Καλώς ήρθατε...

Τετάρτη 13 Απριλίου 2011

Αχ αυτά τα "να"...

Τον τελευταίο καιρό, νομίζω ότι περνάω μεγάλο άγχος με τον χρόνο...δε μου είναι αρκετός! Και δεν εννοώ ότι δεν προλαβαίνω να κάνω τις δουλειές μου κατά τη διάρκεια της ημέρας! Έτσι κι αλλιώς αυτό το πήρα απόφαση...οι δουλειές δεν τελειώνουν ποτέ! Οπότε ό,τι προλάβουμε, δε θα σκάσουμε κιόλας! Μιλάω για τον χρόνο, τις μέρες, τους μήνες που περνάνε και δεν τους καταλαβαίνω...Τις στιγμές που χάνονται και δεν κατάλαβα πότε τις έζησα...
Και εξηγώ (γιατρέ μου)....Τους τελευταίους 14 μήνες δεν εργάζομαι, καθώς είμαι σε άδεια μητρότητας (με ένα διάλειμμα 1,5 μήνα που δούλευα από το σπίτι, αλλά αυτό είναι μια άλλη, μεγάλη ιστορία). Πήρα μαζεμένα μειωμένα ωράρια, κανονικές άδειες, άδειες μητρότητας, εξάμηνα, ό,τι δικαιούμουν τέλος πάντων...γέννησα με το καλό το κοριτσάκι μου, ξεπετάχτηκε, έγινε ενός έτους και...μετά το Πάσχα επιστρέφω στο γραφείο!!! Μα πότε έγιναν όλα αυτά; Πότε πέρασε αυτός ο άτιμος ο χρόνος; Εγώ που ήμουν; 

Σαν χτες ήμουν με την κοιλιά τούρλα και αγχωνόμουν για το πως θα αντιμετωπίσει ο Βαγγέλης το αδελφάκι που θα ερχόταν. Σαν χτες τρέχαμε στην κλινική να γεννήσουμε, μόνοι εγώ και ο Στάθης...και είδαμε για πρώτη φορά το μουτράκι της Ιωάννας. Σαν χτες πέρασε το περσινό καλοκαίρι, με τα παιδιά στην Χαλκιδική και μετά το Σεπτέμβρη στην Έδεσσα...και εγώ να προσπαθώ να μπω σε μια σειρά με δυο μικρά, να ελέγξω τα ορμονικά μου (που δεν ελέγχονται με τίποτα τα άτιμα), να συνηθίσω τη νέα πραγματικότητα, να, να, να !!! Νομίζω τελικά ότι αυτό το "να" με έφαγε!!! Άφησα τα "να", να μου φάνε το χρόνο μου, να μου κλέψουν τις στιγμές μου... Αντί να χαλαρώσω τελικά και να χαρώ το χρόνο μου, έμεινα να σκέφτομαι, να αναλύω, να αναλώνομαι σε χίλια δυο ανούσια πράγματα, που θα έμπαιναν στο δρόμο τους έτσι κι αλλιώς, και τώρα...θέλω κι άλλο!
Στερνή μου γνώση...θα άλλαζα πολλά...θα χαλάρωνα και θα απολάμβανα, θα έβγαινα πιο πολλές βόλτες με τα παιδιά μου ή και μόνη, θα έπαιζα πιο πολύ μαζί τους και θα άφηνα τις δουλειές, δε θα έπαιρνα τόσο σοβαρά το ότι "έχω δυο παιδιά μικρά και πως θα τα βγάλω πέρα"...θα γελούσα πιο συχνά, δε θα μάλωνα τόσο συχνά, θα έκανα ότι δεν άκουγα πολλά πράγματα που με στενοχώρησαν, θα ανακάλυπτα πιο νωρίς ότι...μου λείπει η χαρά και δε θα την άφηνα να μου φύγει εξαρχής! Θα το ζούσα στο έπακρο, όσο πιο έντονα θα μπορούσα. Γιατί τώρα που τελειώνει ο χρόνος μου ο αποκλειστικός με τα παιδιά μου, ο χρόνος που δεν έχω τη σκοτούρα της δουλειάς, κάτι μέσα μου κλαίει! Γιατί ξέρω ότι ποτέ ο Βαγγέλης δε θα ξαναείναι δυο ετών, και ποτέ η Ιωάννα δε θα ξαναείναι ένα αβοήθητο βρεφάκι που εξαρτάται αποκλειστικά από μένα, και που μέρα με τη μέρα ξεπετάγεται και ανθίζει...
Και μεταξύ μας, ξέρετε τι φοβάμαι πολύ; Ότι σε καμιά δεκαριά χρόνια, πάλι το ίδιο συναίσθημα θα έχω...πάλι θα βλέπω τα παιδιά μου να μεγαλώνουν και θα λέω...πότε έγιναν όλα αυτά; Γιατί τελικά είναι αλήθεια, όταν έχεις παιδιά, τότε καταλαβαίνεις καλύτερα πόσο γρήγορα περνά ο χρόνος! 

12 σχόλια:

eparaskevas είπε...

