Παιδικό δωμάτιο

Ήρθε η ώρα λοιπόν να βγει η Ιωάννα από το δωμάτιο της μαμάς και του μπαμπά. Και γεννήθηκε το ερώτημα που θα πάει όμως; Να κάνουμε χώρια δωμάτιο από αυτό του Βαγγέλη, ή μήπως να μοιραστούν τον ίδιο χώρο, τουλάχιστο για τα χρόνια του δημοτικού; 

Τόσο εγώ όσο και ο άντρας μου μεγαλώσαμε σε κοινά δωμάτια με τα αδέλφια μας. Εμείς βέβαια ήμασταν δυο κορίτσια, οπότε ήταν εύκολο. Ο άντρας μου πάλι, ήταν τρία παιδιά στο ίδιο δωμάτιο, δυο αγόρια και ένα κορίτσι, αλλά κι αυτοί δεν αντιμετώπισαν ποτέ κανένα πρόβλημα συγκατοίκησης .

Γνώμη μου είναι ότι τα αδέλφια δένονται περισσότερο όταν μοιράζονται τον ίδιο χώρο. Θυμάμαι, με την αδελφή μου να συνεχίζουμε το παιχνίδι στο σκοτάδι, ενώ μας είχαν βάλει για ύπνο οι γονείς μας, να λέμε αστεία και να κρυφογελάμε, και αργότερα, να μοιραζόμαστε τα πρώτα μας καρδιοχτύπια, να ξημερώνουμε τα βράδια με ονειροπολήσεις, με "μ' αγαπάει δε μ' αγαπάει", με ζαλισμένα χαμόγελα από το πρώτο φιλί, με δάκρυα από τις πρώτες απογοητεύσεις...Βράδια μοναδικά, που γίνανε ακόμα πιο ξεχωριστά γιατί υπήρχε και ένας "συνένοχος" να σηκώσει το βάρος τους μαζί...

Δεν ξέρω βέβαια αν θα είναι το ίδιο και για τα παιδιά μου, λόγω διαφορετικού φύλου, αλλά πολύ θα το ήθελα. Γι' αυτό είπα να το δοκιμάσω...κι ας ελπίσουμε να πιάσει.

Έτσι σήμερα το πρωί πήρα τις βαφές και το Σαββατοκύριακο θα πιάσουμε τις βούρτσες για να φτιάξουμε το δικό τους μοναδικό παράδεισο, που ελπίζω να τον θυμούνται σε όλη τους τη ζωή και να νιώθουν παρηγοριά αναπολώντας τον...