Μαμά μου...

Είναι κάμποση ώρα που κοιτώ την οθόνη του υπολογιστή, προσπαθώντας να γράψω κάτι για τη μαμά μου, κάτι πολύτιμο, κάτι ευφάνταστο, κάτι μοναδικό, που να της δείχνει:

πόσο πολύ την αγαπώ,

πόσο την εκτιμώ,

πόσο ευγνώμων της είμαι για όλα αυτά που έγινα χάρη σε κείνη (και τον πατέρα μου, αλλά αυτός θα περιμένει τη σειρά του),

πόσο την ευχαριστώ για όλες τις θυσίες της και την υπομονή της,

πόσο με ξεμπλοκάρει μερικές φορές όταν πελαγώνω,

πόση ανακούφιση νιώθω όταν της μιλώ,

πόσο λυπάμαι όταν τη στεναχωρώ,
πόσο ήσυχη με κάνει να αισθάνομαι που ξέρω ότι τα παιδιά μου είναι σε καλά χέρια όσο εγώ λείπω στη δουλειά,

πόσο δίκιο έχει μερικές φορές (εκνευριστικά ίσως),
πόση θλίψη νιώθω και χαλιέμαι για όλη την υπόλοιπη μέρα, κάθε φορά που βλέπω στο όνειρο μου ότι πεθαίνει (πάντα όμως ξαναγυρνάει με κάποιο τρόπο, σε κάθε όνειρο),

πόσο την καταλαβαίνω τώρα που έγινα κι εγώ μαμά,

πόσο τυχερή είμαι που είναι η μαμά μου....

Δεν ξέρω όμως πως να βάλω κάτω τις σκέψεις μου, πως να γράψω τα γράμματα για να σχηματιστούν οι λέξεις, πως να εκφράσω με λόγια όλα αυτά τα χρώματα, τα αρώματα και τις γεύσεις που μου έρχονται κάθε φορά που την σκέφτομαι...

Το μόνο που μπορώ να γράψω είναι:

Μαμά μου, σε αγαπώ πολύ, και ας μη σου το λέω με λόγια, να είσαι γερή και δυνατή για πολλά-πολλά χρόνια!!! Μαμά μου, σε ευχαριστώ για όλα αυτά που είσαι!!!

Χρόνια πολλά σε όλες τις μανούλες του κόσμου!!!