4 + 2 χρόνια ευτυχίας!!!

Εχτές γιόρταζε το μικρό μας αγοράκι, ο Βαγγελάκης μας!!! Και στις 29 έχει τα γενέθλια του, κλείνει τα 4....και στις 31 του μηνός κλείνει τα 2 το φραουλάκι μας, η Ιωάννα μας!!! Και αύριο έχει τα γενέθλια του ο μπαμπάς μας (δεν λέω πόσα χαχαχα)!!! Σας το έχω ξαναπεί, η τελευταία εβδομάδα του Μάρτη είναι πολλαπλά εορταστική στο σπίτι μας!!! Και είμαι τόσο χαρούμενη!

Εχτές λοιπόν, με την ευκαιρία της γιορτούλας του Βαγγέλη, έσβησαν οι αγάπες μου και τα κεράκια για τα γενέθλια τους! Κάναμε ένα μικρό παρτάκι, με συγγενείς και νονούς να μας εύχονται ολόψυχα και να χαίρονται μαζί μας...
Και πέρασα τέλεια, παρά την κούραση της προετοιμασίας...Έβλεπα τη χαρά και την ανυπομονησία στα ματάκια τους και ήθελα όλο και πιο πολύ να περάσουν καλά, να χαρούν με την ψυχή τους... Η μικρή κοιμήθηκε μόνο μια ωρίτσα το μεσημέρι, ο μικρός καθόλου. Περίμενε πότε θα ρθει η ώρα να σβήσουν τα κεράκια...

Αν καθίσω να το σκεφτώ, μου φαίνεται απίστευτο πως πέρασαν 4 χρόνια από τότε που είδα πρώτη φορά το μουτράκι του, που πήρα αγκαλιά το μικρό κορμάκι και το γέμισα φιλιά, που άρχισα να φοβάμαι μη πάθει κάτι το μικρό πλασματάκι που κρατάω στα χέρια μου και έχω την ευθύνη του, που έγινα για πρώτη φορά μαμά. Και άλλα δυο χρόνια με το μικρό μου κοριτσάκι, το χαρούμενο πλασματάκι όλο νάζι και σκέρτσο, που δεν ξεκολλάει από την αγκαλιά μου και με ζητάει ακόμα τα βράδια να την ανακουφίσω από τον πόνο στα δοντάκια και τα όνειρα που βλέπει και τρομάζει...

Ο  κόσμος μου όλος τα δυο ζευγάρια μάτια που με κοιτάνε πότε χαρούμενα, πότε φοβισμένα, πότε κλαμένα...τα δυο γλυκά στοματάκια που μου μιλάνε, μου χαμογελάνε, με φιλάνε, με αποκαλούν "μαμάκα" ή "μανούλα" και εγώ λιώνω, και αυτά γελάνε παιχνιδιάρικα! 

"Μαμά"...μερικές φορές δεν το πιστεύω! Βλέπω τα αγγελούδια μου να μεγαλώνουν, να ανθίζουν, να μαθαίνουν, να διεκδικούν, να αγαπιούνται! Να κουρνιάζουν στην αγκαλιά μου όταν φοβούνται ή τρομάζουν, να γεμίζουν το σπίτι με φωνούλες, με παιχνιδάκια...με όμορφες αναμνήσεις! 

Πραγματικά η ζωή μου προ παιδιών μου φαίνεται τόσο μακρινή... Ναι, μερικές φορές την αναπολώ, όμως μου φαίνεται λειψή τώρα πια που συνήθισα μια άλλη πραγματικότητα, τώρα που είδα πόσο σπουδαίο πράγμα είναι η μητρότητα, παρά την κούραση της, παρά την ευθύνη, παρά την αγωνία, παρά την ανησυχία για το μέλλον...

Και ευχαριστώ το Θεό που μου έκανε δυο φορές αυτό το θείο δώρο! Στη δεύτερη εγκυμοσύνη ανησυχούσα, φοβόμουν, μου φαινόταν δύσκολο με δυο παιδιά, πως θα τα βγάλουμε πέρα, πως θα είναι τα παιδιά μεταξύ τους, πως θα μοιράζεται η αγάπη μου...Μα η αγάπη δε μοιράστηκε καθόλου, αντίθετα πολλαπλασιάστηκε, για να μην κλέψει τίποτα από το ένα παιδάκι, για να είναι αρκετή και για τα δυο. Έγινε θάλασσα και με σκέπασε, ξεχείλισε από μέσα μου και μέρα με τη μέρα γίνεται όλο και πιο μεγάλη! 

Τα βράδια βλέπω δυο μικρά ζευγάρια παντοφλάκια, το ένα δίπλα στο άλλο, να περιμένουν τα μικρά πατουσάκια το πρωί για να τα ζεστάνουν, βλέπω παιχνιδάκια πεταμένα τριγύρω που περιμένουν τα μικρά χεράκια για να παίξουν, βλέπω δαχτυλιές παντού, κι ας έχω μόλις καθαρίσει....Και αυτή η γλυκιά ακαταστασία δίνει ζωή στο σπίτι μας....το κάνει γεμάτο, το κάνει ζεστό, το κάνει σπιτικό...έτσι όπως ήθελα να είναι όταν ονειρευόμουν αυτά τα πλασματάκια πριν τα αντικρίσω για πρώτη φορά!

Το μόνο που παρακαλάω είναι να είναι γερά τα μικρά μου ανθρωπάκια, να μεγαλώσουν και να γίνουν ευτυχισμένοι και ολοκληρωμένοι ενήλικες, να μάθουν να δίνουν αλλά και να διεκδικούν αυτά που τους ανήκουν....