Ζωγραφίζεις το όνειρο σου...

Πηγή

Ζωγραφίζεις το όνειρο σου...σαν τα μικρά παιδιά κι εσύ, παίρνεις χαρτί, παίρνεις μπογιές και φτιάχνεις το πιο όμορφο τοπίο...γαλανός ουρανός, ένας ήλιος να λάμπει χαμογελαστός και παιχνιδιάρης, ευτυχισμένοι άνθρωποι, με ένα χαμόγελο τεράστιο...ένας κήπος καταπράσινος, με δέντρα και λουλούδια...ένα σπίτι με καπνό να βγαίνει από την καμινάδα...πουλάκια να τριγυρνούν στον ουρανό...Σ' αρέσει πολύ...μοιάζει με το όνειρο που είδες, αλλά κάτι λείπει...α, ναι! Ρίχνεις και λίγη χρυσόσκονη, έτσι για να λάμπει πιο πολύ...να γίνει πιο μαγικό, να μοιάζει στο όνειρο σου! Ωραίο! Μακάρι μόνο να μπορούσες να ζωγραφίσεις και αυτή την υπέροχη μυρωδιά κανέλας και βανίλιας που είχε το όνειρο...Ξέρεις τι μπορείς να κάνεις, τρίψε λίγο ξύλο κανέλας, ρίξε και λίγη σκόνη βανίλιας στο χαρτί...α, το πέτυχες! Μοιρίζει όπως στο όνειρο! Τέλειο! Κάθεσαι και το καμαρώνεις, χαμογελώντας...νιώθεις την ίδια γαλήνη που ένιωθες και όταν έβλεπες το όνειρο....χαλαρώνεις, μια ζεστασιά απλώνεται στο κορμί σου...είναι σα να το ζεις! Τι υπέροχη αίσθηση...τι τυχερή που είσαι να ζεις το όνειρο! Χαίρεσαι και πάνω στη χαρά σου.....κάνεις μια κίνηση και...πέφτει το μπουκάλι με τη μπογιά πάνω στο χαρτί! Μια μουντζούρα...Ωχ, πάνε τα χρώματα, δε φαίνεται η χρυσόσκονη, κρύφτηκαν οι άνθρωποι, έσβησαν τα χαμόγελα...κι ο ήλιος...που είναι ο ήλιος; Τώρα;Δε θα βλέπεις το όνειρο σου στο χαρτί; για αυτό το ζωγράφισες, για να το βλέπεις και να το ζεις κάθε μέρα, κάθε στιγμή...τώρα έχεις μπροστά σου μια μουντζούρα! Μόλις τελείωσες το έργο σου και...ξανά από την αρχή; Να το διορθώσεις, πως; Να κάνεις άλλο; μα δε θα είναι το ίδιο όμως! Νιώθεις απελπισία, χρειάζεσαι βοήθεια, μόνη δε μπορείς να το ξανακάνεις...νιώθεις εξαντλημένη!  Μια θλίψη...απέραντη θλίψη, και κλάμα βουβό...για το όνειρο που χάθηκε...

Θαρροῦσα ὡς τώρα -φίλοι μου καλοί-

θαρροῦσα ὡς τώρα...

πῶς ὅλα τὰ πράματα βαδίζουν στὴ γῆ

μὲ τὸ ἀληθινό τους χρῶμα.

Ἡ Χαρὰ ἄσπρη.

Ἡ Θλίψη χλωμή.

Ὁ Ἔρωτας ρόδινος

Ο Θάνατος μαῦρος.

Ἔτσι θαρροῦσα...

Καὶ περνοῦσα τὶς μέρες μου,

μὲ τὰ χρώματά μου τακτοποιημένα.

Με τα ὄνειρά μου συγυρισμένα.

Μὲ τὰ ποιήματά μου καθαρογραμμένα...

Γιατὶ ἔτσι τά ῾βλεπα.

Ἔτσι νόμιζα.

Μιὰ μέρα -φίλοι μου καλοί-

ἕνα σταχτὺ σύννεφο ἄφησε τὸν οὐρανό του

κι ἔπεσε στὴ κάμαρά μου.

Καὶ τότε... ὅλα... ἔχασαν τὸ χρῶμα τους.

Η Θλίψη ἔγινε σταχτιά.
Σταχτιὰ κι η χαρά.
Σταχτὺς κι o  Ἔρωτας.
Καὶ σταχτύς -ἀλίμονο- κι ο Θάνατος.

Ὦ Σειρῆνα, ἐσύ...
Ἐσὺ ποὺ τά ῾βαψες ὅλα.
Ποὺ τ᾿ ἄλλαξες ὅλα,
γιατί δὲν ἄφηνες τὸ Θάνατο
-τουλάχιστον αὐτόν-
νὰ μὲ πάρει μὲ τ᾿ ἀληθινό του χρῶμα;

Μενέλαος Λουντέμης, Ο σταχύς θάνατος
από την ποιητική συλλογή "Κάτω από το κάστρο της Ελπίδας"