδιά σου πονάει! Και πιο είναι και το λογικό σε τελική; Λογικό για μένα που έχω το ζόρι ή για τον άλλον, που είναι έξω από το χορό;

'Οπως και να έχει, πρέπει πάλι να συνεχίσουμε...οπότε είμαι ξανά στο στάδιο της κλωτσιάς,  που δίνω μια γερή ώθηση για να ξεκολλήσω...αυτή τη φορά ελπίζω να τα καταφέρω!