Άρα, το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να χαλαρώσεις, και να αρχίσεις να το ζείς!!!

Μαμά Κουκουβάγια είπε...

Δεν είναι ότι δεν το έζησα, απλά έχω την αίσθηση ότι δεν το έζησα όσο θα ήθελα...είναι μια αίσθηση ανικανοποίητου, που δε μπορώ να εξηγήσω...λυπάμαι!

Φλώρα είπε...

Αχ αυτά τα «θα»!!!

foufoula89 είπε...

ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΑΙΣΘΗΣΗ ΕΧΩ ΚΑΙ ΕΓΩ ΔΕΝ ΕΙΣΑ Η ΜΟΝΗ ΕΧΩ 3 ΠΑΙΔΙΑ ΔΥΔ ΑΓΟΡΙΑ 9ΧΡ.ΚΑΙ Η ΜΙΚΡΗ ΜΟΥ 2,5 ΧΡ ΚΑΙ ΕΓΩ ΩΡΕς ΩΡΕς ΝΟΜΙΖΩ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΚΟΜΑ ΜΗΝΩΝ.ΟΤΙ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΚΑΝΩ ΑΛΛΑ ΑΠΟ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΕΚΑΝΑ...ΚΤΛ....ΟΛΑ ΛΕΩ ΑΠΟ ΑΥΡΙΟ ΑΛΛΑ ΤΑ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΑΝΑΤΡΕΠΟΥΝ ΠΟΛΛΑ...

Chryssa είπε...

Καλώς σε βρήκα συνονόματη!
Πιστεύω οτι λίγο πολύ όλοι μας το έχουμε νιώσει αυτό που περιγράφεις. Απόλαυσε τις στιγμές σου σαν να μην υπάρχει αύριο!
εκτίμησε όλα όσα έχεις και χαλάρωσε.

είμαι στην διαδικασία αυτού και όταν το πετυχαίνω ειλικρινά το απολαμβάνω
Τα φιλιά μου!
xo

Μαμά Κουκουβάγια είπε...

Λες βρε Φλώρα να μείνουν μόνο "θα"; Λες να μη βάζουμε μυαλό με τίποτα; Δε θέλω να το πιστέψω, που να πάρει...

Μαμά Κουκουβάγια είπε...

Αυτά τα καθημερινά foufoula μου, πως να τα νικούσαμε; Μου φαίνεται ότι πρέπει να το πάρουμε πιο ζεστά και να κάνουμε την υπέρβαση...

Μαμά Κουκουβάγια είπε...

Chryssa, νομίζω έχεις δίκιο... Σαν να μην υπάρχει αύριο!!! Αυτή είναι η λέξη κλειδί...Σε ευχαριστώ πολύ!!!

Ανώνυμος είπε...

Τι μου θύμισες τώρα...ο χρόνος κυλάει σαν νεράκι. Ανοιγοκλείνεις τα μάτια και έχει περάσει μια πενταετία! Αδραξε τη μέρα!

Konstantina Chryssanthopoulou είπε...

Νομίζω γλυκειά μου ότι αγχώθηκες που επιστρέφεις στη δουλειά. Ο χρόνος που έχει μια μαμά μετά τη γέννα δεν μπορεί να περάσει ανέμελα, γιατί είναι χρόνος προσαρμογής στη νέα κατάσταση. Γιατί ξαφνικά η δουλειά στο σπίτι τριπλασιάζεται. Γιατί ίσως κάποια πράγματα πρέπει να γίνουν, γιατί έτσι είναι. Κι εγώ άφησα τις άδειες μητρότητας να περάσουν με τον ίδιο τρόπο. Ξεκουράστηκα όμως. Προσαρμόστηκα. Μη στεναχωριέσαι οι στιγμές με τα παιδιά είναι όλες πολύτιμες, είτε είναι στο σπίτι στον καναπέ, είτε στο πάρκο. Τέτοιες όμορφες στιγμές θα ζήσεις πάάάάάάάάρα πολλές μετά τη δουλειά και τα Σαββατοκύριακα!!! Μην προσπαθείς να σχεδιάσεις ευτυχισμένες στιγμές. Οι προσδοκίες καταστρέφουν την ευτυχία... Άσε τις όμορφες στιγμές να προκύψουν... Ο χρόνος είναι για να περνάει... Ζήσε τις μικρές στιγμές και φύλαξέ τες...
Φιλιά πολλά και καλή επάνοδο στην εργασία...

Μαμά Κουκουβάγια είπε...

Newagemama, αυτό θα προσπαθήσω να κάνω, να την αδράξω!!!
Κωνσταντίνα, σε ευχαριστώ πολύ για τα εμψυχωτικά σου λόγια...

lourdi lourdaki είπε...

ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΚΑΛΗ ΜΟΥ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΥΧΕΣ!!
ΣΟΥ ΕΥΧΟΜΑΙ ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ!!!
ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΙΣ!!!
ΤΑ ΦΙΛΙΑ ΜΟΥ!!!

Δημοσίευση σχολίου

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...