Ένα κουτί γεμάτο...αναμνήσεις!

Φτάνει ένα κουτί, να σε γυρίσει πίσω στο χρόνο; Να σου θυμίσει μια ζωή τόσο οικία και ταυτόχρονα τόσο ξεχασμένη; Να σε κάνει να ξαναζήσεις την πιο ανέμελη φάση της ζωής σου, τότε που όλα ήταν ξέγνοιαστα, γεμάτα όνειρα, φίλους...Και πάνω από όλα να σου ξαναβρεί μια χαμένη φίλη, που έχεις να πάρεις νέα της 10 χρόνια; Η απάντηση είναι, ναι! Και φυσικά δε μιλώ για το Πακέτο της Χατζηβασιλείου...

Τις προηγούμενες μέρες η αδελφή μου ξεκαθάριζε τη βιβλιοθήκη που είχαμε από κοινού στο πατρικό μας, και βρήκε ένα κουτί με προσωπικά μου αντικείμενα, κυρίως γράμματα και κάρτες από την εποχή που ήμασταν ακόμα φοιτήτριες στο Λονδίνο...Και τι δε μου θύμισε! Ήρθαν εικόνες, μνήμες, μυρουδιές, ακούστηκαν γέλια ξέγνοιαστα, λόγια παρηγοριάς....Μέσα σε ένα κουτί από Timberland, είδα μια ολόκληρη ζωή! Μακρινή, και λίγο ξεθωριασμένη...Καραβάκια είμαστε, που μια κρατάμε το τιμόνι και οδεύουμε γερά, και μια γινόμαστε έρμαια του ανέμου και βρισκόμαστε από τη μια μεριά στην άλλη...Σαν σε ταινία με καθήλωσε αυτό το κουτί...

Τότε λοιπόν, στα χρόνια της "αθωότητας" είχα μια πολύ καλή φίλη, Γαλλίδα. Μια φίλη που πολύ αγάπησα, αλλά ήρθαν έτσι οι συγκυρίες της ζωής και χαθήκαμε, κάναμε χρόνια να επικοινωνήσουμε, έχασα και τα ίχνη της, δεν ήξερα που να τη βρω και το χειρότερο, δε μπορούσα με τίποτα να θυμηθώ το επώνυμο της για να ψάξω να τη βρω! Κάθε τόσο τη θυμόμουν, και παρακαλούσα να βρεθεί κάποιος τρόπος να μάθω νέα της. Και ξαφνικά, πάνω σε ένα φάκελο η τότε διεύθυνση της με ολόκληρο το ονοματεπώνυμο! Μπαίνω στο facebook, αναζήτηση και πρώτη πρώτη η Audrey, να με κοιτά και να μου χαμογελά...Η χαρά μου μεγάλη!  Της στέλνω mail και σε μια ώρα η απάντηση της μπροστά μου, χαρούμενη, ξαφνιασμένη...και ανακουφισμένη...Με έψαχνε, αλλά με το υποκοριστικό μου όνομα...Που να με βρει! 

Τελικά, μια από τις μεγαλύτερες χαρές της ζωής είναι να ξαναβρίσκονται οι φίλοι και να είναι σα να μη πέρασε μια μέρα. Να συνεχίζουν από κει που σταμάτησαν χωρίς να υπάρχουν μεταξύ τους συναισθηματικά κενά...Να νιώθουν ακόμα το χέρι τους να κρατάει το δικό τους, και το χαμόελο τους να ζεσταίνει την ψυχή.