Σχέσεις και όρια

Πολύ συχνά μιλάμε για τα όρια που πρέπει να βάζουμε στα παιδιά μας, και πόσο απαραίτητα είναι αυτά στην ανατροφή τους. Όλοι οι ειδικοί συμφωνούν ότι τα όρια στη συμπεριφορά των παιδιών είναι απαραίτητα προκειμένου αυτά να νιώσουν ασφάλεια και να αναπτύξουν μια ομαλή ψυχοκοινωνική συμπεριφορά. Ως γονείς λοιπόν είμαστε υποχρεωμένοι, αν θέλουμε να μεγαλώσουμε και να γαλουχήσουμε υγιείς και ολοκληρωμένες προσωπικότητες, να οριοθετούμε τη συμπεριφορά των παιδιών μας. Δε θα μπω σε λεπτομέρειες, ούτε θα αναπαράγω τους τρόπους που μπαίνουν τα όρια, αυτά άλλωστε είναι καταγεγραμμένα σε άπειρους τόμους βιβλίων, σε άπειρες αναρτήσεις ανά το διαδίκτυο....

Photo by Daniela Caneschi

Το μόνο που θέλω να προσθέσω είναι μια δική μου διαπίστωση...
Πως για να πετύχουμε στο όλο εγχείρημα της οριοθέτησης της συμπεριφοράς των παιδιών μας, μάλλον θα πρέπει πρώτα από όλα να επαναπροσδιορίσουμε τα δικά μας όρια. Τα προσωπικά μας όρια σε σχέση με τον εαυτό μας, το σύντροφο μας, τους γονείς μας, τα αδέλφια μας, τα πεθερικά μας, τους φίλους μας και πάει λέγοντας. Είναι τουλάχιστον άδικο να θέτουμε όρια στους άλλους, ιδίως σε άτομα που τώρα μαθαίνουν και πλάθουν χαρακτήρα, ενώ εμείς ξέρουμε πως έχουμε ξεπεράσει πρώτοι τα δικά μας. Μιλάμε με ασέβεια, πληγώνουμε εσκεμμένα τους γύρω μας επειδή έχουμε πληγωθεί οι ίδιοι, αδιαφορούμε για τα αισθήματα των άλλων χώνουμε τη μύτη μας σε πράγματα που δε μας αφορούν, κριτικάρουμε και δε συζητάμε, κάνουμε κήρυγμα για αυτά που εμείς πιστεύουμε ως σωστά ισοπεδώνοντας τις αντιλήψεις των άλλων, γινόμαστε εγωκεντρικοί, σταματάμε να ακούμε επί της ουσίας, "ακούμε" λόγια πίσω από τα λόγια που ειπώνονται με αποτέλεσμα να καλλιεργούμε μια αδικαιολόγητη άμυνα σε ανύπαρκτη επίθεση, αποφεύγουμε τον διάλογο και την αυτοκριτική... Αν κάνεις λίγο πίσω και ξαναδιαβάσεις αυτή τη λίστα, θα δεις ότι βάζεις όρια στα παιδιά σου, ακριβώς για να μην κάνουν όλα τα παραπάνω, για να μάθουν να φέρονται σωστά. Οπότε λοιπόν, μήπως πρέπει να κοιταχτούμε στον καθρέφτη και μετά να το παίξουμε μεγάλοι παιδαγωγοί και σωστοί γονείς;

Προσωπικά διανύω μια πολύ δύσκολη φάση, καθοριστική για τη ζωή μου. Μετά από πολλές μα πάρα πολλές ώρες συζήτησης με τον εαυτό μου και όχι μόνο, εσωτερικού ψαξίματος και ανάλυσης των καταστάσεων κατέληξα στο εξής: πως πρέπει να προσδιορίσω από την αρχή τις σχέσεις μου...όλες τις σχέσεις, με όλους τους ανθρώπους που είναι στη ζωή μου και φυσικά πάνω από όλους με τον ίδιο μου τον εαυτό. Και πως για να το κάνω αυτό, θα πρέπει να θέσω νέα όρια. Έχω πάρει το σφουγγάρι και σβήνω τα κακώς κείμενα της ζωής μου, όχι τους ανθρώπους, μόνο τις άσχημες καταστάσεις. Θα προσπαθήσω να κρατήσω μόνο τα καλά, αυτά που με κάνουν καλύτερο άνθρωπο, αυτά που θα κάνουν χαρούμενη την οικογένεια μου. Φυσικά αυτό δεν το χρεώνομαι προσωπικά καθώς είναι μια συλλογική δουλειά, αλλά μιλάω για τον εαυτό μου, για την προσπάθεια από δικής μου πλευράς. Θέλει πολύ δουλειά, πολύ κόπο, έχει πολύ πόνο αυτός ο δρόμος, αλλά είναι ο μόνος για να μπορέσω να συνεχίσω σε νέες βάσεις, υγιείς...Προϋποθέτει βέβαια πως οι άλλοι θα σεβαστούν τα νέα όρια και δε θα τα ξαναπαραβιάσουν...Στο μόνο που μπορώ να στηριχτώ, είναι πως όταν αγαπάς κάποιον (κόρη, γιο, αδελφό/η, σύντροφο, γονιό, φίλο/η), τότε δεν το διαπραγματεύεσαι, παρά μόνο σέβεσαι. Σέβεσαι πάνω από όλα το άτομο, τη σχέση σου μαζί του, και κατανοείς την ανάγκη του να επαναπροσδιοριστεί και να επαναπροσδιορίσει τον κόσμο του.