Αλύπητα όμως....

Την κάναμε τη γιορτή μας, και είπαμε και το ποίημα "με μπρίο" όπως με ενημέρωσε η δασκάλα του Βαγγέλη! Για την ακρίβεια μου είπε ότι "λόγω του ότι είναι πολύ ήσυχος στην τάξη, στο μυαλό μου για τη Χριστουγεννιάτικη γιορτή τον είχα για το ρόλο του Ιωσήφ, όμως όταν βγήκε και είπε το ποίημα του με τόσο μπρίο, πραγματικά εξεπλάγην, και από τότε δε μπορώ να τον φανταστώ παρά μόνο σε πρωταγωνιστικό ρόλο"...Χαχαχα, το μωρό μου μας εκπλήσσει καθημερινά! 

Φυσικά όλες αυτές τις μέρες, στο σχολείο τους μάθανε τόσο για τον πόλεμο του '40, όσο και για την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης, οπότε έπεσε πολύ πληροφόρηση σχετικά με πολέμους, και όπως καταλαβαίνετε, στο σπίτι μας γίνεται χαμός...όλα τα μακριά αντικείμενα χρησιμοποιούνται ως όπλα, και κυνηγάμε Γερμανούς και "Μακαρονάδες" όπως λέει ο Βαγγέλης, όλη μέρα.
Φωνάζει "ΑΕΡΑΑΑΑΑ", χώνεται κάτω από τα μαξιλάρια του καναπέ, φωνάζει "Μπαμ, Μπουμ, τώρα θα σου δείξω εγώ Μακαρονά", "ΌΧΙ"...και τα καταφέρνει να κάνει το σαλόνι πεδίο μάχης, κυριολεκτικά όμως!!! Η Ιωάννα εκτελεί χρέη αντίπαλου, καθώς είναι αυτή στην οποία απευθύνονται οι περισσότεροι πυροβολισμοί.. Τρέχει ο Βαγγέλης και την κυνηγάει με τα όπλα του, τρέχει κι αυτή γελώντας και σηκώνοντας τα χεράκια της για να "γλιτώσει" από τα πυρά και φωνάζοντας που και που "μπαμ"...Πολύ γέλιο να τα βλέπεις να παίζουν έτσι...Φυσικά έχουμε και μουσική υπόκρουση!!! Βέβαια, τραγουδάμε τον "Ντούτσε" και τα "Παιδιά της Ελλάδος"...Χαμός γίνεται!!! Εχτές το βράδυ μου λέει ο Βαγγέλης: 

"Μαμά, ξέρεις τι έγινε το 1940; Ο Δήμαρχος της Ελλάδας (;) αποφάσισε να κάνει πόλεμο, και οι στρατιώτες πήραν τα τουφέκια και τα όπλα τους, και πήγαν να πολεμήσουν για να διώξουν τους Μακαρονάδες...φώναζαν ΑΕΡΑ, και μπαμ και μπουμ τους πυροβολούσαν για να φύγουν...τους πυροβολούσαν αλύπητα όμως, και στο τέλος κατάφεραν και νίκησαν...ξέρεις τι θα πει αλύπητα; θα πει με πολύ δύναμη"!!!