Αχ αυτά τα "να"...

Τον τελευταίο καιρό, νομίζω ότι περνάω μεγάλο άγχος με τον χρόνο...δε μου είναι αρκετός! Και δεν εννοώ ότι δεν προλαβαίνω να κάνω τις δουλειές μου κατά τη διάρκεια της ημέρας! Έτσι κι αλλιώς αυτό το πήρα απόφαση...οι δουλειές δεν τελειώνουν ποτέ! Οπότε ό,τι προλάβουμε, δε θα σκάσουμε κιόλας! Μιλάω για τον χρόνο, τις μέρες, τους μήνες που περνάνε και δεν τους καταλαβαίνω...Τις στιγμές που χάνονται και δεν κατάλαβα πότε τις έζησα...

Και εξηγώ (γιατρέ μου)....Τους τελευταίους 14 μήνες δεν εργάζομαι, καθώς είμαι σε άδεια μητρότητας (με ένα διάλειμμα 1,5 μήνα που δούλευα από το σπίτι, αλλά αυτό είναι μια άλλη, μεγάλη ιστορία). Πήρα μαζεμένα μειωμένα ωράρια, κανονικές άδειες, άδειες μητρότητας, εξάμηνα, ό,τι δικαιούμουν τέλος πάντων...γέννησα με το καλό το κοριτσάκι μου, ξεπετάχτηκε, έγινε ενός έτους και...μετά το Πάσχα επιστρέφω στο γραφείο!!! Μα πότε έγιναν όλα αυτά; Πότε πέρασε αυτός ο άτιμος ο χρόνος; Εγώ που ήμουν; 

Σαν χτες ήμουν με την κοιλιά τούρλα και αγχωνόμουν για το πως θα αντιμετωπίσει ο Βαγγέλης το αδελφάκι που θα ερχόταν. Σαν χτες τρέχαμε στην κλινική να γεννήσουμε, μόνοι εγώ και ο Στάθης...και είδαμε για πρώτη φορά το μουτράκι της Ιωάννας. Σαν χτες πέρασε το περσινό καλοκαίρι, με τα παιδιά στην Χαλκιδική και μετά το Σεπτέμβρη στην Έδεσσα...και εγώ να προσπαθώ να μπω σε μια σειρά με δυο μικρά, να ελέγξω τα ορμονικά μου (που δεν ελέγχονται με τίποτα τα άτιμα), να συνηθίσω τη νέα πραγματικότητα, να, να, να !!! Νομίζω τελικά ότι αυτό το "να" με έφαγε!!! Άφησα τα "να", να μου φάνε το χρόνο μου, να μου κλέψουν τις στιγμές μου... Αντί να χαλαρώσω τελικά και να χαρώ το χρόνο μου, έμεινα να σκέφτομαι, να αναλύω, να αναλώνομαι σε χίλια δυο ανούσια πράγματα, που θα έμπαιναν στο δρόμο τους έτσι κι αλλιώς, και τώρα...θέλω κι άλλο!

Στερνή μου γνώση...θα άλλαζα πολλά...θα χαλάρωνα και θα απολάμβανα, θα έβγαινα πιο πολλές βόλτες με τα παιδιά μου ή και μόνη, θα έπαιζα πιο πολύ μαζί τους και θα άφηνα τις δουλειές, δε θα έπαιρνα τόσο σοβαρά το ότι "έχω δυο παιδιά μικρά και πως θα τα βγάλω πέρα"...θα γελούσα πιο συχνά, δε θα μάλωνα τόσο συχνά, θα έκανα ότι δεν άκουγα πολλά πράγματα που με στενοχώρησαν, θα ανακάλυπτα πιο νωρίς ότι...μου λείπει η χαρά και δε θα την άφηνα να μου φύγει εξαρχής! Θα το ζούσα στο έπακρο, όσο πιο έντονα θα μπορούσα. Γιατί τώρα που τελειώνει ο χρόνος μου ο αποκλειστικός με τα παιδιά μου, ο χρόνος που δεν έχω τη σκοτούρα της δουλειάς, κάτι μέσα μου κλαίει! Γιατί ξέρω ότι ποτέ ο Βαγγέλης δε θα ξαναείναι δυο ετών, και ποτέ η Ιωάννα δε θα ξαναείναι ένα αβοήθητο βρεφάκι που εξαρτάται αποκλειστικά από μένα, και που μέρα με τη μέρα ξεπετάγεται και ανθίζει...

Και μεταξύ μας, ξέρετε τι φοβάμαι πολύ; Ότι σε καμιά δεκαριά χρόνια, πάλι το ίδιο συναίσθημα θα έχω...πάλι θα βλέπω τα παιδιά μου να μεγαλώνουν και θα λέω...πότε έγιναν όλα αυτά; Γιατί τελικά είναι αλήθεια, όταν έχεις παιδιά, τότε καταλαβαίνεις καλύτερα πόσο γρήγορα περνά ο χρόνος!