Αγανάκτηση!!!

Σήμερα έχω πολύ περίεργη διάθεση...Νιώθω θλιμμένη, νιώθω θυμωμένη, έχω ένα βάρος μέσα μου που δε με αφήνει να πάρω ανάσα....Στεναχωριέμαι τόσο πολύ για όλη αυτή την κατάσταση που ζούμε...Παντού ακούω μόνο μαύρες σκέψεις, δυσοίωνες για το μέλλον μας και των παιδιών μας...Καμία ασφάλεια, καμία πρόνοια, καμία σιγουριά...Σχολεία χωρίς βιβλία, χωρίς δασκάλους, μερικά και χωρίς τοίχους...έκτακτες εισφορές, νέοι φόροι, μειώσεις μισθών, ξανά φόροι, ξανά εισφορές, υποχρεωτικές άδειες άνευ αποδοχών...θα μείνουμε χωρίς δουλειά; θα κλείσει η εταιρεία μας; τι να κάνουμε για να εξασφαλίσουμε το μέλλον των παιδιών μας; μήπως να πάρουμε τα βουνά ή να πάμε καλύτερα σε καμιά άλλη χώρα; 

Τον τελευταίο καιρό γίνονται μόνο τέτοιες συζητήσεις...και όλοι σκύβουμε το κεφάλι και περιμένουμε παθητικά να δούμε τι άλλο θα μας ξημερώσει; Μήπως λίγο το παρακάνουμε κι εμείς; μήπως πρέπει να ξυπνήσουμε λίγο από το λήθαργο και να ταράξουμε τα νερά μας; μήπως πρέπει λίγο να τρίξουμε τα δόντια στους κυρίους που μας εξουσιάζουν (γιατί σίγουρα δε μας κυβερνούν); μήπως πρέπει να διεκδικήσουμε το μέλλον μας, το μέλλον των παιδιών μας; 

Γιατί ok ρε φίλε υπουργέ-πρωθυπουργέ-και όποιος στο διάολο είσαι, που όταν είναι να βγεις μας τάζεις λαγούς με πετραχήλια, βλέπεις ότι λεφτά υπάρχουν και μας τα τάζεις απλόχερα, υπόσχεσαι κράτος πρόνοιας, κοινωνική αλληλεγγύη, οικονομική ανάπτυξη και άλλες μπαρούφες (για να μην πω τη λέξη που μου έρχεται στο μυαλό...you know), και όταν τελικά με τον ένα ή τον άλλο τρόπο βγαίνεις, μας ξεφουρνίζεις ότι όχι μόνο λεφτά δεν υπάρχουν και ότι είναι άνθρακας ο θησαυρός, αλλά μας πετάς και ευθαρσώς στα μούτρα ότι μαζί τα φάγαμε...Σοβαρά;;; κι εγώ γιατί δεν το κατάλαβα ότι τρώγαμε μαζί;;; Εγώ γιατί θυμάμαι μια ζωή να δίνω, και με το παραπάνω, και ποτέ σε τελική να μην έχω αυτό που μου αξίζει; ούτε καν αυτό για το οποίο πληρώνω, ούτε καν το αυτονόητο; Γιατί να αναγκάζομαι να πληρώνω από την τσέπη μου τα εμβόλια που το ΙΚΑ δεν έχει λόγω έλλειψης χρημάτων, γιατί να πληρώνω τα συροπάκια του βήχα που το ΙΚΑ δεν χορηγεί πια, γιατί να πληρώνω τα βιβλία της κατά τα άλλα δωρεάν παιδείας που μου παρέχεις (ξέρω και με τον Τοτό για όποιον ενδιαφέρεται), γιατί να θεωρώ δεδομένο ότι δε θα πάρω ποτέ σύνταξη κι ας μου κρατάς ένα σκασμό λεφτά κάθε μήνα από το μισθό μου με νταβατζιλίκι; Γιατί θα πρέπει να κάνω εκπτώσεις από το όνειρο μου, από τη ζωή μου; Επειδή είχα την ατυχία να γεννηθώ στην Ελλάδα, και ακόμα χειρότερα να γεννήσω τα παιδιά μου στην Ελλάδα θα πρέπει να τιμωρούμαστε οικογενειακώς; 

Το παιδί μου ξεκινάει σχολείο...η χαρά μου είναι πολύ μεγάλη...αλλά σκιάζεται από όλες αυτές τις μαύρες σκέψεις...γιατί το μέλλον μας είναι στα χέρια όλων αυτών των χαραμοφάιδων...Ανοίγω την tv και μόλις τους βλέπω μου έρχεται μια αηδία, θέλω να ξεράσω με το θράσος και την υπεροψία τους...Το χέρι ανοίγει αυτόματα στο γνωστό σήμα της μούντζας, αλλά έχω και μωρά παιδιά και δε θέλω να μάθουν από τώρα να μουτζώνουν...
Πρέπει να κάνουμε κάτι...ο κόμπος έφτασε στο χτένι, και όσο σκύβουμε το κεφάλι, τόσο μας περνάνε για ζώα και μας φορτώνουν περισσότερα...
Όχι, δεν ξύπνησα τώρα εγώ, απλά το βάρος άρχισε να με λυγίζει, και δε μπορώ να σηκώσω κι άλλο...